Ελεύθεροι απο θλίψη

"Είναι παράξενο πόσο πολλοί άνθρωποι επιθυμούν αναγνώριση και επαίνους, ν’ αναγνωριστούν σαν μεγάλοι ποιητές ή φιλόσοφοι, κάτι που δυναμώνει το εγώ τους. Αυτό δίνει μεγάλη ικανοποίηση, αλλά έχει πολύ μικρή σημασία. Η αναγνώριση φουσκώνει τη ματαιοδοξία κάποιου κι ίσως και την τσέπη και μετά; Τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους, αλλά αυτό το ξεχώρισμα γεννάει τα δικά του προβλήματα που όλο και αυξάνουν. Παρόλο που η αναγνώριση δίνει ικανοποίηση δεν είναι αυτοσκοπός.

Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι στη λαχτάρα για αναγνώριση, για εκπλήρωση, για να πετύχουν. Και τότε η αποτυχία, που πάει παρέα με τη δυστυχία, είναι αναπόφευκτη.

Η ουσία είναι να απελευθερωθεί κανείς και από την επιτυχία και από την αποτυχία. Από την πρώτη στιγμή να μη νοιάζεται για το αποτέλεσμα, να κάνει εκείνο που αγαπά κι η αγάπη δεν ξέρει από τιμωρία ή ανταμοιβή. Αυτό είναι πραγματικά κάτι πολύ απλό όταν υπάρχει αγάπη. Πόσο λίγη προσοχή δίνουμε στην παρατήρηση και στη μελέτη των πραγμάτων που μας αφορούν. Είμαστε εγωκεντρικοί, τόσο απασχολημένοι με τις ανησυχίες μας και με τα προσωπικά μας συμφέροντα, που δεν έχουμε καιρό να παρατηρήσουμε και να καταλάβουμε. Έτσι που είμαστε απασχολημένοι, ο νους μας γίνεται αμβλύς και κουρασμένος, καταπιεσμένος και γεμάτος θλίψη, κι απ’αυτή τη θλίψη είναι που προσπαθούμε να ξεφύγουμε.

Όσο θα δρα το εγώ, θα υπάρχει αναπόφευκτα η κούραση, η άμβλυνση και η καταπίεση. Οι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι σε μια τρελή κούρσα, στον πόνο μιας εγωκεντρικής θλίψης. Αυτή η θλίψη είναι αποτέλεσμα βαθιάς απερισκεψίας. Εκείνοι που ζουν με περίσκεψη και άγρυπνη προσοχή είναι ελεύθεροι από θλίψη." 

Jiddu Krishnamurti - Γράμματα σε μια νεαρή φίλη