Μεγάλη Μητέρα και Μητριαρχική Συνειδητότητα

"Πολλοί άνθρωποι την ονομάζουν με πολλά ονόματα, αλλά για όλους είναι η Μεγάλη Μητέρα - διάστημα, γη, και νερό. Σαν διάστημα ονομάζεται Έα, γονέας των θεών που δημιούργησαν τους θεούς και είναι αρχαιότερη από το χρόνο. Είναι η μήτρα της αιτίας, η ρίζα - ουσία όλης της ύπαρξης, αγνή, αδιαφοροποίητη. Είναι επίσης το Μπίνα, η Ουράνια Θεία Μητέρα που δέχθηκε το Χόχμα, το Θείο Πατέρα. Αυτή έδωσε μορφή στις άμορφες δυνάμεις από τις οποίες μπορεί να χτιστεί το κάθε τι. Είναι επίσης ο Άγγελος του Θανάτου, γιατί αυτό που έχει μορφοποιηθεί θα πεθάνει, θα φθαρεί για να μπορέσει να ξαναγεννηθεί σε μια πιο ολοκληρωμένη ζωή. Ό,τι γεννιέται πρέπει να πεθάνει, γιατί ξαναγεννιέται μόνον αυτό που χει πεθάνει. Γι αυτό ονομάζεται Μάρα ή Πικρή Μάρα ή Κυρία των Θλίψεών μας (...) Κατά τον ίδιο τρόπο ονομάζεται Γη, γιατί είναι η αρχαιότατη γη, αυτή που σχηματίστηκε πρώτη από το άμορφο. (...) Είναι η Μεγάλη Θάλασσα από όπου ξεπήδησε η ζωή και στην οποία θα επιστρέψουν τα πάντα στο τέλος του αιώνα."

Dion Fortune - Η ιέρεια της Θάλασσας

"Oι διεργασίες της μητριαρχικής συνειδητότητας, εντελώς μοναδικές και συγκεκριμένα διαφορετικές απο εκείνες της πατριαρχικής, ξεκινούν με την πράξη της "κατανόησης". Αλλά η κατανόηση στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι όπως εκείνη του πατριαρχικού συνειδητού, μια διανοητική πράξη ενός ταχύτατα αντιλαμβανόμενου οργάνου που καταλαβαίνει, επεξεργάζεται και οργανώνει. Εδώ έχει τη σημασία της "σύλληψης". Για να γίνει κάτι κατανοητό, θα πρέπει κυριολεκτικά να "εισέλθει εντός" της μητριαρχικής συνειδητότητας και να αφομοιωθεί με τη συμβολική, σεξουαλική έννοια της γονιμοποίησης, δηλαδή να "συλληφθεί".  Αλλά ο θηλυκός συμβολισμός της μητριαρχικής συνειδητότητας προχωρεί ακόμη πιο πέρα στο νόημα της "κατανόησης", διότι ό,τι έχει "εισέλθει εντός" θα πρέπει στη συνέχεια να "ανέλθει στην επιφάνεια".

Erich Neumann - Ο φόβος του θηλυκού