Πάντοτε νομίζουμε πως έχουμε καιρό

Τα παρακάτω αποσπάσματα σχετίζονται με την ιδέα της επαναστροφής/ επανεμφάνισης. Για το ίδιο θέμα δείτε και τις παρακάτω αναρτήσεις απο το ιστολόγιο για τη Σοφία Άντζακα.

Ιβάν Οσοκίν και η ιδέα της Επαναστροφής

Η παράξενη ζωή του Ιβάν Οσοκίν - απόσπασμα

"Ματαιότης ματαιοτήτων, είπεν ο Εκκλησιαστής.

Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης"

"Όλα τα πράγματα είναι μόχτο γεμάτα,
που να το ανιστορήσει δε δύναται ο άνθρωπος.
Το μάτι δεν χορταίνει να βλέπει
και το αυτί δε γεμίζει ν’ ακούει.

Εκείνο που υπήρξε, αυτό θα είναι πάλι.

Κι ό,τι γένηκε αυτό θα ξαναγίνει.

Και κάτω από τον ήλιο νέο κανένα δεν είναι.

Έχει πράγμα, που να μπορεί κανείς

να πει γι’ αυτό: Δες, αυτό είναι νέο;

Θάχει γίνει πια στους αιώνες τους πριν από μας.

Κανείς τα περασμένα δεν τα θυμάται.

Και τα μελλούμενα κανείς δε θα τα θυμηθεί,

Απ’ όσους θα υπάρξουνε υστερότερα."  (Εκκλησιαστής 1:1-11)

"Οι ζώντες γνωρίζουν ότι θα αποθάνουν, ενώ οι νεκροί

δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτε και ουδεμία έχουν πλέον ανάμνηση, 
διότι η μνήμη τους λησμονείται."  (Εκκλησιαστής 9:5-6)

«Και ξαφνικά θυμήθηκα ότι πάνω απ’όλα ήθελα να ξέρω τι σκεπτόταν ο Γ. (σημ. Γκουρτζίεφ)  για την «αιώνια επαναστροφή», για την επανάληψη των ζωών, όπως την είχα συλλάβει εγώ. Πολλές φορές είχα προσπαθήσει να ανοίξω συζήτηση επάνω σ’αυτό το θέμα και να πω τις απόψεις μου στον Γ.  Αλλά αυτές οι συζητήσεις σχεδόν πάντα είχαν παραμείνει μονόλογος.  Ο Γ. άκουγε σιωπηλά και ύστερα άρχιζε να μιλάει για κάτι άλλο.

«Πολύ καλά», είπα «πέστε μου τι νομίζετε για την επαναστροφή. Είναι αληθινή ή όχι; Αυτό που εννοώ είναι τούτο. Ζούμε μόνο μια φορά και μετά εξαφανιζόμαστε ή υπάρχει κάτι που επαναλαμβάνεται ίσως άπειρες φορές, αν και δεν το ξέρουμε και δεν το θυμόμαστε;»

«Αυτή η ιδέα της επανάληψης», είπε ο Γ. «δεν αποτελεί την πλήρη και απόλυτη αλήθεια, αλλά είναι η πλησιέστερη προσέγγιση σ’αυτήν.  Σ’αυτή την περίπτωση, η αλήθεια δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Αλλά αυτά που είπες είναι πολύ κοντά σ’αυτήν. Και αν καταλάβεις γιατί δεν μιλάω γι’αυτήν, θα βρίσκεσαι ακόμα πιο κοντά.

Τι ωφελεί τον άνθρωπο να γνωρίζει αυτή την επαναστροφή, αν δε τη θυμάται και αν ο ίδιος δεν αλλάζει; Μπορεί μάλιστα να πει κανείς ότι αν ο άνθρωπος αλλάξει, η επανάληψη δεν ισχύει γι αυτόν. Αν του μιλήσεις γι αυτήν, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να αυξήσεις τον ύπνο του. Γιατί να κάνει προσπάθειες σήμερα, όταν έχει τόσο χρόνο και τόσες δυνατότητες μπροστά του – ολόκληρη την αιωνιότητα; Γιατί να ενοχληθεί σήμερα; Γι αυτό ακριβώς, το σύστημα δεν λέει τίποτα για την επανάληψη και περιορίζεται μόνο σε τούτη δω τη ζωή που την ξέρουμε. Το σύστημα δεν έχει νόημα χωρίς τον αγώνα για την αλλαγή του εαυτού. Και η εργασία για την αλλαγή του εαυτού πρέπει να αρχίσει σήμερα, αμέσως.»

Peter Ouspensky - Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού

«Στο βιβλίο μου «Ένα νέο πρότυπο του σύμπαντος», έγραφα πριν από πολύ καιρό, ότι οι άνθρωποι μπορεί να είναι πολύ διαφορετικοί σε σχέση με την επανεμφάνιση, άλλοι μπορεί να έχουν διαφορετικές παραλλαγές ή δυνατότητες, μερικοί μπορεί να έχουν ανοδική πορεία και άλλοι καθοδική και πολλά άλλα. Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμιά σχέση με την εργασία. Στην περίπτωση των ανθρώπων που έρχονται πιο κοντά στην εργασία, ίσως είναι δυνατόν, αν και μόνο θεωρητικά, να μελετήσουμε τρεις διαδοχικές επανεμφανίσεις.

Ας υποθέσουμε ότι η πρώτη είναι όταν κανείς πλησιάζει τη δυνατότητα να έρθει σε επαφή με κάποιο είδος ιδεών ανώτερου νου. Η δεύτερη, όταν οριστικά έρχεται σε επαφή με την επίδραση Γ. Και η Τρίτη, που θα ήταν το αποτέλεσμα της επαφής αυτής. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι μετά από τη δεύτερη, οι δυνατότητες της επανεμφάνισης ελαττώνονται σημαντικά. Πριν έρθει κανείς σε επαφή με την επίδραση Γ, φαίνονται απεριόριστες, αλλά μετά απ’αυτή την επαφή η δυνατότητα της επανεμφάνισης μειώνεται.

Αν το καταλάβουμε αυτό, θα μπορούμε να μιλάμε για την επανεμφάνιση με κάποια δόση λογικής και θα έχουμε κάποιο όφελος. Διαφορετικά, αν τα παίρνουμε όλα στο ίδιο επίπεδο, η συζήτηση θα είναι απλώς θεωρητική και τελείως άσκοπη.

Θέλετε να πείτε ότι αφού έρθει κανείς σε επαφή με τις επιδράσεις Γ, μειώνεται ο αριθμός των ευκαιριών;

Ναι, διότι η επίδραση Γ δεν μπορεί να μένει ανεκμετάλλευτη. Οι επιδράσεις Β είναι ουσιαστικά απεριόριστες. Αυτό σημαίνει ότι ρίχνονται στη ζωή και μπορεί κανείς να τις δέχεται ή να μην τις δέχεται. Δεν μειώνονται. Αλλά η επίδραση Γ είναι περιορισμένη. Προσπαθήστε να απαντήσετε σε αυτή την ερώτηση μόνοι σας και θα καταλάβετε γιατί πρέπει να είναι περιορισμένη η δυνατότητα να δέχεται κανείς την επίδραση Γ, διότι αν δεν την χρησιμοποιεί, τι ωφελεί να την σπαταλάει;»

(…)

«Οι άνθρωποι, συχνά, ρωτάνε αν θυμάται κανείς προηγούμενες ζωές, αλλά ξεχνάνε ότι αυτό δεν είναι δυνατόν χωρίς τη λειτουργία των ανώτερων κέντρων. Πολύ συχνά, ακούμε ανθρώπους να λένε, κυρίως σε σχέση με αυτό που ονομάζουν «μετενσάρκωση», ότι θυμούνται τις ζωές τους σε προηγούμενες μετενσαρκώσεις, και γράφουν βιβλία για το τι ήταν αυτοί πριν. Αυτό είναι καθαρή φαντασία.

Πρέπει να καταλάβετε ότι, στη συνηθισμένη μας κατάσταση, δεν είναι δυνατόν να θυμόμαστε προηγούμενες ζωές – δεν υπάρχει κανένα μέσο με το οποίο να θυμόμαστε. Στο νου μας και στα κέντρα μας, όλα είναι καινούρια. Αυτό που μπορεί να περνάει από τη μια ζωή στην άλλη είναι η ουσία. Μπορεί λοιπόν κανείς να έχει απλώς κάποια ακαθόριστη αίσθηση, αντί για συγκεκριμένες αναμνήσεις, και είναι δύσκολο να υποθέσουμε ότι μπορεί να θυμάται κάτι συγκεκριμένο. Μόνο στα πρώτα χρόνια της ζωης μας είναι δυνατόν να γίνει αυτό, στην πραγματικότητα, αλλά τότε συνήθως δεν το προσέχουμε αυτό το αίσθημα ή, αν το προσέξουμε, δημιουργεί φαντασία.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στη θεωρία της μετενσάρκωσης και στη θεωρία της επανεμφάνισης;

Η ιδέα της μετενσάρκωσης είναι ένα είδος προσαρμογής της ιδέας της επανεμφάνισης στη συνηθισμένη μας αντίληψη, διότι σαν θεωρία, η ιδέα της επανεμφανισης είναι πολύ πιο δύσκολη για μας – απαιτεί μια τελείως καινούρια αντίληψη του χρόνου. Ακόμη και μορφωμένοι άνθρωποι χρειάζονται κάποιες γνώσεις μαθηματικών για να αντιληφθούν την ιδέα της επανεμφάνισης. Η επανεμφάνιση είναι στην αιωνιότητα, αλλά η μετενσάρκωση είναι στο χρόνο. Προϋποθέτει ότι ο χρόνος υπάρχει ξέχωρα από μας και ότι εμείς συνεχίζουμε να υπάρχουμε σ’αυτό το χρόνο μετά το θάνατο. Για παράδειγμα, στο βουδισμό παίρνουν σαν δεδομένο ότι ο άνθρωπος πεθαίνει και ξαναγεννιέται αμέσως, διότι αυτό το καταλαβαίνουν πιο εύκολα οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Αλλά δεν έχουμε καμιά απόδειξη ότι ο χρόνος υπάρχει πέρα από τη ζωή μας. Ο χρόνος είναι η ζωή κάθε ανθρώπου, και περικλείει μέσα του όλο το χρόνο, και όταν τελειώνει η ζωή, τελειώνει και ο χρόνος.»

(…)

«Αλλά πρέπει να καταλάβετε ότι όταν αρχίζει κανείς να αποκτάει μια ορισμένη γνώση, οι πιθανότητες μειώνονται όλο και περισσότερο, διότι αν δεν την χρησιμοποιεί, θα είναι όλο και πιο δύσκολο να την αποκτήσει, αυτό είναι πολύ φυσικό. Και το ίδιο ισχύει για την κάθε μέρα, για τον κάθε χρόνο, για όλη μας τη ζωή – αυτό πρέπει να καταλάβουμε. Η ιδέα της επανεμφάνισης είναι χρήσιμη γιατί αναφέρεται σε αυτή τη ζωή αν δεν κάνουμε κάτι σήμερα, πως μπορούμε να περιμένουμε ότι θα το κάνουμε αύριο; Αν μπορούμε να το κάνουμε σήμερα, πρέπει να το κάνουμε. Κανένας δεν μπορεί να το αναβάλλει για αύριο, διότι αύριο θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο. Πάντοτε νομίζουμε πως έχουμε καιρό.»

(…)

«Όσο οι άνθρωποι ενεργούν μηχανικά, τα πράγματα είναι δυνατόν να επαναλαμβάνονται συνέχεια, να επαναλαμβάνονται σχεδόν επ’αόριστον. Αλλά αν οι άνθρωποι γίνουν ενσυνείδητοι, ή αν εμφανιστεί η δυνατότητα να γίνουν ενσυνείδητοι, τότε ο χρόνος τους γίνεται περιορισμένος. Δεν μπορούν να περιμένουν απεριόριστο αριθμό επανεμφανίσεων αν έχουν ήδη αρχίσει να γνωρίζουν κάτι η να μαθαίνουν κάτι. Όσο περισσότερα μαθαίνουν, τόσο περισσότερο μειώνεται ο χρόνος τους. Οι άνθρωποι πάντοτε ξεχνάνε ότι υπάρχει μόνο ένας πολύ περιορισμένος αριθμός ευκαιριών για τον καθένα και ότι αν χάσει κανείς μια δυνατότητα σε μια ζωή, τότε στην επόμενη ζωή, θα την χάσει πιο εύκολα. Όσο πιο κοντά φτάνει κανείς στη δυνατότητας αλλαγής, τόσο μειώνεται και ο αριθμός των ευκαιριών, και αν βρει μια ευκαιρία και δεν την χρησιμοποιήσει, μπορεί να την χάσει τελείως. Είναι η ίδια αρχή με εκείνη που εφαρμόζεται στη μια ζωή. Θυμάστε, είπαμε ότι στην εργασία, σε σχέση με τη μια ζωή, ο χρόνος μετριέται, και όσο πιο σοβαρά εργάζονται οι άνθρωποι, τόσο πιο αυστηρά υπολογίζεται ο χρόνος τους.»

(…)

«Είναι ανάγκη να γίνουμε ενσυνείδητοι σ’αυτή τη ζωή. Έχουμε μονο αυτή τη ζωή. Μπορείτε να πείτε στον εαυτό σας: «Αν έζησα πριν, δεν το θυμάμαι. Αυτό σημαίνει πως αν ξαναζήσω και πάλι δεν θα το θυμάμαι». Αν γίνετε ενσυνείδητος σ’αυτή τη ζωή, θα θυμάστε, και θα θυμάστε όσα θυμάστε τώρα. Αν δεν θυμάστε τον εαυτό σας τώρα, τότε, και την επόμενη φορά δεν θα θυμάστε τον εαυτό σας, και έτσι θα είναι το ίδιο. Η δυνατότητα αλλαγής αρχίζει μόνο με τη δυνατότητα να αρχίσει κανείς να θυμάται τον εαυτό του τώρα. Όλα τα άλλα είναι απλώς λέξεις.»

Peter Ouspensky  - Ο Τέταρτος Δρόμος

«Η ζωή του ανθρώπου είναι μια ταινία. Είναι βέβαια δύσκολο το καρτεσιανό μας πνεύμα να δεχθεί την αντίληψη αυτή. Το τρισδιάστατο πνεύμα μας δεν προσαρμόζεται εύκολα σε ιδέες και γεγονότα που αγγίζουν το πεδίο του αιώνιου.

Όσο κι αν φαίνεται ακατανόητο, η ζωή μας είναι μια αληθινή ταινία επινοημένη σύμφωνά με ένα σενάριο. Η ταινία αυτή γυρίζει μόνιμα και ασταμάτητα, έτσι ώστε, τη στιγμή του θανάτου του, ο άνθρωπος ξαναγεννιέται και, πράγμα που φαίνεται παράλογο, γεννιέται στον ίδιο τόπο, την ίδια ημερομηνία που είχε γεννηθεί και από τους ίδιους γονείς. Και η ταινία ξαναρχίζει.

Κάθε ανθρώπινο ον γεννιέται λοιπόν με την ιδιαίτερη ταινία του, που αντιπροσωπεύει το πεδίο δράσης, στο οποίο ο άνθρωπος έχει κληθεί να εφαρμόσει τις συνειδητές του προσπάθειες. Η επανάληψη της ταινίας δεν είναι η μετενσάρκωση, παρ’όλο που οι δυο αυτές έννοιες συχνά συγχέονται. Για τους γνωστούς μας λόγους ο εξωτερικός άνθρωπος ζώντας μέσα στον κανόνα Μέλλον – Παρελθόν δεν μπορεί να αγκαλιάσει το σύνολο της ταινίας του, ούτε καν το τμήμα εκείνο που περιλαμβάνει το άμεσο μέλλον. Για να το κατορθώσει, πρέπει να διευρύνει τη σχισμή του Παρόντος του. Πολλές φορές του συμβαίνει να αισθανθεί, εμπρός σε ορισμένα γεγονότα, την εντύπωση ότι τα έχει ήδη δει ή ζήσει. Ορισμένοι θεωρούν το γεγονός σαν μια απόδειξη της λεγόμενης μετενσάρκωσης.

Στην πραγματικότητα, τα φαινόμενα αυτού του είδους είναι συνέπεια μιας τυχαίας και πρόσκαιρης συρροής λεπτών ενεργειών στον οργανισμό: η σχισμή του ατομικού Παρόντος διευρύνεται τότε για λίγες στιγμές και μερικά σημαντικά γεγονότα του άμεσου μέλλοντος γλιστρούν προς τη συνείδηση εγρηγόρσεως. Έτσι δημιουργείται η εντύπωση της επιστροφής ενός παρελθόντος. Από μια άποψη, αυτό συμβαίνει. Η εντύπωση όμως ότι έχουμε ήδη ζήσει το γεγονός προκαλείται από τη μηχανική προβολή της ταινίας.

Η μετενσάρκωση είναι ένα φαινόμενο τελείως διαφορετικής τάξης. Ενώ η θεωρητική ταινία ξετυλίγεται ολοκληρωτικά στο πεδίο των δυνατοτήτων, δηλαδή στην αιωνιότητα, η ταινία του εξωτερικού ανθρώπου προσκολλάται στο πεδίο της πραγματοποιήσεως, άρα στο Χρόνο, μόνον όμως κατά το μέτρο εκείνο που είναι απόλυτα απαραίτητο για να ικανοποιηθούν οι σκοποί της Ακτίνας της Δημιουργίας.

Η αληθινή μετενσάρκωση τοποθετείται ολοκληρωτικά στο πεδίο του Πραγματικού, δηλαδή στα γενικά πλαίσια της Εκδηλώσεως. Επιμείναμε στο γεγονός ότι η ανθρώπινη Προσωπικότητα δεν είναι μια πραγματικότητα, με την κοινή σημασία του όρου, αλλά μια δυνατότητα. Και σαν τέτοια παρουσιάζεται στην ταινία, με την οποία συνδέεται και δεν θα εξαφανιστεί παρά τη στιγμή της δεύτερης Γέννησης. Τη στιγμή όμως αυτή, θα έχει πάψει να είναι Προσωπικότητα γιατί, με την αδιάσπαστη ένωσή της με το πραγματικό Εγώ, θα μεταμορφωθεί και θα γίνει Ατομικότητα.

Όσο ο άνθρωπος ζει μέσα στη ζούγκλα, βυθισμένος στις πλάνες και τα ψεύδη, ικανοποιημένος από τον εαυτό του, η ταινία ξετυλίγεται με την δύναμη του αυτοματισμού. Και η Προσωπικότητα παραμένει ίση με τον εαυτό της. Οι περιστάσεις αρχίζουν να αλλάζουν από τη στιγμή που ο άνθρωπος διαβαίνει το πρώτο Κατώφλι. Το πέρασμα αυτό μπορεί να συγκριθεί με τη σύλληψη της μελλοντικής Ατομικότητας. Η Κλίμακα συμβολίζει την περίοδο της εγκυμοσύνης και η διάβαση από το δεύτερο Κατώφλι αντιπροσωπεύει τη δεύτερη Γέννηση, τη γέννηση της Ατομικότητας. 

Στη μετέπειτα ανάπτυξή της, αντίστοιχη με τους φθόγγους ΜΙ και ΡΕ της Οδού, η Ατομικότητα τείνει όλο και περισσότερο να ενοποιηθεί με τους ανώτερους κόσμους. Αποκτώντας τότε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που ανταποκρίνονται στη φύση της, συμμετέχει προοδευτικά στην πραγματική, αντικειμενική ύπαρξη που τελικά θα χαρακτηρίσει το είναι της. Αυτή είναι η Σωτηρία, δηλαδή η απελευθέρωση από την επίδραση της ταινίας.

Μόνο στο σημείο αυτό της εξελίξεως, είναι δυνατόν να υπάρξει αληθινή, ατομική μετενσάρκωση. Δεν είναι μηχανική αλλά πραγματοποιείται συνειδητά, συνήθως για να εκπληρωθεί μια αποστολή.»

(…)

« Η ταινία στην οποία έχει γεννηθεί και ζει ο άνθρωπος μπορεί να γυρίζει ως τη συντέλεια του κόσμου, με τον όρο ότι ο άνθρωπος θα είναι ευτυχισμένος και ικανοποιημένος, αποδίδοντας στον εαυτό του όλα τα προτερήματα και επιρρίπτοντας στους άλλους τα αίτια των σφαλμάτων και των δυστυχιών του. Μια τέτοια ύπαρξη δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν καθαρά ανθρώπινη. Την χαρακτηρίσαμε ανθρωποειδή. Ο όρος δικαιολογείται με την έννοια ότι ο εξωτερικός άνθρωπος, βυθισμένος στην επάρκειά του, αντιπροσωπεύει το επιστέγασμα μια εξέλιξης του είδους που κράτησε πολλές χιλιετηρίδες αρχίζοντας από τους προγόνους του, τα ζώα, ενώ από την άποψη της εσωτερικής εξέλιξης, δεν είναι παρά μια δυνατότητα που δεν έχει ακόμα πραγματοποιηθεί.

Αν το πρόβλημα της εσωτερικής εξέλιξης από τη σκοπιά της ταινίας και των διάφορων θέσεων που ο άνθρωπος μπορεί να καταλάβει σε αυτήν, είναι φανερό ότι η εξέλιξη είναι αδύνατη όσο η ταινία μπορεί να θεωρείται ότι γυρίζει ουσιαστικά στον ίδιο κύκλο.

Τα πρόσωπα της ταινίας είναι ανθρωποειδή, μαριονέτες, νεκροί, όπως είπε ο Ιησούς που νομίζουν όμως ότι ζουν. Η εσωτερική ανέλιξη αρχίζει μόλις ο άνθρωπος, με συνειδητές προσπάθειες, αποδειχθεί ικανός να διασπάσει τον κύκλο για να τον μετασχηματίσει σε ανιούσα σπείρα.

Η σπείρα αντιπροσωπεύει μια μέση κατάσταση ανάμεσα στη θέση όπου βρίσκεται η ανθρώπινη Προσωπικότητα όταν είναι δεμένη με την ταινία που γυρίζει μηχανικά, μόλις διαχωρισμένη από το πεδίο του αιώνιου και στη θέση της τέλειας, ελεύθερης Ατομικότητας, ικανής – αν παραστεί ανάγκη – να ενσαρκωθεί συνειδητά στο χρόνο.

Η κατάσταση αυτή είναι ενδιάμεση, με την έννοια ότι η ταινία απομακρύνεται στο εξής από το πεδίο του αιώνιου, από το πεδίο δηλαδή των δυνατοτήτων. Η καμπύλη της ζωής που, στην πραγματικότητα, δεν διαφέρει από τον κύκλο για τον εξωτερικό άνθρωπο, μετατρέπεται σε σπείρα και δεν καταλήγει πια, όπως πριν, στο σημείο σχεδόν της εκκίνησής του. Η απόσταση ανάμεσα στα δυο σημεία θα χαρακτηρίζεται στο εξής από καθαρή πρόοδο μέσα στο Χρόνο.

Η σπειροειδής ταινία είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων που ανεβαίνουν την Κλίμακα Είδαμε ότι η ολοκληρωτική απόσπαση από την ταινία γίνεται μόλις περαστεί το δεύτερο Κατώφλι. Αν ο άνθρωπος το επιτύχει, σε μια μόνο ζωή, και διασπάσει από την πρώτη φορά τον κύκλο, δεν επιστρέφει πια. Τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ σπάνιες: είναι ίδιο των δικαίων. Συνήθως η αποκόλληση αυτή απαιτεί περισσότερες ζωές, περισσότερες δηλαδή ελίξεις της σπείρας.

Κατά γενικό κανόνα, κάθε έλξη τοποθετείται στο Χρόνο και επομένως μπορεί να εμφανιστεί σαν μετενσάρκωση. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια επιστροφή στην εξωτερική ζωή. Η ψευτομετενσάρκωση αυτή δεν είναι ούτε συνειδητή ούτε προσωπική: είναι ο θίασος της ταινίες που επανέρχεται χωρίς όμως να θυμάται προηγούμενες εμπειρίες.

Όμως, η αλλαγή είναι δυνατή από τη στιγμή που οι συνειδητές προσπάθειες του ανθρώπου τείνουν, ευρύνοντας την αντίληψη του Παρόντος, να αυξήσουν τη σημασία του συντελεστή Χρόνος.

Σε μια ταινία που ξετυλίγεται στις εξελίξεις μιας σπείρας, το περιεχόμενο του έργου αλλάζει, και αλλάζει διπλά: πρώτα, κατά μήκος μιας ζωής, δηλαδή σε μια έλιξη, έπειτα από σπείρα σε σπείρα. Η σύνθεση του θιάσου, οι περιστάσεις, τα σκηνικά μετασχηματίζονται. Δυο στοιχεία ωστόσο παραμένουν μόνιμα: πρώτα ο γενικός σκοπός που είναι να φθάσει κανείς και να διαβεί το δεύτερο Κατώφλι, έπειτα ο απόλυτος όρος για τη διάβαση αυτή, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα υπόλοιπα των καρμικών βαρών που συσσωρεύτηκαν, τόσο στην παρούσα ζωή όσο και στη διαδρομή των προηγούμενων σπειρών, πρέπει να εξουδετερωθούν και να εκκαθαριστούν. Όλα τα δράματα, λέει η Παράδοση, πρέπει να παιχτούν μέχρι τη λύση τους, πριν από το δεύτερο Κατώφλι.

Η εργασία είναι σκληρή και δύσκολη γιατί ο άνθρωπος πλανάται συνεχώς. Ο προσεκτικός αναγνώστης έχει κατανοήσει ότι για να ακολουθήσει τη σπείρα ή να ανέβει την Κλίμακα πρέπει να ανήκει στους ανθρώπους που έχουν ήδη απορροφήσει μια ορισμένη ποσότητα επιδράσεων «Β» και διαθέτουν μαγνητικό κέντρο κάπως ανεπτυγμένο.

Boris Mouravieff – Γνώση (πρώτος τόμος)