Kοιτάζετε τον έναστρο ουρανό

«Ας υποθέσουμε ότι σας φέρθηκαν άδικα ή ότι σας βαραίνουν αβάσταχτες έγνοιες και ανησυχίες, και ότι δεν βρίσκετε πια ειρήνη. Τότε, μια νύχτα, κοιτάζετε τον έναστρο ουρανό και διαλογίζεστε πόσο μικρή είναι η γη αυτή, η χαμένη στο απέραντο διάστημα: Αυτός που δημιούργησε τόσους κόσμους, σίγουρα τους έχει κατοικήσει με πλάσματα πιο έξυπνα, πιο όμορφα, πιο ισχυρά από εμάς… Γιατί πώς να πιστέψει κανείς ότι μόνο εδώ – πάνω στη γη – έναν κόκκο σκόνης σε σύγκριση με το Σύμπαν – θα είχε ο Δημιουργός τοποθετήσει αυτούς τους πυγμαίους που λέγονται άνθρωποι, οι οποίοι συζητούν, φιλοσοφούν, μαλώνουν μεταξύ τους και αυτοκαταστρέφονται. Ατενίζοντας τα αστέρια μπορείτε να αισθανθείτε ότι όλα τα προβλήματα, όλες οι ανησυχίες που παίρνουν στο νου σας τεράστιες διαστάσεις, δεν είναι σχεδόν τίποτα. Αν σκεφτείτε ότι τα αστέρια που ατενίζετε υπήρχαν ήδη εκατομμύρια χρόνια πριν, ότι η Κοσμική Νοημοσύνη που δημιούργησε αυτούς τους κόσμους είναι αιώνια, και ότι δημιουργηθήκατε κατ’ εικόνα Της, θα αισθανθείτε επίσης ότι το πνεύμα σας είναι αιώνιο. Κι αν έχετε να ικανοποιήσετε πολλές επιθυμίες, και είσαστε ανυπόμονοι, νευρικοί, επειδή δεν καταφέρνετε να πραγματοποιήσετε τα σχέδιά σας όσο γρήγορα θα θέλατε, διαλογιζόμενοι το σύμπαν, την αιωνιότητα, θα καταλάβετε ότι είσαστε αληθινά ανόητοι που θέλετε να επιβάλλετε τη θέληση σας στα πράγματα και που σπαζοκεφαλιάζετε γι αυτό.

Δεν λέω ότι αυτοί που επιθυμούν να νικήσουν τις ορέξεις τους και τις κατώτερες τάσεις τους θα πρέπει να τις εξαλείψουν, όχι βεβαια. Αλλά αντι να επιτρέπουν να απορροφάται όλη η θεϊκή ενέργεια αποκλειστικά από το φυσικό σώμα, θα πρέπει να την διοχετεύουν προς μια άλλη κατεύθυνση. Πρέπει να χρησιμοποιήσουν αυτή την ενέργεια, αυτές τις δυνάμεις τις συγκεντρωμένες στο σώμα, ώστε να τις ενεργοποιήσουν προς πνευματικά μονοπάτια. Και το στομάχι ακόμα πρέπει να είναι στην υπηρεσία της πνευματικής εργασίας. Μπορεί να γίνει, επειδή το σώμα διαθέτει όλες τις ουράνιες ιδιότητες.»

Omraam  Mikhael  Aivanhov