"Συχνά δίνουμε στη Ζωή πικρά ονόματα, αλλά μόνο όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε πικρόχολοι και σκοτεινοί. Και τη θεωρούμε κενή και ανώφελη, αλλά μόνο όταν η ψυχή μας τριγυρνά σε ερημιές και η καρδιά έχει μεθύσει βυθισμένη στο εγώ της.
Η ζωή είναι βαθιά και υψηλή και μακρινή. Παρόλο που μόνο το πιο μακρινό σας όραμα μπορεί να φτάσει ως τα πόδια της, εντούτοις είναι κοντά. Και παρόλο που μόνο η ανάσα της ανάσας σας φτάνει στην καρδιά της, η σκιά της σκιάς σας διασχίζει το πρόσωπό της, και η ηχώ της πιο αμυδρής κραυγής σας γίνεται άνοιξη και φθινόπωρο στο στήθος της.
Και η Ζωή σκεπάζεται με πέπλα και κρύβεται όπως σκεπάζεται και κρύβεται ο ευρύτερος εαυτός σας. Κι όμως, όταν μιλάει η Ζωή, όλοι οι άνεμοι γίνονται λέξεις. Κι όταν μιλάει ξανά, το χαμόγελο στα χείλη σας και τα δάκρυα στα μάτια σας γίνονται κι αυτά λέξεις. Όταν τραγουδάει, οι κουφοί ακούν και μένουν ακίνητοι. Κι όταν πλησιάζει περπατώντας, οι τυφλοί τη βλέπουν και την ακολουθούν με έκπληξη και θαυμασμό."
Khalil Gibran
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου