Τα Αρχέτυπα του Ώριμου Ανδρισμού

Αποσπάσματα από το βιβλίο : «Βασιλιάς, Πολεμιστής, Μάγος, Έραστής – Ανακαλύπτοντας εκ νέου τα Αρχέτυπα του Ώριμου Ανδρισμού» των Robert L. Moore & Douglas Gilette.

Αφιερωμένο στους άνδρες που μας έλειψαν πολύ.

Η ψυχολογία του αγοριού

«Η Πατριαρχία δεν αντιπροσωπεύει τον βαθύ και στέρεα δομημένο ανδρισμό. Ο αληθινός ανδρισμός δεν είναι βίαιος – δεν κακομεταχειρίζεται τίποτα. Η Πατριαρχία είναι ο εκφραστής του ανώριμου αρσενικού. Αντιπροσωπεύει την εικόνα της Ψυχολογίας του Αγοριού και, εν μέρει, την παθολογική πλευρά ή τη Σκιά της, και εκφράζει το καθυστερημένο αρσενικό που έχει καθηλωθεί σε επίπεδα ανωριμότητας.

Η Πατριαρχία κακοποιεί και τον ολοκληρωμένο ανδρισμό και την ολοκληρωμένη θηλυκότητα. Όσοι έχουν παγιδευτεί στις δομές και τη δυναμική της επιδιώκουν να επιβάλουν – φανερά ή κρυφά – την εξουσία τους και στις γυναίκες αλλά και στους άνδρες. Η Πατριαρχία στηρίζεται στον φόβο – τον φόβο του αγοριού ή του ανώριμου αρσενικού για τις γυναίκες, σίγουρα, αλλά και για τους άνδρες. Τα αγόρια φοβούνται τις γυναίκες. Φοβούνται, όμως, και τους πραγματικούς άνδρες.»

(…)

«Συχνά ακούμε να λένε για έναν άνδρα ότι «δεν ξέρει τι του γίνεται». Σε βαθύτερο επίπεδο, αυτό σημαίνει ότι δεν βιώνει και δεν μπορεί να βιώσει τις βαθιές συνεκτικές δομές της φύσης του. Είναι κατακερματισμένος. Τα διασπασμένα κομμάτια που συνθέτουν την προσωπικότητά του είναι ασύνδετα μεταξύ τους και, το χειρότερο, ζουν τη δική τους σχεδόν αυτόνομη και συχνά χαοτική ζωή. Ο άνδρας που «δεν ξέρει τι του γίνεται», είναι εκείνος που, κατά πάσα πιθανότητα, δεν είχε την ευκαιρία να υποστεί κάποια μυητική διαδικασία που θα τον οδηγούσε στα θεμέλια του ανδρισμού του. Παρέμεινε αγόρι – όχι από δική του επιλογή, αλλά επειδή κανείς ποτέ δεν τον δίδαξε πώς να μεταμορφώνει τις αγορίστικες ενέργειες σε ανδρικές, και κανείς ποτέ δεν του έδειξε πώς να βρίσκει άμεση πρόσβαση στη θεραπευτική εμπειρία του εσωτερικού κόσμου των ανδρικών δυνατοτήτων.»

(..)

«Ο σύγχρονος πολιτισμός αντιμετωπίζει με συγκατάβαση – σχεδόν συμπάθεια – την ανωριμότητα. Είναι αλήθεια ότι το «αγόρι» που όλοι κλείνουμε μέσα μας, όταν αυτό κατέχει τη σωστή θέση στη ζωή μας, είναι η πηγή της χαράς, του παιχνιδιού, της ευχαρίστησης, της ενέργειας και του ανοιχτού μυαλού, γιατί είναι πάντα δεκτικό στο μέλλον και την περιπέτεια. Υπάρχει, όμως, και ένα άλλο είδος παιδικότητας, ο παιδισμός, που παραμένει εσαεί νηπιακός, δεν εξελίσσεται ποτέ και διαρκώς παρεμβαίνει τόσο στις ενδοψυχικές όσο και στις διαπροσωπικές σχέσεις μας, τη στιγμή που απαιτείται από εμάς ωριμότητα.»

(…)

«Όλες οι ανώριμες ανδρικές ενέργειες συνδέονται στενά και σε υπερβολικό βαθμό, θετικό ή αρνητικό, με το αρχέτυπο της Μητέρας, ενώ, συγχρόνως, πάσχουν από έλλειψη βιωμάτων του στοργικού και ώριμου ανδρισμού. Παρ’όλα αυτά, ακόμα και στην περίπτωση που το αγόρι, στο οποίο το Οιδιπόδειο Παιδί ασκεί ισχυρή αρχετυπική επιρροή, έχει βιώσει ελλειπώς το πρότυπο του στοργικού ανδρισμού, δεν παύει να έχει πρόσβαση στις θετικές ιδιότητες του αρχετύπου. Αυτό είναι εφικτό επειδή το οιδιπόδειο παιδί διαπνέεται από δέος, έχει το απαιτούμενο πάθος και εκτιμά βαθιά την επικοινωνία με τον εσώτερο εαυτό του και με κάθε τι γύρω του. Είναι εγκάρδιο, συμπονετικό και δημιουργεί ισχυρούς δεσμούς. Επίσης, λόγω της στενής σύνδεσης με τη μητέρα (την πρωταρχική σχέση), εμφανίζονται σε αυτό τα πρώτα δείγματα πνευματικότητας. Το αίσθημα της μυστικής σύνδεσης και αμοιβαίας σχέσης των πάντων που το χαρακτηρίζει, πηγάζει από τη βαθειά λαχτάρα του για την απέραντα στοργική, την απέραντα καλή, την αιώνια ωραία Μητέρα.

Εκείνη η Μητέρα δεν είναι η δική του θνητή μητέρα που, τις περισσότερες φορές, αναπόφευκτα, θα απογοητεύσει την ανάγκη του για τέλεια ή αιώνια αγάπη και φροντίδα. Η Μητέρα, την παρουσία της οποίας διαισθάνεται πέρα από αυτήν της δικής του μητέρας και πέρα από τη συγκίνηση και την ομορφιά του κόσμου (εκείνο που οι Έλληνες αποκαλούσαν Έρωτα), είναι εκείνη που βιώνει στα δικά του βαθιά συναισθήματα και στις εικόνες της εσωτερικής του ζωής. Είναι η Μεγάλη Μητέρα – η Μεγάλη Θεά, με τις χιλιάδες εκφράσεις, που συναντάμε στους μύθους και τους θρύλους όλων των πολιτισμών σε όλες τις εποχές.»

(…)

«Συχνά η ομορφιά και η οδύνη της αναζήτησης για την τέλεια ένωση με τη Μητέρα, τον παγιδεύει σε περιπέτειες από γυναίκα σε γυναίκα. Καμία, όμως, θνητή γυναίκα δεν μπορεί να τον ικανοποιήσει, γιατί αυτό που πραγματικά αναζητά είναι η αθάνατη Θεά. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε το σύνδρομο του Δον Ζουάν. Το οιδιπόδειο παιδί, με τις διογκωμένες αξιώσεις του εγώ, που υπερβαίνουν τα όρια του επιτρεπτού για τους θνητούς, δεν μπορεί να μείνει πιστό σε μια μόνο γυναίκα.»

(…)

«ο Γυιός της Μαμάς θέλει να παραμείνει ως έχει, όπως συμβαίνει με όλες τις ανώριμες ενέργειες. Δεν ενδιαφέρεται να κοπιάσει για να έλθει σε πραγματική ένωση με μια θνητή γυναίκα και να αντιμετωπίσει όλα εκείνα τα πολύπλοκα συναισθήματα που συμβαίνουν σε μια αληθινή σχέση. Δεν επιθυμεί να αναλάβει καμία τέτοια ευθύνη.»

(…)

«Όπως συμβαίνει με όλα τα ανώριμα ανδρικά αρχέτυπα, ο Ήρωας είναι κι αυτός υπερβολικά δεμένος με τη Μητέρα, με τη διαφορά ότι αυτός αισθάνεται την ακατανίκητη παρόρμηση να Την ξεπεράσει. Είναι παγιδευμένος σε μια πάλη μέχρι θανάτου με το θηλυκό στοιχείο. Επιθυμεί να το κατακτήσει για να επιβεβαιώσει τον ανδρισμό του. Οι μεσαιωνικοί θρύλοι που μιλούν για ήρωες και δεσποσύνες, ποτέ δεν μας λένε τι έγινε τελικά, αφ’ότου ο ήρωας σκότωσε τον δράκο και παντρεύτηκε την πριγκίπισσα. Ποτέ δε μαθαίνουμε πως εξελίχθηκε ο γάμος τους, διότι ο Ήρωας, ως αρχέτυπο, δεν ξέρει τι να την κάνει την πριγκίπισσα άπαξ και την κερδίσει. Δεν ξέρει πώς να φερθεί όταν τα πράγματα επιστρέφουν στη φυσιολογική ροή τους.

Η πτώση του ήρωα έγκειται στο ότι ούτε ξέρει ούτε αποδέχεται τα ανθρώπινα όριά του. Απλούστατα, δεν συνειδητοποιεί ότι είναι θνητός. Η άρνηση του θανάτου – η υπέρτατη οριοθέτηση του ανθρώπινου βίου – είναι η ειδικότητά του.

Σ’αυτό το σημείο, θα ήταν σκόπιμο να αναλογιστούμε λίγο και την ηρωϊκή φύση του Δυτικού πολιτισμού μας. Κύριο μέλημα φαίνεται να είναι, όπως συχνά ακούμε, η «κατάκτηση» της φύσης, η χρησιμοποίηση και η εκμετάλλευσή της. Η ρύπανση και η καταστροφή του περιβάλλοντος αποτελούν τις πιο εμφανείς τιμωρίες για ένα τόσο χυδαίο και ανώριμο «μέλημα». Στο ίδιο πνεύμα, ο τομέας της Ιατρικής βασίζεται στην κρυφή ιδέα ότι η ασθένεια και κατ’ επέκταση ο ίδιος ο θάνατος μπορούν να εξαλειφθούν με τη βοήθεια της επιστήμης. Με λίγα λόγια, η σύγχρονη κοσμοθεωρία εμφανίζει εξαιρετική δυσκολία στην αποδοχή των ανθρώπινων ορίων. Όταν δεν γνωρίζουμε τα πραγματικά μας όρια, γινόμαστε αλαζόνες και, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να λογοδοτήσουμε γι αυτό.»

(…)

  

Η ψυχολογία του άνδρα

«Οι αρχαίοι λαοί σπάνια γκρέμιζαν κτήρια που είχαν χτιστεί στο παρελθόν. Όμοια με εκείνους, εμείς δεν θέλουμε να κατεδαφίσουμε τις πυραμίδες της νεότητας διότι είναι και θα παραμείνουν παντοτινά πηγές δύναμης και δίοδοι προς την ενέργεια του αρχέγονου παρελθόντος μας. Πρέπει, όμως να στρωθούμε στη δουλειά και να πλακοστρώσουμε από την αρχή τα παλιά μονοπάτια και σκαλοπάτια. Πρέπει να χτίσουμε πέτρα – πέτρα το οικοδόμημα του ώριμου ανδρισμού, μέχρι να μπορέσουμε, τελικά, να σταθούμε στο ψηλότερο σκαλί, στην κορυφή, και να επιθεωρήσουμε το βασίλειό μας ως «Άρχοντες των Τεσσάρων Τεταρτημορίων» και κύριοι του οίκου μας.

Υπάρχουν ορισμένες τεχνικές που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για την επίτευξη αυτού του στόχου: η ανάλυση των ονείρων, η επανείσοδος σε αυτά και η διορθωτική τροποποίησή τους, η ενεργητική φαντασία – κατά την οποία το εγώ έρχεται σε διάλογο με τις εσωτερικές ενεργειακές οντότητες, επιτυγχάνοντας έτσι πρόσβαση σε αυτές και συγχρόνως αποταύτιση από αυτές. Επίσης, η ψυχοθεραπεία σε όλες τις μορφές της, ο διαλογισμός πάνω στις θετικές πλευρές των αρχετύπων, η προσευχή, τα τελετουργικά μύησης με έναν πνευματικό γέροντα, οι ασκήσεις πνευματικής πειθαρχίας και άλλες μέθοδοι παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη δύσκολη διαδικασία της μετάβασης από την ανώριμη εφηβεία στην ανδρική ωριμότητα.

Οι τέσσερεις βασικές μορφές της ώριμης ανδρικής ενέργειας που προσδιορίσαμε είναι ο Βασιλιάς, ο Πολεμιστής, ο Μάγος και ο Εραστής. Όλες αναμειγνύονται και συμπλέκονται και, στις ιδανικές περιπτώσεις, εμπλουτίζουν η μια την άλλη. Ένας καλός Βασιλιάς είναι πάντα και Πολεμιστής και Μάγος και Εραστής. Το ίδιο ισχύει και για τις υπόλοιπες τρεις μορφές.

Και οι ενέργειες του αγοριού, επίσης, επικαλύπτουν και βοηθούν η μια την άλλη, όπως έχουμε δει.»

(…)

«Μπορούμε να πούμε ότι ο Βασιλιάς είναι το Θείο Παιδί, σε εξελιγμένη, έμπειρη, πολυσύνθετη και σοφή μορφή με τη διαφορά ότι όσο συμπαντικά ιδιοτελές είναι το Θείο Παιδί τόσο προσωπικά ανιδιοτελής είναι ο Βασιλιάς. Ο καλός Βασιλιάς είναι σοφός με το είδος της «σοφίας του Σολομώντος».

(…)

«Το πλήρες ανεπτυγμένο αρχέτυπο του Βασιλιά, μέσα στην ανδρική ψυχή, χαρίζει τις αρετές της ορθής τάξης, του συνετού και λογικού σχεδιασμού, της συγκρότησης και, πάνω από όλα, του ήθους. Σταθεροποιεί το χαοτικό συναίσθημα και την ανεξέλεγκτη συμπεριφορά. Επικεντρώνει, εστιάζει και φέρνει γαλήνη. Η «γονιμότητα» και η εστίασή του εκπέμπουν σφρίγος, ζωντάνια και χαρά. Τροφοδοτεί και εξισορροπεί. Προασπίζει το αίσθημα της εσωτερικής τάξης και την ακεραιότητα της ύπαρξης και του σκοπού μας. Μας χαρίζει τη γαλήνια βεβαιότητα του ποιοι πραγματικά είμαστε και παρέχει ουσιαστική προστασία και σιγουριά στην αρσενική μας ταυτότητα. Αντικρίζει τον κόσμο με αυστηρό, αλλά καλωσυνάτο βλέμμα. Αναγνωρίζει τις αδυναμίες, τα προτερήματα και τις ικανότητες των άλλων. Τους τιμά και τους ενθαρρύνει. Τους προστατεύει και τους καθοδηγεί στον αγώνα για την πληρότητα της ύπαρξης. Δεν ζηλοφθονεί, επειδή είναι σίγουρος για την αξία του. Ανταμείβει και ενθαρρύνει τη δημιουργικότητα τη δική μας και των άλλων.»

(…)

«Έχουμε ήδη αναφέρει την επιθετικότητα ως ένα από τα χαρακτηριστικά του Πολεμιστή. Αντίθετα από ό,τι πιστεύουμε, η επιθετικότητα συνιστά μια στάση που αφυπνίζει, ενεργοποιεί και παρακινεί. Μας ωθεί να περάσουμε στην επίθεση και να εγκαταλείψουμε την αμυντική ή «συγκρατημένη» στάση απέναντι στα καθήκοντα και τα προβλήματα της ζωής.»

(…)

«Πως, όμως, ένας άνδρας που προσεγγίζει τον Πολεμιστή μπορεί να γνωρίζει τι είδους επιθετικότητα είναι κατάλληλη στην κάθε περίσταση; Θα το γνωρίζει αν διαθέτει καθαρή σκέψη και ικανότητα διάκρισης. Ο πολεμιστής είναι πάντα σε εγρήγορση, πάντα άγρυπνος. Ποτέ δεν υπνώττει στη ζωή. Γνωρίζει πώς να επικεντρώνει το μυαλό και το σώμα του. Όπως έλεγαν οι Σαμουράι «είναι πάντοτε παρών».

(…)

«Εδώ έγκειται η διαφορά μεταξύ του Πολεμιστή και του Ήρωα. Ο άνδρας (ή το αγόρι) που προσεγγίζει το αρχέτυπο του Ήρωα, όπως έχουμε πει, δεν γνωρίζει τα όριά του, γιατί τρέφει τη ρομαντική ιδέα ότι είναι άτρωτος. Ο Πολεμιστής όμως, μέσω της διαύγειας της σκέψης προσδιορίζει ρεαλιστικά τις ικανότητες και τα όριά του σε κάθε περίπτωση.»

(…)

«Πρωτίστως, ο Μάγος είναι το αρχέτυπο της επίγνωσης και της διαισθητικής αντίληψης αλλά της γνώσης όλων όσα δεν είναι άμεσα προφανή ή λογικοφανή. (…) Πολλοί ανθρώπινοι μάγοι, ανεξαρτήτως επαγγέλματος ή κοινωνικής θέσης (συμπεριλαμβανομένων και των αποκρυφιστών), χρησιμοποιούν συνειδητά τη γνώση και την τεχνική κατάρτισή τους για το καλό όλων. Προσεγγίζουν ορθά τον Μάγο και μετασχηματίζουν την ακατέργαστη, πρωτόγονη δύναμη για να την θέσουν στην υπηρεσία των άλλων. Αυτό κάνει και ο σαμάνος με τις ροκάνες, τα φυλακτά, τα βότανα και τα ξόρκια αλλά και οι ιατρικοί ερευνητές που αναζητούν θεραπείες για τις θανατηφόρες ασθένειες.»

(…)

«Ο Μάγος λοιπόν, είναι το αρχέτυπο του στοχασμού και της περισυλλογής, συνεπώς είναι η ενέργεια της εσωστρέφειας. Όταν μιλάμε για εσωστρέφεια, δεν εννοούμε την ντροπαλότητα, τη δειλία και την ατολμία, αλλά την ικανότητα αποστασιοποίησης από τις εσωτερικές και τις εξωτερικές θύελλες και τη σύνδεση με τις βαθιές αλήθειες και να ενεργειακά αποθέματα μέσα μας. Υπο αυτή την έννοια, οι εσωστρεφείς βιώνουν τη ζωή μέσα από το κέντρο τους πολύ περισσότερο από ό,τι οι εξωστρεφείς. Επειδή η ενέργεια του Μάγου βοηθά στον σχηματισμό του άξονα «Εγώ – Εαυτός», είναι σταθερή και ακλόνητη στην κεντρομόλο εστίασή της και τη συναισθηματική αντικειμενικότητα. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να την αποσπάσει ή να την χειραγωγήσει.»

(…)

«Ο Εραστής είναι το αρχέτυπο του παιχνιδιού και του παιχνιδίσματος, της υγιούς ενσάρκωσης και της αισθαντικής απόλαυσης του κόσμου και του ανθρώπινου σώματος χωρίς αναστολές. Συνεπώς, ο Εραστής είναι βαθύτατα αισθησιακός – αισθησιακά συνειδητός και ευαίσθητος στο μεγαλείο του φυσικού κόσμου. Μέσω αυτής της ευαισθησίας του σχετίζεται και βρίσκεται σε επαφή με τα πάντα. Αυτή τον συνοδεύει ευσπλαχνικά και συμμετοχικά με το κάθε τι, εφ όσον, για εκείνον, όλα είναι ενωμένα μεταξύ τους με μυστικά δεσμά. Ο άνδρας που πλησιάζει την ενέργεια του Εραστή μπορεί να δει «τον κόσμο μέσα σε έναν κόκκο άμμου». Η ιδιαίτερη αυτή συνειδητότητα γνώριζε πάντα – πολύ πριν την ανακάλυψη της Ολογραφίας – ότι κατ’ ουσίαν ζούμε σε ένα «ολογραφικό» σύμπαν, του οποίου το κάθε σημείο αντανακλά κάθε άλλο σε απόλυτη και μαγική ένωση. Η ενέργεια, λοιπόν, του Εραστή δεν βλέπει απλώς τον κόσμο σε έναν κόκκο άμμου, αισθάνεται αυτή την ενότητα.»

(…)

«Η ευαισθησία προς όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά ερεθίσματα φέρνει το πάθος. Η σύνδεση και η επικοινωνία του εραστή δεν είναι πρωτίστως διανοητική, προέρχεται από το συναίσθημα. Οι πρωτογενείς παρορμήσεις γίνονται παθιασμένα αισθητές από όλους μας, τουλάχιστον κάτω από την επιφάνεια. Αλλά ο Εραστής το γνωρίζει αυτό με μια βαθειά γνώση. Εγγύτητα με το ασυνείδητο σημαίνει εγγύτητα με τη «φωτιά» - τη φωτιά της ζωής και, σε βιολογικό επίπεδο, τη φωτιά των γενεσιουργών μεταβολικών διεργασιών. Ο έρωτας όπως όλοι γνωρίζουμε, «καίει» και συχνά είναι τόσο «καυτός» που δεν τον αντέχουμε.

Ο άνδρας κάτω από την επιρροή του Εραστή θέλει να αγγίζει κάθε τι και να αγγίζεται από το κάθε τι, φυσικά και συναισθηματικά. Γι αυτόν δεν υπάρχουν διαχωριστικά όρια. Θέλει να ζει την ενότητα που νοιώθει με τον κόσμο μέσα του – τα πανίσχυρα συναισθήματά του – και να την εξωτερικεύει στον κόσμο έξω και στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Απώτερη επιθυμία του είναι η αισθαντική εμπειρία του κόσμου – στην πληρότητά του.»

(…)

«Η μονογαμία (όχι με την απλοϊκή έννοια) προκύπτει ως αποτέλεσμα της βαθειάς εδραίωσης και επαφής του άνδρα με το κέντρο του. Ένας τέτοιος άνδρας δεσμεύεται όχι από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά από τις δικές του εσωτερικές δομές, τη δική του αρσενική αίσθηση ψυχικής και σωματικής γαλήνης και τη δική του εσωτερική χαρά. Απεναντίας, ο άνδρας ο οποίος πειθαναγκαστικά ψάχνει «κάτι» από γυναίκα σε γυναίκα, είναι εκείνος που δεν έχει ακόμη σταθεροποιήσει το εσωτερικό του οικοδόμημα. Επειδή είναι εσωτερικά κερματισμένος και ανέστιος, καταλήγει έρμαιο της απατηλής ολοκλήρωσης / συμπλήρωσης που νομίζει πως θα βρει έξω από τον εαυτό του, στον κόσμο των γυναικείων μορφών και των αισθησιακών απολαύσεων.»

(…)

«Ίσως, ποτέ, σε καμία περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας να μην επικράτησαν τα αρχέτυπα του ώριμου αρσενικού (ή του ώριμου θηλυκού). Φαίνεται ότι το ανθρώπινο είδος ζει κάτω από την κατάρα της νηπιώδους κατάστασης – και ενδεχομένως να ζούσαμε πάντοτε έτσι. Συνεπώς, η Πατριαρχία είναι κατ’ ουσίαν Εφηβοκρατία, δηλαδή η εξουσία του Αγοριού. Ίσως, ο κόσμος μας να έμοιαζε πάντα με το νησί στο βιβλίο του Γκόλντιγκ, αλλά, τουλάχιστον, παλαιότερα υπήρχαν τελετουργικές δομές και συστήματα που αφύπνιζαν ένα υψηλότερο επίπεδο ανδρικής ωριμότητας από αυτό που κυριαρχεί στην σημερινό αντιδομικό, αντιτελετουργικό και αντισυμβολικό κόσμο μας. Κάποτε, ζούσαν ιεροί βασιλείς, πάνω στους οποίους οι άνδρες προέβαλλαν τον εσωτερικό τους Βασιλιά, δραστηριοποιώντας έτσι, έμμεσα, την αρσενική τους ενέργεια. Είναι βέβαιο ότι υπήρξαν εποχές που το αρχέτυπο του Πολεμιστή – για το καλό και για το κακό – αποτέλεσε τον δυναμικό και αποτελεσματικό παράγοντα στη διαμόρφωση της ζωής των ανδρών και των πολιτισμών που εκείνοι έχτιζαν. Και παρ’ ότι η ενέργεια του Μάγου πάντα ήταν προνόμιο των λίγων, υπήρχαν μάγοι – θεραπευτές και σαμάνοι, για να βοηθήσουν τους άνδρες στα προβλήματα που αντιμετώπιζαν και να ελέγξουν, σε κάποιο βαθμό, το απρόβλεπτο βασίλειο της φύσης προς όφελος της κοινωνίας. Αλλά και ο Εραστής έχαιρε υψηλού σεβασμού και εκτίμησης στους πολιτισμούς που τιμούσαν τους οραματιστές και τους προφήτες, τους ζωγράφους των σπηλαίων και τους ποιητές.

Κι όμως, σήμερα που όλα έχουν αλλάξει και όλα εξαργυρώνονται στο όνομα του πλούτου και του προσωπικού κέρδους, σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη ιστορική περίοδο, ο κόσμος μας έχει ανάγκη το ώριμο αρσενικό.»

(…)

«Ας γαλουχήσουμε και ας καλωσορίσουμε τους μεγάλους άνδρες – τους άνδρες που, με τη μεγαλοψυχία των αρχαίων βασιλέων, το θάρρος και την αποφασιστικότητα των αρχαίων πολεμιστών, τη σοφία των μάγων και το πάθος των εραστών, θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα και θα αναλάβουν την αποστολή να σώσουν τον κόσμο που μας εδόθει και που εκφυλίζεται μπροστά στα μάτια μας. Το δίχως άλλο, η γη μας χρειάζεται και όλοι έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας.»