Το φίδι που δαγκώνει την ουρά του γίνεται ένας κύκλος

«Αν οι Μύστες που έζησαν στην Αρχαιότητα επέμειναν τόσο στην αναγκαιότητα της γνώσης του εαυτού μας, είναι επειδή αυτή η γνώση ανοίγει μεγάλες δυνατότητες προόδου και επιτυχίας. Όσο δεν γνωρίζουμε τις ανάγκες του Ανώτερου Εγώ μας, επιμένουμε να δίνουμε ό,τι έχουμε στο φυσικό σώμα, με αποτέλεσμα αυτό να οδηγείται στο κορεσμό, ενώ η ψυχή και το πνεύμα αντιθέτως πεινούν, διψούν, υποφέρουν και λιμοκτονούν.

Πως θέλετε όμως, οι άνθρωποι, καθώς δεν πιστεύουν καν ότι υπάρχουν και άλλα σώματα, να ασχοληθούν με το να δώσουν τροφή σε αυτά και να τα ενδυναμώσουν; Δύσκολο να πιστέψει κανείς σε τι κατάσταση βρίσκονται πολλοί – ακόμα και μεταξύ των καλλιεργημένων – που είναι υπερήφανοι για την καλλιέργεια, τα διπλώματα, τις γνωριμίες τους, κι όμως είναι συνέχεια καταπονημένοι, βασανισμένοι. Αυτό αποδεικνύει, ότι κάτι δεν πάει καλά στην ζωή τους. Είναι καλύτερα να μην είναι κανείς τόσο αλαζών όσο βρίσκεται ακόμη στην άγνοια.

Γνώθι σ’αυτόν. Όλη η επιστήμη, όλη η σοφία βρίσκεται εδώ: να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να ξαναβρείς τον εαυτό σου, αυτή η συγχώνευση του κατώτερου «εγώ» με το ανώτερο «Εγώ». Το σύμβολο του Μύστη που κατόρθωσε να ξαναβρεί τον εαυτό του είναι ο όφις που δαγκώνει την ουρά του. Το φίδι που έρπει στη γη σχηματίζει μια ευθεία ή μια ελικοειδή γραμμή, και η γραμμή είναι ένας περιορισμός. Αλλά το φίδι που δαγκώνει την ουρά του γίνεται ένας κύκλος και ο κύκλος συμβολίζει το άπειρο, το απεριόριστο, την αιωνιότητα. Ο άνθρωπος που κατόρθωσε να υλοποιήσει το σύμβολο του κύκλου, μπαίνει σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν πλέον περιορισμοί, όπου δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο άνω και στο κάτω, διότι όλες οι δυνάμεις, τα πλούτη και οι αρετές που το αληθινό Εγώ κατέχει διοχετεύονται στο μικρό «εγώ». Το μικρό και το μεγάλο αποτελούν πλέον ένα, και ο άνθρωπος γίνεται μια θεότητα.»

Omraam  Mikhael  Aivanhov