Ευγνωμοσύνη γι αυτά που έχουμε

"Λίγοι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι η ευγνωμοσύνη είναι το κλειδί για την ευτυχία, την αφθονία και την πνευματική ανάπτυξη – ιδιαίτερα σε καιρούς δοκιμασίας. Οι περισσότεροι βιώνουν περισσότερο πόνο και στεναχώρια γι’ αυτά που δεν έχουν, παρά ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ. Όταν στεναχωριόμαστε και παραπονιόμαστε για όσα δεν έχουμε ή για όσα δεν είναι όπως θα θέλαμε, αυτόματα χάνουμε την επίγνωση, την εκτίμηση και την απόλαυση όλων αυτών που έχουμε και τα θεωρούμε δεδομένα. Είμαστε λιγότερο ελεύθεροι να απολαύσουμε αυτά που έχουμε.

(...)
Η αναγνώριση της αφθονίας, που ήδη έχουμε, είναι το πρώτο βήμα για να προσελκύσουμε περισσότερη. Αν είμαστε αγνώμονες για όσα έχουμε ή είμαστε δυστυχισμένοι, παραπονούμενοι ή πικραμένοι, τότε στέλνουμε στο σύμπαν ένα αρνητικό μήνυμα, το οποίο έλκει περισσότερη αρνητικότητα, περισσότερα από αυτά που δεν θέλουμε και λιγότερα από αυτά που θέλουμε.

(...)
Καθώς εξελισσόμαστε και μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε πιο βαθιά τη σοφία των γεγονότων της ζωής μας, σαν μια ευκαιρία στην πνευματική εξελικτική πορεία μας, τότε αρχίζουμε να νιώθουμε ευγνωμοσύνη ακόμη και για αρχικά δύσκολα ή δυσάρεστα γεγονότα και καταστάσεις.

Είμαστε ευγνώμονες προς τους ανθρώπους που μπορεί να δοκιμάζουν την αγάπη, τη συγχώρεση, την αυτοπαραδοχή ή την κατανόησή μας, γιατί μας δίνουν πολύτιμες ευκαιρίες να αφήσουμε τους φόβους και το εγώ μας και να θυμηθούμε την αληθινή πνευματική μας φύση και, φυσικά, τη δική τους πνευματική φύση.

Μπορούμε να μάθουμε να νιώθουμε ευγνωμοσύνη ακόμη και για σωματικά ή οικονομικά προβλήματα, που δοκιμάζουν την εσώτερη αίσθηση ασφάλειας και αξίας μας. Με κανένα τρόπο δεν αναζητούμε τέτοιες εμπειρίες. Αλλά, όταν εμφανίζονται, τις χρησιμοποιούμε με ευγνωμοσύνη."

Ρόμπερτ Ηλίας Νατζέμυ