Να χαρίσουμε στην ανθρώπινη ψυχή την απεραντοσύνη

«Όταν είμαι μόνος στο δωμάτιό μου, ή στον καθαρό αέρα του βουνού ή μπροστά στην απεραντοσύνη του ωκεανού, γιατί να ασχοληθώ με ασήμαντα πράγματα; Η απεραντοσύνη, η ενότητα, το σύνολον, αυτό μου αρέσει. Θέλω να βυθισθεί η ψυχή μου στον Κοσμικό ωκεανό και να πιει όσο μπορεί, να ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει.

Πρέπει να χαρίσουμε στην ανθρώπινη ψυχή αυτή την απεραντοσύνη γιατί εκεί νιώθει χαρά, εκεί μπορεί και αναπνέει ελεύθερα. Δώστε της μοναχά έναν χώρο περιορισμένο, και θα την δείτε να πνίγεται, να νιώθει σαν φυλακισμένη. Εξάλλου το ίδιο συμβαίνει και στους ανθρώπους: περιορίζονται υπερβολικά σε μικροπράγματα και δεν τους μένει ούτε ένα λεπτό για να βυθιστούν στην απεραντοσύνη και να νιώσουν πληρότητα. Φαίνεται ότι δεν τους μένει χρόνος. Ε λοιπόν, αυτό ακριβώς είναι που κουράζει τους ανθρώπους: όλα αυτά τα μικροπράγματα στα οποία αναλώνονται ταυτόχρονα.

Βέβαια, το να περιοριστούν είναι απαραίτητο. Ας πούμε, η γέννηση ενός παιδιού: είναι ένας περιορισμός, ο οποίος όμως είναι απαραίτητος προκειμένου να εκδηλωθεί κάποιος. Για να μπορέσει να κατέβει στην ύλη, ο άνθρωπος είναι αναγκασμένος να περιορίσει τον εαυτό του, αλλά όταν πεθάνει ξαναγυρίζει στην ενότητα, στην απεραντοσύνη.

Η ζωή αποτελείται από αυτές τις δυο διαδικασίες, και για να είσθε ευτυχισμένοι πρέπει να ξέρετε πώς να τις εφαρμόζετε στη δική σας ύπαρξη: να μπαίνετε βαθιά μέσα σας να ενώνεστε με το σύμπαν, με την Παγκόσμια Ψυχή, και μετά να μπορείτε να κινείστε ανάμεσα στους ανθρώπους. Αλλά να μην παραμένετε εκεί για πολύ γιατί αλλιώς θα πλήξετε και θα υποφέρετε. Ξαναπάρτε λοιπόν το δρόμο προς τα πάνω και βυθισθείτε στον Κοσμικό ωκεανό. Το ότι οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι και αισθάνονται να τους περιβάλλει το κενό και η απελπισία, οφείλεται στο ότι δεν ξέρουν πώς να εφαρμόζουν τις δυο αυτές μεθόδους.»

 

 Omraam Mikhael Aivanhov - Γνωθι σαυτον

Η κοινή κακοτυχία φέρνει την ισότητα

 

«Η ανθρωπότητα δεν έχει ακόμα γεννηθεί, γεννιέται – κυοφορείται στη μήτρα της ύλης και διαμορφώνεται στο χωνευτήριο της εμπειρίας μέσω επιτυχίας και αποτυχίας, ευχαρίστησης και πόνου.

Η Γη, καθώς και η ανθρωπότητα πάνω της , είναι μια εξελισσόμενη οντότητα. Σε ορισμένες κυκλικές περιόδους υπάρχει μια μεγαλύτερη από την συνηθισμένη έκχυση πάνω στη Γη των εξελικτικών δυνάμεων από τον Ήλιο και από άλλα ανώτερα κοσμικά κέντρα. Στην προσπάθεια της Γης να αφομοιώσει και να προσαρμοστεί σε αυτές τις δυνάμεις είναι αναπόφευκτες οι διαταραχές, σεισμικές και άλλες. Η ανθρωπότητα επηρεάζεται νοητικά, ηθικά και φυσικά, σαν αποτέλεσμα του προκύπτοντος διαφορετικού κραδασμού. Σκέψεις και ιδέες αλλάζουν, και επαναστάσεις, πόλεμοι και επιδημίες συμβαίνουν και ξανασυμβαίνουν, μέχρις ότου εδραιωθεί ένας κύκλος ισορροπίας.»

(…)

«Οι φυσιολογικές δυνάμεις της εξέλιξης δεν μπορούν να λειτουργήσουν όταν η νοητική, ηθική και κοινωνική ζωή του κόσμου είναι τόσο αφύσικη και παραμορφωμένη όπως είναι στην παρούσα εποχή. Και φαίνεται ότι μόνο φοβερές καταστροφές για την Γη θα μπορέσουν να σαρώσουν τις παγιδευμένες μορφές του κακού, του μίσους και της απανθρωπιάς που εμποδίζουν την αληθινή πρόοδο σε όλους τους τομείς, γιατί η κοινή κακοτυχία φέρνει την ισότητα – μια κοινή συμπάθεια για όλες τις τάξεις της ζωής.

Η απεχθής πνοή του πάθους και της ιδιοτέλειας έχει θαμπώσει τη λάμψη της παγκόσμιας ψυχής, έχει εκθρονίσει το αγνό κόκκινο του ρόδου της ζωής, το έχει ανακατέψει με τη λάσπη της κατώτερης φύσης και το έχει μεταβάλει σε λασπώδεις μορφές στις φυλακισμένες αισθήσεις. Αλλά δεν θα είναι πάντα έτσι, γιατί οι ειλικρινείς καρδιές σε όλον τον κόσμο διεγείρονται από την ιερή δύναμη της αληθινής αδελφότητας.

Μόνο οι ακτίνες αυτής της αδελφότητας μπορούν να φωτίσουν τα μαύρα νέφη της ιδιοτέλειας που σκοτεινιάζουν τώρα τον κόσμο, να τα μετουσιώσουν και να τα κάνουν να λάμψουν και να καθρεφτίσουν τη δόξα του εξαγνισμένου πάθους, μετατρέποντας την ιδιοτέλεια σε αλτρουϊσμό, σε ανιδιοτελή υπηρεσία προς την ανθρωπότητα.»

 

Διδάσκαλος Ιλαρίων - Επιστήμη και Εσωτερισμός

 (εκδόσεις Dharma)

 

 

 

Ο άνθρωπος του φωτός δεν είναι εκείνος που «λάμπει»

“Ο άνθρωπος του φωτός δεν είναι εκείνος που «λάμπει», ούτε είναι εκείνος που έχει δυνατότητες θαυματουργικές. Ο μόνος τρόπος να ξεχωρίσεις τον άνθρωπο του φωτός, είναι να παρατηρήσεις τον τρόπο που ζει. 

Πρέπει να παρατηρήσεις πως είναι στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους και την ποιότητα της καρδιάς του. Εάν ζει με τέτοιο τρόπο, ώστε να εκμεταλλεύεται ενεργειακά και φυσικά άλλα ανθρώπινα πλάσματα, τότε ανήκει στο σκοτάδι.

Εάν ο άνθρωπος δεν έχει συμπόνια και οι πράξεις του κινούνται γύρω από την ικανοποίηση του εαυτού του, χωρίς να λαμβάνει υπ’όψιν του το αιώνια καλό, τότε ανήκει στο σκοτάδι. 

Εάν πληγώνει τους ανθρώπους για να ικανοποιήσει τις δικές του επιθυμίες, τότε να είστε προσεκτικοί με αυτόν.

Το φως φαίνεται στην ποιότητα της συνείδησης και στον τρόπο που ζει κάθε μέρα ο άνθρωπος. Δεν φαίνεται πουθενά αλλού!»

Αυτά έλεγε η Ισιδώρα στους δικούς της μαθητές και ευχόταν να μπορέσουν να αναπτύξουν τη διάκριση αυτή μέσα τους.”

 

Ελένη Ιεροδιακόνου - Το μπλε Ιερατείο

 

 

 

 

 

Θόρυβος και ησυχία

«Πηγαίνετε να επισκεφθείτε μια οικογένεια κι από την είσοδο κιόλας σας ενοχλεί πολύ έντονα η φασαρία: τα σκυλιά γαβγίζουν, τα παιδιά τσακώνονται και κλαίνε, το ραδιόφωνο ή η τηλεόραση ουρλιάζουν, οι γονείς φωνάζουν, οι πόρτες κοπανάνε…Όταν οι άνθρωποι ζουν μέσα σε όλο αυτόν τον θόρυβο, πώς να μην έχουν άρρωστο νευρικό σύστημα; Στους δρόμους, στις πόλεις, στα εργοστάσια και στους χώρους εργασίας, δεν υπάρχει άλλο από θόρυβο. Στην φύση βρίσκουμε πια την ησυχία όλο και λιγότερο τώρα, ακόμα και ο ουρανός έγινε θορυβώδης! Αναρωτιέται κανείς πού να πάει για να βρει επιτέλους την ησυχία…

Γι’ αυτό, όταν έρχεστε στις συγκεντρώσεις μας, σας ζητάω να προσέχετε να κάνετε το λιγότερο δυνατό θόρυβο. Το Ιζγκρέβ, το Μπονφέν, και όλα τα άλλα Κέντρα της Αδελφότητας είναι χώροι όπου έρχεστε για να βρείτε τις συνθήκες εκείνες που δεν έχετε στην καθημερινή ζωή, ώστε ν’ αναγεννηθείτε και να κάνετε μια πνευματική εργασία. Σας παρακαλώ, λοιπόν, να προσπαθείτε να μην μεταφέρετε εδώ τους θορύβους του συνηθισμένου κόσμου.

Το ξέρω ότι στην αρχή αυτό φαίνεται δύσκολο για μερικούς. Δεν είναι βασική φροντίδα των ανθρώπων το να μην κάνουν θόρυβο: μιλάνε δυνατά, φωνάζουν, αναποδογυρίζουν τα αντικείμενα...Δεν περνάει καν η ιδέα από το μυαλό τους ότι αυτή η συμπεριφορά θα μπορούσε να είναι βλαβερή και για τους ίδιους και για τους άλλους. Όπως είναι, έτσι ακριβώς εκδηλώνονται ˙  θεωρούν ότι είναι πάρα πολύ καλά έτσι και το περιβάλλον τους δεν έχει παρά να τους υπομένει. Να όμως ένας τύπος εγωισμού ιδιαίτερα βλαβερός για την εξέλιξη. Ναι, προσοχή, πρέπει, αντίθετα να επαγρυπνείτε να μην ενοχλείτε τους άλλους με τον θόρυβο, γιατί έτσι ο άνθρωπος γίνεται συνειδητός και αναπτύσσει πολλά προτερήματα: την λεπτότητα, την ευαισθησία, την καλοσύνη, την γενναιοδωρία, την αρμονία...Κι εκείνος θα είναι ο πρώτος που θα επωφεληθεί! Πρέπει να δείτε την σπουδαιότητα του συνδέσμου που υπάρχει ανάμεσα σε μία συμπεριφορά και σε όλη την υπόλοιπη ύπαρξη.

Εγώ έχω ανάγκη τη σιωπή. Μόνο μέσα στην σιωπή ευημερώ και βρίσκω τις συνθήκες για την εργασία μου. Μου είναι αδύνατο να υποφέρω τον θόρυβο, με κάνει να το βάζω στα πόδια. Όταν ακούω θόρυβο, έχω μόνο μία επιθυμία, να τα παρατήσω όλα και να φύγω όσο πιο μακριά γίνεται. Βέβαια, εκείνοι που έρχονται εδώ πρώτη φορά τα χάνουν λίγο από την ησυχία, δεν την έχουν συνηθίσει, αναρωτιούνται: ¨Μα που έπεσα; Είναι σαν μοναστήρι!¨ Γιατί μοναστήρι; Η ησυχία δεν ανήκει στα μοναστήρια, ανήκει στην φύση, σε όλους τους σοφούς, σε όλους τους Μύστες και σε όλους τους συνετούς ανθρώπους.

Όσο πιο εξελιγμένος είναι ο άνθρωπος τόσο περισσότερο έχει ανάγκη την ησυχία. Το να είναι λοιπόν κάποιος θορυβώδης δεν είναι καλό σημάδι. Πόσοι άνθρωποι κάνουν θόρυβο για να τους προσέχουν! Μιλάνε δυνατά, γελάνε δυνατά, μπαίνουν σε μια αίθουσα χωρίς προφυλάξεις ενώ όλοι οι άλλοι έχουν ήδη καθίσει στις θέσεις τους, κοπανάνε τις πόρτες, σκοντάφτουν στα αντικείμενα ή τα αναποδογυρίζουν απλά και μόνο για να προσελκύσουν την προσοχή τω άλλων. Το να κάνουν θόρυβο είναι γι’ αυτούς ένας τρόπος επιβεβαίωσης του εαυτού τους, ένας τρόπος για να δείχνουν ότι είναι εκεί. Πρέπει λοιπόν να μάθουν ότι τα άδεια βαρέλια είναι αυτά που κάνουν τον πιο πολύ θόρυβο: ναι, καταλαβαίνουμε αμέσως την παρουσία τους! Πράγματι, πόσοι είναι οι άνθρωποι που είναι σαν τα άδεια βαρέλια: πηγαίνουν παντού κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο ο οποίος αποκαλύπτει την ανεπάρκεια και τη μετριότητά τους.

Παρατηρώ τους ανθρώπους και η συμπεριφορά τους αμέσως μου αποκαλύπτει την καλλιέργειά τους, το χαρακτήρα τους, την ιδιοσυγκρασία και τον βαθμό εξέλιξής τους. Όλα γίνονται ξεκάθαρα μέσα από τον τρόπο που παρουσιάζονται και που μιλάνε. Ορισμένοι μιλάνε σαν να θέλουν να καλύψουν, να κρύψουν κάτι, σαν να υποψιάζονται ότι η σιωπή μπορεί να αποκαλύψει ακριβώς αυτό που θέλουν να κρύψουν. Πριν καλά καλά τους γνωρίσετε, πρέπει να σας πουν αμέσως ένα σωρό ιστορίες για να επιβάλουν κάποια ιδέα για τον εαυτό τους, για τους άλλους ή για τα γεγονότα. Θα πείτε:¨ Μα μιλάνε για να γνωριστούμε!¨ Εντάξει, σύμφωνοι, αλλά για να γνωριστούν οι άνθρωποι μερικές φορές η σιωπή είναι πιο εύγλωττη από τις κουβέντες. Ναι, αν ζήσουν μαζί για λίγα λεπτά μέσα στην σιωπή, γνωρίζονται καλύτερα παρά μέσα από μία μεγάλη και άχρηστη φλυαρία.

Ο θόρυβος κρατάει τον άνθρωπο μέσα στις κατώτερες ψυχικές περιοχές. Τον εμποδίζει να μπει μέσα σε αυτόν τον αιθέριο κόσμο όπου η κίνηση γίνεται πιο εύκολη, η θεώρηση των πραγμάτων πιο ξεκάθαρη και η σκέψη πιο δημιουργική. Βέβαια, ο θόρυβος είναι η έκφραση της ζωής, όχι όμως εκείνης των ανώτερων βαθμιδών. Αποκαλύπτει μάλλον μία ατέλεια μέσα στην δομή η την λειτουργία των όντων και των αντικειμένων. Όταν μια μηχανή ή μια συσκευή αρχίσουν να έχουν διακοπές, τότε κάνουν ένα σωρό θορύβους. Και το ότι οι κατασκευαστές φροντίζουν όλο και περισσότερο να κατασκευάζουν αθόρυβες συσκευές, είναι επειδή ξέρουν πολύ καλά τελειότητας.

Ο πόνος είναι ένας θόρυβος που μας προειδοποιεί ότι κάποιο από τα όργανά μας έχει αρχίσει να χαλάει. Μέσα σ’ ένα υγιές σώμα τα όργανα είναι σιωπηλά. Βεβαίως εφόσον είναι ζωντανά εκφράζονται, αλλά αθόρυβα. Η ησυχία είναι το σημάδι ότι όλα λειτουργούν σωστά μέσα στον οργανισμό. Από την στιγμή που κάτι αρχίσει να τρίζει, προσοχή! αυτό είναι η αναγγελία κάποιας αρρώστιας.

Η σιωπή είναι η γλώσσα της τελειότητας, ενώ ο θόρυβος είναι η έκφραση κάποιου ελαττώματος, κάποιας ανωμαλίας ή μιας ζωής που ακόμα βρίσκεται σε αταξία και αναρχία και που χρειάζεται να κυριαρχηθεί και να επεξεργαστεί. Για παράδειγμα, τα παιδιά είναι θορυβώδη επειδή μέσα τους ξεχειλίζουν η ενεργητικότητα και η ζωντάνια. Αντίθετα, οι ηλικιωμένοι είναι σιωπηλοί. Θα πείτε:¨ Φυσικά, είναι ξεκάθαρο, οι ηλικιωμένοι αγαπούν την σιωπή επειδή έχουν λιγότερες δυνάμεις και ο θόρυβος τους ενοχλεί¨. Αυτό είναι λίγο αλήθεια, μπορεί όμως και να υπήρξε μέσα τους κάποια εξέλιξη, κι έτσι τώρα το πνεύμα τους είναι εκείνο που τους ωθεί να μπαίνουν στην σιωπή. Για ν’ αναθεωρήσουν την ζωή τους, να σκεφτούν, να πάρουν μαθήματα από αυτήν, χρειάζονται αυτήν την ησυχία μέσα στην οποία γίνεται ολόκληρη εργασία απόσπασης, υλοποίησης, σύνθεσης. Η αναζήτηση της σιωπής είναι μια εσωτερική διαδικασία η οποία οδηγεί τα όντα προς το φως και την αληθινή κατανόηση των πραγμάτων.

Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο καταλαβαίνει ότι ο θόρυβος είναι ένα εμπόδιο για την εργασία, ενώ αντίθετα η σιωπή είναι παράγοντας έμπνευσης και την αναζητά προκειμένου να δώσει στην καρδιά, στην ψυχή και στο πνεύμα του την δυνατότητα να εκδηλωθούν μέσα από τον διαλογισμό, την προσευχή, την φιλοσοφική ή την καλλιτεχνική δημιουργία. Πολλοί όμως είναι οι άνθρωποι που δεν αγαπούν την ησυχία, δεν την αντέχουν. Είναι σαν τα παιδιά που αισθάνονται καλά μόνο μέσα στην κίνηση και τον θόρυβο, πράγμα που αποδεικνύει ότι πρέπει να δουλέψουν πολύ ακόμα για να αποκτήσουν μια αληθινή εσωτερική ζωή. Τους ενοχλεί ακόμα και η σιωπή της φύσης, και όταν συναντιούνται, βιάζονται να μιλήσουν, να μιλήσουν λες και τους ενοχλεί η ησυχία. Την αισθάνονται σαν ένα κενό που πρέπει να γεμίσουν με κουβέντες και με κινήσεις. Κι αυτό φυσικό, επειδή η φυσική σιωπή τους υποχρεώνει να συνειδητοποιήσουν τις εσωτερικές τους παραφωνίες και αταξίες, γι’ αυτό και την φοβούνται τόσο πολύ: αυτή η σιωπή μπορεί ακόμα και να τους τρελάνει. Καθώς δεν έχουν πια τίποτα το εξωτερικό από αυτούς για να τους τραβάει την προσοχή και να τους ζαλίζει, δεν μπορούν να ξεφύγουν από τους εσωτερικούς τους δαίμονες.

Η σιωπή είναι η έκφραση της ειρήνης, της αρμονίας, της τελειότητας. Εκείνος που αρχίζει ν’ αγαπάει την σιωπή, που καταλαβαίνει ότι η σιωπή του φέρνει τις καλύτερες προϋποθέσεις για την ψυχική και την πνευματική δραστηριότητα, καταφέρνει σιγά σιγά να την πραγματοποιήσει σε οτιδήποτε κάνει: όταν μετατοπίζει τα αντικείμενα, όταν μιλάει, όταν περπατάει, όταν εργάζεται, αντί να προκαλεί ολόκληρη αναστάτωση, γίνεται πιο προσεκτικός, πιο λεπτός, πιο απαλός, και ό,τι και αν κάνει είναι εμποτισμένο με κάτι που μοιάζει να έρχεται από έναν άλλο κόσμο από έναν κόσμο  που είναι ποίηση, μουσική, χορός, έμπνευση.

Εσείς σαν μαθητές της Διδασκαλίας της Παγκόσμιας Λευκής Αδελφότητας, πρέπει να ξέρετε ότι υπάρχουν κανόνες που πρέπει να γνωρίζετε και να σέβεστε, υπάρχουν ιδιότητες που πρέπει να καλλιεργήσετε αν στ’ αλήθεια θέλετε να εκδηλώνεστε μέσα σ’ αυτήν την Αδελφότητα σαν ένα μέλος ζωντανό, δραστήριο και φωτεινό. Ένας από αυτούς τους κανόνες, μία από αυτές τις ιδιότητες είναι η σιωπή. Μάθετε λοιπόν ν’ αγαπάτε και να πραγματοποιείτε τη σιωπή, διαφορετικά, ακόμα και αν με το φυσικό σας σώμα είστε παρών, η ψυχή και το πνεύμα σας θα είναι πάντοτε άλλου.»

 

 Omraam Mikhael Aivanhov - Ο δρόμος της σιωπής

 

Το δικαίωμα της καταστροφής (Ναρόπα)

Στη βιογραφία του Ναρόπα, αναφέρεται  μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία .  Λέγεται ότι όταν ήταν νέος, επειδή κάποιος τον πρόσβαλλε βαθιά, αποφάσισε να τον σκοτώσει με μια μαγική τελετή.  Τότε εμφανίστηκε σε αυτόν μια Ντακίνι (ιερό θηλυκό πνεύμα) και τον ρώτησε αν θεωρούσε τον εαυτό του ικανό να στείλει το πνεύμα αυτού του πλάσματος σε κάποιον καλύτερο τόπο ή να το φέρει πίσω πάλι στο σώμα του.  Όταν εκείνος αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι δεν διέθετε τέτοιες γνώσεις εκείνη του είπε:

«Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να καταστρέφει κάποιον/κάτι  αν ο ίδιος δεν μπορεί να το τοποθετήσει σε μια πιο εξελιγμένη κατάσταση ύπαρξης ή να το επαναφέρει πίσω στη ζωή.»

Πιστεύω πως δεν υπάρχει πιο ουσιαστική επεξήγηση για το «Ου φονεύσεις» που θα πρέπει πάντα να περικλείει όχι  μόνο το ανθρώπινο βασίλειο αλλά και όλα τα υπόλοιπα – ορυκτό, φυτικό, ζωικό.