Ξοδεύουμε πολύ χρόνο αναζητώντας την ευτυχία

«Ξοδεύουμε πολύ χρόνο αναζητώντας την ευτυχία, ενώ ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος θαύματα. Και μόνο που είμαστε ζωντανοί και περπατάμε στη Γη είναι ένα πραγματικό θαύμα. Ωστόσο, οι περισσότεροι από εμάς τρέχουμε λες και υπάρχει κάποιο καλύτερο μέρος που πρέπει να φθάσουμε. Η ομορφιά είναι εδώ και μας καλεί κάθε μέρα, κάθε ώρα, αλλά σπάνια είμαστε σε θέση να ακούσουμε.

Η βασική συνθήκη για να καταφέρουμε να ακούσουμε το κάλεσμα της ομορφιάς και να αποκριθούμε σε αυτό είναι η σιωπή. Εάν δεν υπάρχει σιωπή μέσα μας – αν το μυαλό μας, το σώμα μας, είναι γεμάτο θορύβους – τότε δεν μπορούμε να ακούσουμε το κάλεσμα της ομορφιάς.

Υπάρχει ένα ραδιόφωνο στο κεφάλι μας, συντονισμένο στη «συχνότητα της ασταμάτητης σκέψης». Το μυαλό μας είναι γεμάτο θορύβους και γι αυτό δεν μπορούμε να ακούσουμε το κάλεσμα της ζωής, το κάλεσμα της αγάπης. Η καρδιά μας καλεί, αλλά εμείς δεν ακούμε. Δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε την καρδιά μας.

Μερικές φορές παρασυρόμαστε από ενοχές και θλίψη για το παρελθόν. Ανακαλούμε παλιές αναμνήσεις και εμπειρίες, μόνο και μόνο για να υποφέρουμε ξανά και ξανά αναβιώνοντας έναν παλιό πόνο. Είναι εύκολο να εγκλωβιστούμε στη φυλακή του παρελθόντος.

Μπορεί επίσης να παρασυρθούμε από το μέλλον. Κάποιος που έχει άγχος και φόβο για το μέλλον είναι εξίσου παγιδευμένος. Το άγχος, ο φόβος και η αβεβαιότητα για όσα θα συμβούν στο μέλλον μας αποτρέπουν από το να ακούσουμε το κάλεσμα της ευτυχίας. Έτσι, το μέλλον γίνεται κι αυτό ένα είδος φυλακής.

Ακόμα κι αν καταβάλουμε προσπάθεια να επικεντρωθούμε στο παρόν, συχνά χάνουμε τη συγκεντρωσή μας και νιώθουμε άδειοι, σαν να έχουμε ένα κενό μέσα μας. Μπορεί να ανυπομονούμε για κάτι, να προσδοκούμε κάτι, να περιμένουμε να έρθει κάτι που θα κάνει τη ζωή μας λίγο πιο συναρπαστική. Προσβλέπουμε σε κάτι που θα αλλάξει την κατάσταση, επειδή βρίσκουμε την κατάσταση που βιώνουμε στο παρόν βαρετή, χωρίς τίποτα το εξαιρετικό, τίποτα το ενδιαφέρον.

Ενσυνείδηση είναι η συνθήκη που καταλαγιάζει τον θόρυβο μέσα μας. Συχνά περιγράφεται σαν ένα καμπανάκι που μας υπενθυμίζει να σταματήσουμε και να αφουγκραστούμε. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα πραγματικό καμπανάκι ή οτιδήποτε άλλο θα μας βοηθούσε να θυμόμαστε να μην παρασυρθούμε από τον θόρυβο γύρω και μέσα μας. Το καμπανάκι θα μας υπενθυμίζει να σταματήσουμε και να ακολουθήσουμε για λίγο την εισπνοή και την εκπνοή μας, αφήνοντας χώρο για σιωπή. Ταυτόχρονα λέμε στον εαυτό μας: «Εισπνέω, γνωρίζω ότι εισπνέω, εκπνέω, γνωρίζω ότι εκπνέω.» Εισπνέοντας και εκπνέοντας ενσυνείδητα, δίνοντας προσοχή μόνο στην αναπνοή, μπορούμε να καταλαγιάσουμε όλο το θόρυβο μέσα μας – το μουρμούρισμα για το παρελθόν, το μέλλον και τη λαχτάρα μας για κάτι παραπάνω.»

Thich Nhat Hanh - Σιωπή