Οι κύκλοι της ζωής και η παροδικότητα των μορφών

«Στο επίπεδο της μορφής, υπάρχει γέννηση και θάνατος, δημιουργία και καταστροφή, ανάπτυξη και διάλυση των φαινομενικά χωριστών μορφών. Αυτό καθρεφτίζεται παντού: στον κύκλο της ζωής ενός αστέρα ή ενός πλανήτη, ενός υλικού σώματος, ενός δέντρου, ενός λουλουδιού, στην άνοδο και στην πτώση των εθνών, των πολιτικών συστημάτων, των πολιτισμών, στους αναπόφευκτους κύκλους κέρδους και απώλειας στη ζωή ενός ατόμου.

Υπάρχουν κύκλοι επιτυχίας, όταν τα πράγματα σου έρχονται όπως τα θέλεις και ανθούν, και κύκλοι αποτυχίας, όταν μαραίνονται ή καταρρέουν και χρειάζεται να τα αφήσεις να φύγουν, για να κάνεις χώρο ώστε να εμφανιστούν καινούρια πράγματα ή για να συμβεί η μεταμόρφωση. Αν προσκολληθείς σε αυτά και αντισταθείς στην αλλαγή τους, σημαίνει ότι αρνείσαι να ακολουθήσεις τη ροή της ζωής και θα υποφέρεις.

Δεν είναι αλήθεια ότι η φορά του κύκλου προς τα πάνω είναι καλή και η προς τα κάτω κακή, παρά μόνο κατά την κρίση του νου. Η ανάπτυξη θεωρείται συνήθως θετική, αλλά τίποτε δεν μπορεί να αναπτύσσεται για πάντα. Αν η ανάπτυξη, οποιουδήποτε είδους, συνεχιζόταν ασταμάτητα, θα γινόταν τελικά τερατώδης και καταστροφική. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο.

Η προς τα κάτω φορά του κύκλου είναι απόλυτα ουσιαστική για την πνευματική πραγμάτωση. Χρειάζεται να έχεις αποτύχει παταγωδώς σε κάποιο επίπεδο ή να έχεις βιώσει βαθιά απώλεια ή πόνο για να νιώσεις έλξη για την πνευματική διάσταση. Ή ίσως η ίδια σου η επιτυχία να έγινε κενή και δίχως νόημα, κι έτσι να αποδείχτηκε αποτυχία. Η αποτυχία βρίσκεται κρυμμένη σε κάθε επιτυχία, και η επιτυχία σε κάθε αποτυχία. Σε τούτο τον κόσμο, δηλαδή στο επίπεδο της μορφής,  όλοι «αποτυγχάνουν» αργά ή γρήγορα, και κάθε επίτευγμα τελικά καταλήγει στο τίποτε. Όλες οι μορφές είναι παροδικές.»

(…)

«Όσο ο νους κρίνει ότι μια κατάσταση είναι «καλή», είτε πρόκειται για μια σχέση, ένα απόκτημα, έναν κοινωνικό ρόλο, ένα μέρος είτε για το σώμα σου, προσκολλάται σ’αυτήν και ταυτίζεται μαζί της. Σε κάνει ευτυχισμένο, σε κάνει να νιώθεις όμορφα για τον εαυτό σου και γίνεται μέρος αυτού που είσαι ή που νομίζεις ότι είσαι.

Όμως τίποτε δε διαρκεί σ’αυτή τη διάσταση όπου ο σκώρος και η σαπίλα αφανίζουν. Ή τελειώνει ή αλλάζει ή μπορεί να αλλάξει πολικότητα: η ίδια κατάσταση που ήταν καλή χθες ή πέρσι, ξαφνικά ή σταδιακά μετατρέπεται σε κακή. Η ίδια κατάσταση που σε έκανε ευτυχισμένο, ύστερα σε κάνει δυστυχισμένο. Η ευημερία του σήμερα γίνεται ο κενός καταναλωτισμός του αύριο. Ο ευτυχισμένος γάμος και ο μήνας του μέλιτος γίνονται το δυστυχισμένο διαζύγιο ή η δυστυχισμένη συνύπαρξη.

Ή πάλι, η κατάσταση μπορεί να εξαφανιστεί, κι έτσι η έλλειψή της σε κάνει δυστυχισμένο. Όταν μια συνθήκη ή κατάσταση, στην οποία ο νους έχει προσκολληθεί και ταυτιστεί μαζί της, αλλάζει ή εξαφανίζεται, ο νους δεν μπορεί να το δεχτεί. Γαντζώνεται στην κατάσταση που εξαφανίζεται και αντιστέκεται στην αλλαγή.»

(…)

«Η ευτυχία που αντλείται από κάποια δευτερεύουσα πηγή δεν είναι ποτέ βαθιά. Είναι μόνο μια χλωμή αντανάκλαση της χαράς της Ύπαρξης, της παλλόμενης γαλήνης που βρίσκεις μέσα σου καθώς μπαίνεις στην κατάσταση της μη αντίστασης. Η Ύπαρξη σε πάει πέρα από τα πολικά αντίθετα του νου, σε ελευθερώνει από την εξάρτηση από τη μορφή. Ακόμα κι αν όλα κατέρρεαν και συντρίβονταν γύρω σου, και πάλι θα ένιωθες μέσα σου έναν βαθύ πυρήνα γαλήνης. Μπορεί να μην ήσουν ευτυχισμένος, αλλά θα ήσουν γαλήνιος.»

Eckhart Tolle - αποσπάσματα απο το βιβλίο

 "Η δύναμη του τώρα"