«Οι περισσότεροι άνθρωποι
μπαίνουν σε μια σχέση αποβλέποντας στο τι μπορούν να πάρουν από αυτήν παρά στο
τι μπορούν να δώσουν σ’αυτήν.
Ο σκοπός μιας σχέσης είναι να αποφασίσει ποιο μέρος του εαυτού σου θα
ήθελες να δεις να «εμφανίζεται» και όχι ποιο μέρος του άλλου μπορείς να
αιχμαλωτίσεις και να κρατήσεις.
Ένας μόνο σκοπός μπορεί να υπάρξει για τις σχέσεις και για όλη τη ζωή:
να είσαι και να αποφασίσεις ποιος πραγματικά είσαι.
Είναι πολύ ρομαντικό να λες πως ήσουν ένα «τίποτα» μέχρι να έρθει
εκείνος ο ξεχωριστός άλλος στη ζωή σου. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Και ακόμα
χειρότερα, ασκεί μια τρομαχτική πίεση στον άλλον ή την άλλη να είναι ένα σωρό
πράγματα που δεν είναι.
Επειδή δεν θέλουν να σε «απογοητεύσουν», προσπαθούν πολύ σκληρά να
είναι και να κάνουν αυτά τα πράγματα, ώσπου πια δεν μπορούν. Δεν μπορούν πια να
συμπληρώνουν την εικόνα που έχεις εσύ γι’αυτούς. Δεν μπορούν να εκπληρώσουν
τους ρόλους που τους έχουν αποδοθεί. Η δυσφορία και η μνησικακία όλο και
μεγαλώνουν. Ο θυμός ακολουθεί.
Τελικά, για να σώσουν τον εαυτό τους (και τη σχέση) αυτοί οι
ξεχωριστοί άλλοι αρχίζουν να επανακτούν τον αληθινό τους εαυτό, ενεργώντας περισσότερο
σύμφωνα με το ποιοι πραγματικά είναι. Τότε είναι που αρχίζεις να λες ότι
«άλλαξαν».
Είναι πολύ ρομαντικό να λες ότι τώρα που ο ξεχωριστός σου άλλος μπήκε
στη ζωή σου νιώθεις πλήρης. Όμως ο
σκοπός μιας σχέσης δεν είναι να έχεις κάποιον άλλον που να μπορεί να σε γεμίσει. Είναι το να έχεις έναν άλλο με
τον οποίο να μπορείς να μοιραστείς την πληρότητά σου.
Να το παράδοξο όλων των ανθρώπινων σχέσεων: δεν έχεις την ανάγκη
κάποιου συγκεκριμένου άλλου προκειμένου να βιώσεις πλήρως το ποιος είσαι. Όμως
και χωρίς κάποιον άλλον δεν είσαι τίποτα.
Αυτό είναι το μυστήριο αλλά και το θαύμα, η διάψευση και η χαρά της
ανθρώπινης εμπειρίας. Χρειάζεται βαθιά κατανόηση και ολοκληρωτική προθυμία για
να ζεις μέσα σε αυτό το παράδοξο με έναν τρόπο που να έχει νόημα. Παρατηρώ πως
λιγοστοί άνθρωποι τα καταφέρνουν.
Οι περισσότεροι από σας μπαίνετε στην ηλικία όπου αρχίζετε να κάνετε
σχέσεις γεμάτοι προσδοκία, σεξουαλική ενέργεια, με μια διάπλατα ανοιχτή καρδιά
και με μια χαρούμενη και ανυπόμονη ψυχή.
Κάπου ανάμεσα στα 40 και τα 60 σας, αργότερα ή νωρίτερα (και για τους
περισσότερους είναι πιο νωρίς παρά πιο αργά), έχετε παραιτηθεί από το πιο
μεγαλειώδες σας όνειρο, έχετε βάλει στην άκρη την ύψιστη ελπίδα σας και έχετε
συμβιβαστεί με την πιο ταπεινή σας προσδοκία ή και με καμιά απολύτως.
Το πρόβλημα είναι τόσο βασικό και τόσο απλό, κι όμως τόσο τραγικά
παρεξηγημένο: το μεγαλειωδέστερο όνειρό σας, η ύψιστη ιδέα σας και η πιο
τρυφερή σας ελπίδα είχε να κάνει με το
πόσο αντάξια ο άλλος ανταποκρίθηκε στις δικές σας ιδέες και πόσο είδατε τον
εαυτό σας να ανταποκρίνεται αντάξια στις δικές του ή στις δικές της. Όμως η
μόνη αληθινή επιτυχία έχει να κάνει με το πόσο αντάξια εσείς ανταποκρίνεστε
στις δικές σας ιδέες.
Οι σχέσεις είναι ιερές επειδή
παρέχουν τη μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής (στην πραγματικότητα τη μοναδική της
ευκαιρία) να δημιουργήσει και να παραγάγει την εμπειρία της ύψιστης διανοητικής
σας αντίληψης που έχει σχέση με τον εαυτό σας. Οι σχέσεις αποτυγχάνουν όταν
τις βλέπετε ως τη μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής να δημιουργήσει και να παραγάγει
την εμπειρία της ύψιστης διανοητικής σας αντίληψης σχετικά με έναν άλλον.
Ας ανησυχεί ο κάθε άνθρωπος που βρίσκεται μέσα σε μια σχέση για τον
εαυτό του. Τι είναι, τι κάνει και τι έχει ο εαυτός σου, τι θέλει, τι ζητάει και
τι δίνει ο εαυτός του, τι επιδιώκει, τι δημιουργεί και τι βιώνει ο εαυτός του,
και τότε όλες οι σχέσεις θα εξυπηρετήσουν υπέροχα το σκοπό τους και τους
σκοπούς των μετεχόντων!
Ας ανησυχεί ο κάθε άνθρωπος σε μια σχέση όχι για τον άλλον, αλλά μόνο,
μόνο, μόνο, για τον εαυτό του.
Αυτό μοιάζει με παράξενη
διδασκαλία, γιατί σου έχουν πει πως στην ύψιστη μορφή σχέσης ο ένας ανησυχεί
μόνο για τον άλλον. Όμως σου λέω αυτό: η συγκέντρωσή σου πάνω στον άλλον (η
ψύχωσή σου με τον άλλον) είναι αυτό που κάνει τις σχέσεις να αποτυγχάνουν.
Τι είναι ο άλλος; Τι κάνει ο άλλος; Τι έχει ο άλλος; Τι λέει ο άλλος; Τι
θέλει; Τι απαιτεί; Τι σκέφτεται ο άλλος; Τι προσδοκά; Τι σχεδιάζει;
Ο δάσκαλος καταλαβαίνει πως δεν έχει σημασία τι είναι, τι κάνει, τι
έχει, τι λέει, τι θέλει, τι απαιτεί ο άλλος. Δεν έχει σημασία τι σκέφτεται, τι
προσδοκά, τι σχεδιάζει ο άλλος. Το μόνο που έχει σημασία είναι τι είσαι εσύ σε
σχέση με αυτό.
Ο άνθρωπος που αγαπάει περισσότερο είναι ο άνθρωπος που είναι
εγω-κεντρικός.
Αυτή πια κι αν είναι ριζοσπαστική
διδασκαλία….
Όχι, αν την κοιτάξεις
προσεκτικά. Αν δεν μπορείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου, τότε δεν μπορείς να
αγαπήσεις κάποιον άλλον. Ορισμένοι άνθρωποι κάνουν το λάθος να επιδιώκουν την
αγάπη για τον εαυτό τους μέσω της αγάπης για έναν άλλον. Φυσικά δεν
αντιλαμβάνονται ότι αυτό κάνουν. Δεν είναι μια συνειδητή προσπάθεια. Είναι αυτό
που συμβαίνει στο νου. Βαθιά μέσα στο νου. Είναι αυτό που ονομάζετε
υποσυνείδητο.
Σκέφτονται: «Αν μπορέσω να αγαπήσω τους άλλους, τότε θα μ’αγαπήσουν.
Τότε θα είμαι αξιαγάπητος και θα μπορώ να με αγαπήσω».
Το αντίστροφο αυτού που λέμε
είναι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι μισούν τον εαυτό τους επειδή αισθάνονται ότι δεν
υπάρχει κανένας άλλος που να τους αγαπάει. Αυτό είναι μια πραγματική
φτώχεια (γι’αυτό λέμε πως οι άνθρωποι διψάνε για αγάπη ή είναι πεινασμένοι για
αγάπη) και η ειρωνεία είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν, αλλά δεν
έχει σημασία Όσοι άνθρωποι και να τους δηλώσουν την αγάπη τους, δε φτάνει.»
(…)
«Μου φαίνεται ότι δεν ξέρω πώς
να κρατήσω μια σχέση. Μες να το μάθω ποτε; Τι πρέπει να κάνω για
να συμβεί;
Ρωτάς λες και το να κρατηθείς σε μια σχέση σημαίνει ότι η σχέση θα
είναι επιτυχημένη. Προσπάθησε να μην μπερδεύεις τη μακροβιότητας με μια δουλειά
καλά καμωμένη. Να θυμάσαι πως η δουλειά
σου πάνω στον πλανήτη δεν είναι να δεις πόσον καιρό μπορείς να μείνεις σε μια
σχέση, αλλά να αποφασίζεις και να βιώσεις ποιος πραγματικά είσαι.
Δεν υπερασπίζομαι τις βραχύβιες σχέσεις, αλλά πιστεύω πως δεν είναι
απαραίτητο να είναι και μακρόβιες. Ωστόσο, ενώ δεν είναι απαραίτητο, Εγώ μπορώ
να σου πω τούτο: οι μακροχρόνιες σχέσεις εμπεριέχουν πράγματι αξιόλογες
ευκαιρίες για αμοιβαία ανάπτυξη, αμοιβαία έκφραση και αμοιβαία ολοκλήρωση. Και
αυτό έχει τη δική του ανταμοιβή.
Ξέρω, ξέρω! Θέλω να πω, δηλαδή,
πάντα το υποπτευόμουν. Πως μπορώ, λοιπόν, να φθάσω εκεί;
Πρώτον σιγουρέψου ότι μπαίνεις σε μια σχέση για τους σωστούς λόγους.
(Χρησιμοποιώ τη λέξη «σωστός» εδώ ως σχετικό όρο. Εννοώ «σωστούς» σε σχέση με
τον ανώτερο σκοπό που έχεις στη ζωή σου.)
Όπως είπα και πριν, πολλοί
άνθρωποι εξακολουθούν να δημιουργούν σχέσεις για «λάθος» λόγους: για να δώσουν
ένα τέλος στη μοναξιά, να γεμίσουν ένα κενό, να αγαπιούνται ή να έχουν κάποιον
να αγαπούν. Κι αυτοί είναι ορισμένοι από τους καλύτερους λόγους. Άλλοι το
κάνουν για να γιατρέψουν το εγώ τους, για να πάρει τέλος η κατάθλιψή τους, για
να βελτιώσουν τη σεξουαλική ζωή τους, για να συνέλθουν από μια προηγούμενη
σχέση ή, είτε το πιστεύεις είτε όχι, για να μη νιώθουν ανία.
Κανένας από αυτούς τους λόγους δεν θα λειτουργήσει, και αν δεν αλλάξει
κάτι πολύ σοβαρό στην πορεία, τότε δε θα αλλάξει ούτε και η σχέση.
Εγώ όμως τις σχέσεις μου για
κανέναν από αυτούς τους λόγους.
Θα μπορούσα να το αμφισβητήσω αυτό. Δεν νομίζω πως ξέρεις γιατί
δημιουργούσες τις σχέσεις σου. Δε νομίζω πως το σκεφτόσουν με αυτό τον τρόπο.
Δε νομίζω πως ξεκινούσες τις σχέσεις σου με κάποιο σκοπό. Νομίζω πως απλώς
«ερωτευόσουν».
Ακριβώς.
Και δε νομίζω πως σταματούσες να κοιτάξεις το γιατί «ερωτευόσουν». Τι
ήταν αυτό στο οποίο ανταποκρινόσουν; Ποια ανάγκη ή ποιο σύνολο αναγκών
ικανοποιούσες;
Για τους περισσότερους ανθρώπους, η αγάπη είναι μια απόκριση στην
ικανοποίηση αναγκών.
Ο καθένας έχει ανάγκες. Εσύ
χρειάζεσαι τούτο, κάποιος άλλος χρειάζεται εκείνο. Βλέπετε και οι δυο, ο ένας
στον άλλο, μια ευκαιρία για ικανοποίηση αναγκών. Έτσι συμφωνείτε σιωπηρά σε μια
ανταλλαγή: θα σου δώσω αυτό που έχω αν μου δώσεις και εσύ αυτό που έχεις.
Είναι μια συναλλαγή. Όμως δε
λες την αλήθεια γι αυτήν. Δεν λες «Σε ανταλλάσσω πάρα πολύ». Λες «Σ’αγαπώ πάρα
πολύ» και τότε αρχίζει η απογοήτευση.»
(…)
«Ναι. Βεβαιώσου όμως πως η σύντροφός σου κι εσύ συμφωνείτε ως προς το
σκοπό.
Αν συμφωνείτε και οι δυο, σε
συνειδητό επίπεδο, ότι ο σκοπός της σχέσης σας είναι να δημιουργήσετε μια
ευκαιρία, όχι μια υποχρέωση, μια ευκαιρία για ανάπτυξη, για πλήρη
αυτό-έκφραση, για εξύψωση της ζωής σας στο ύψιστο δυναμικό της, για τη θεραπεία
κάθε πλανεμένης σκέψης ή περιορισμένης ιδέας που είχατε ποτέ για τον εαυτό σας
και για τελική επανένωση με το Θεό μέσω της κοινωνίας των δυο ψυχών σας, αν
δώσετε αυτό τον όρκο αντί για αυτούς που δίνετε, τότε η σχέση έχει αρχίσει πάνω
σε μια πολύ καλή βάση. Ξεκίνησε με το σωστό πόδι. Είναι μια πολύ καλή αρχή.
Και πάλι, όμως, δεν είναι εγγύηση επιτυχίας.
Αν θέλεις εγγυήσεις στη ζωή,
τότε δε θέλεις ζωή. Θέλεις πρόβες για ένα σενάριο που έχει ήδη γραφτεί.
Η ζωή από τη φύση της δεν
μπορεί να έχει εγγυήσεις, διαφορετικά όλος της ο σκοπός τορπιλίζεται.»
