Και αυτό θα περάσει

Ένας σπουδαίος βασιλιάς, που κυβερνούσε πολλές περιοχές, βρισκόταν σε τόσο μεγαλειώδη θέση, που μόνο σοφοί εργαζόταν κοντά του. Κι όμως, μια μέρα ένιωσε σύγχυση και κάλεσε τους σοφούς του.

Είπε: «δεν γνωρίζω την αίτία, κάτι όμως με σπρώχνει να αναζητήσω ένα συγκεκριμένο δαχτυλίδι, που να μπορεί να με κρατάει σε ισορροπία. Πρέπει να έχω ένα τέτοιο δαχτυλίδι, που να με κάνει χαρούμενο όταν είμαι στεναχωρημένος και να με στεναχωρεί όταν είμαι χαρούμενος.»

Οι σοφοί συμβουλεύτηκαν ο ένας τον άλλο και μπήκαν σε βαθύ συλλογισμό. Τελικά, αποφάσισαν ποιο δαχτυλίδι ταίριαζε στο χαρακτήρα του βασιλιά.

Το δαχτυλίδι που επινόησαν, ήταν ένα, πάνω στο οποίο χαράχτηκε η φράση: «Κι αυτό θα περάσει».

(…)

Υπάρχει μια ιστορία πίσω από την ιστορία. Λέγεται ότι οι σούφι έχουν ένα δαχτυλίδι – αυτός είναι ένας κρυφός τρόπος για να λέγονται τα πράγματα – οι σούφι έχουν ένα δαχτυλίδι κι αν μπορέσεις να πάρεις αυτό το δαχτυλίδι, θα πας πέρα από τη ζωή και το θάνατο, θα πας πέρα από το σκοτάδι και το φως, θα πας πέρα από τη μέρα και τη νύχτα, θα πας πέρα από τη δυστυχία και την ευτυχία, θα πας πέρα από τις δυαδικότητες. Οι σούφι έχουν ένα δαχτυλίδι. Αν μπορείς να κρατήσεις αυτό το δαχτυλίδι….

 (…)

Ο βασιλιάς ζητάει το μυστικό για τη συνταγή της αλχημείας: «όταν είμαι χαρούμενος, να με στεναχωρεί. Όταν είμαι στεναχωρημένος, να με κάνει χαρούμενο.»

Τι ζητάει; Ζητάει την κυριότητα των διαθέσεών του. Κι αυτή είναι η μοναδική κυριότητα! Όταν είσαι δυστυχισμένος, είσαι δυστυχισμένος. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε, είσαι απλώς ένα θύμα. Λες: «Είμαι δυστυχισμένος, δεν μπορώ να κάνω τίποτα.» Όταν έρχεται, έρχεται. Είσαι δυστυχισμένος. Μερικές φορές είσαι δυστυχισμένος δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό. Όταν έρχεται, έρχεται δεν είσαι εσύ ο κύριος.

Τι λέει; Λέει: «Αναζητώ τη μυστική φόρμουλα, ώστε να μπορώ να γίνω κύριος των διαθέσεών μου κι όταν θέλω, να μπορώ να μεταμορφώνω την ευτυχία μου σε στεναχώρια και τη στεναχώρια μου σε έκσταση.» Λέει ότι θέλει να γίνει κύριος των διαθέσεών του, όχι θύμα. Θέλει να μπορεί να κάνει αυτό που θέλει.

Και υπάρχει φόρμουλα. Υπάρχει ένα δαχτυλίδι με ένα κρυφό μήνυμα μέσα του, που μπορεί να μεταμορφώσει. Και τότε είναι απλώς υπέροχο, όταν μπορείς να αλλάξεις τις διαθέσεις σου. Απλώς τις ανοίγεις και τις κλείνεις.

(…)

Με το πρώτο θα συμφωνήσεις. Με το δεύτερο θα πεις: «Για ποιο λόγο;  Και τα δυο όμως συνυπάρχουν. Αν γίνεις κύριος του ενός, γίνεσαι κύριος και του άλλου. Και δεν υπάρχει τίποτα λάθος στο να είσαι λυπημένος, αν είσαι εσύ ο κύριος.

Η λύπη έχει ένα βάθος, που δεν μπορεί ποτέ να το έχει η χαρά. Η λύπη έχει μια ομορφιά από μόνη της, μια πολύ απαλή ομορφιά, βαθιά, απαλή. Καμία χαρά δεν μπορεί ποτέ να την έχει αυτήν την ομορφιά. Η χαρά είναι ρηχή, έχει μέσα της χυδαιότητα.

Η λύπη έχει βάθος, μεγαλύτερη πληρότητα από ό,τι μπορεί να δώσει οποιαδήποτε χαρά. Εσύ δεν την έχεις απολαύσει, επειδή δεν έχεις μπορέσει να φέρεις προς τα εκεί τη συνειδητότητά σου. Όταν ένας άνθρωπος γίνεται όλο και πιο συνειδητός, απολαμβάνει το κάθε τι, ακόμα και τη λύπη. Τότε η λύπη κάθεται γύρω του, όπως έρχεται και κάθεται το βράδυ και τα πάντα γίνονται σιωπηλά. Ούτε τα πουλιά δεν τραγουδούν ούτε οι άνεμοι δεν φυσάνε το κάθε τι γίνεται σιωπηλό και το κάθε τι κάθεται μέσα σε μια βαθιά χαλάρωση.

Η λύπη είναι όμορφη, αν γνωρίζεις. Αν δεν γνωρίζεις, τότε ούτε η χαρά δεν είναι όμορφη, οπότε πως μπορεί να είναι όμορφη η λύπη;

Ο βασιλιάς είπε: «Θέλω να γίνω κύριος των διαθέσεών μου. Θέλω να κρατιέμαι σε ισορροπία». Αν δεν είσαι κύριος των διαθέσεών σου και φυσάνε από μόνες τους, πως μπορείς να έχεις ισορροπία; Πως μπορείς να έχεις ένα αποκρυσταλλωμένο είναι; Ξαφνικά έρχεται μια διάθεση και είσαι δυστυχισμένος και τα πάντα μέσα σου τρέμουν. Έρχεται μια άλλη διάθεση και είσαι ευτυχισμένος. Και πάλι υπάρχει διέγερση και τα πάντα μέσα σου τρέμουν.

Έχεις παρατηρήσει ότι και η παρατεταμένη ευτυχία σε κουράζει επίσης;  Είναι επειδή υπάρχει διέγερση. Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος για μεγάλη χρονική περίοδο, αλλιώς θα είναι υπερβολικό για το σώμα, για το νου, για την ψυχοσωματική σου οντότητα. Σε κάνει να τρέμεις, είναι σαν πυρετός. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να μείνουν ευτυχισμένοι για πάντα. Θα πεθάνουν, θα πάθουν καρδιακές προβολές, πιεση του αίματος και πολλά πράγματα.

(…)

Όταν σου έρχεται μια διάθεση θυμού, μίσους, πάθους, σεξ, δυστυχίας, λύπης ευτυχίας – ακόμη κι όταν διαλογίζεσαι, μια στιγμή ευδαιμονίας, να θυμάσαι πάντοτε: Κι αυτό θα περάσει. Να το θυμάσαι συνεχώς. Κι αυτό θα περάσει. Και τι θα σου συμβεί αν μπορείς να το θυμάσαι συνεχώς;  Τότε η ευτυχία δεν θα είναι ευτυχία, αλλά μια φάση που έρχεται και φεύγει. Έρχεται και φεύγει, δεν είσαι εσύ αυτή. Είναι κάτι τυχαίο, είναι κάτι περιφερειακό. Εσύ είσαι ο παρατηρητής.

Όταν θυμάσαι «κι αυτό θα περάσει, κι αυτό θα περάσει, κι αυτό θα περάσει» ξαφνικά εσύ είσαι διαχωρισμένος από αυτό. Αυτό φεύγει κι εσύ μένεις ανέπαφος. Έρχεται η δυστυχία, άφησέ την να έρθει. Απλώς να θυμάσαι ότι κι αυτό θα περάσει. Έρχεται η ευτυχία.

Να θυμάσαι ότι κι αυτό θα περάσει. Και σιγά σιγά, δημιουργείται μια απόσταση ανάμεσα στις διαθέσεις και σε εσένα. Δεν ταυτίζεσαι πια μαζί τους, έχεις γίνει παρατηρητής. Απλώς τις κοιτάζεις σαν θεατής. Δεν ασχολείσαι πια, έχεις γίνει αδιάφορος.

Κατεβαίνει μέσα σου η σιωπή, μια σιωπή που δεν έχει δημιουργηθεί από σένα, μια σιωπή που δεν είναι επιβεβλημένη ακινησία, μια σιωπή που κατεβαίνει ξαφνικά από άγνωστες πηγές, από το θεϊκό, από το όλο. Και τότε είσαι αποκρυσταλλωμένος. Τότε τίποτα δεν ταράζει τα θεμέλιά σου, τότε τίποτα δεν σε κάνει να τρέμεις. Τίποτα! Ούτε η ευτυχία ουτε η δυστυχία.

Και τότε ξέρεις ότι και οι δυο είναι το ίδιο. Αν βλέπεις το πρόσωπο της ευτυχίας, τότε πίσω της βρίσκεται η δυστυχία. Αν βλέπεις το πρόσωπο της δυστυχίας, τότε πίσω της είναι η ευτυχία. Είναι το ίδιο. Όταν έρχεται πάνω σου η ευτυχία, μοιάζει σαν ευτυχία. Όταν φεύγει από σένα και σου δείχνει το πίσω της μέρος, είναι δυστυχία. Όσο μεγαλύτερη η απόσταση, τόσο μεγαλύτερη η επίγνωση. Οσο περισσότερη η επίγνωση, τόσο μεγαλύτερη η απόσταση. Εγκαθίστασαι. Γίνεσαι ένας βούδας κάτω από το δέντρο μπόντι. 

Αυτό όμως δεν θα σου συμβεί μέχρι να πεθάνεις. Αυτό είναι μια ανάσταση, η γέννηση του απόλυτα καινούριου. Το παλιό πρέπει να δώσει δρόμο. Οι παλιές σου συμπεριφορές, αντιλήψεις, φιλοσοφίες, ιδεολογίες, η παλιά σου ταυτότητα, το παλιό εγώ πρέπει να δώσουν δρόμο στο καινούριο.

Το καινούριο βρίσκεται πάντα εκεί, μα δεν υπάρχει χώρος μέσα σου για να έρθει. Ο επισκέπτης έχει έρθει, όμως ο οικοδεσπότης δεν είναι έτοιμος. Δώσε χώρο, γίνε πιο ευρύχωρος μέσα σου. Κάνε χώρο, δημιούργησε κενό

Κι αυτό το μήνυμα είναι υπέροχο αυτό είναι ένα κλειδί πασπαρτού, να το θυμάσαι αυτό.

Το δαχτυλίδι που επινόησαν, ήταν ένα, πάνω στο οποίο χαράχτηκε η φράση: «κι αυτό θα περάσει».

Άφησέ το να γίνει συνεχής ενθύμηση. Άφησέ το να γίνει, να γίνει τόσο βαθύ, που ακόμη κι όταν κοιμάσαι, να γνωρίζεις: κι αυτό θα περάσει.

Ακόμα και μέσα στα όνειρά σου να το γνωρίζεις: κι αυτό θα περάσει. Άφησέ το να γίνει σαν αναπνοή, να είναι συνεχώς παρόν. Κι αυτή η παρουσία θα σε μεταμορφώσει. Είναι ένα κλειδί πασπαρτού. Μπορεί να ανοίξει την πιο κρυφή πόρτα μέσα στο ίδιο σου το είναι και από εκεί μέσα στο ίδιο το είναι της ύπαρξης.»

Osho