Σαν νιφάδα χιονιού που κυλάει προς τη θάλασσα

“Μόλις χθες ήσασταν ένα με την κίνηση της θάλασσας, και δεν ανταμώνατε ούτε ακτή ούτε εαυτό. Τότε ο άνεμος, η ανάσα της Ζωής, σας ύφανε, μ’ένα πέπλο φωτός στο πρόσωπό της και σας πήρε από το χέρι και σας έδωσε μορφή, ενώ εσείς με το κεφάλι ψηλά αναζητήσατε τα ύψη. Μα η θάλασσα σας ακολούθησε και είναι ακόμα μαζί σας το τραγούδι της. Και παρόλο που εσείς λησμονήσατε την καταγωγή σας, εκείνη θα επιβεβαιώνει πάντα τη μητρότητά της και πάντα θα σας καλεί κοντά της.

Στις περιπλανήσεις σας στα βουνά και τις ερήμους, θα θυμάστε πάντα το βάθος της παγωμένης της καρδιάς. Και αν συχνά δεν ξέρετε τι αληθινά επιθυμείτε, στην πραγματικότητα λαχταράτε την απέραντη και ρυθμική γαλήνη της.

Και πως αλλιώς μπορεί να είναι; Η θάλασσα είναι παντού, στα άλση και στα ξέφωτα, όταν η βροχή χορεύει ανάμεσα στα φύλλα πάνω στο λόφο, όταν πέφτει χιόνι σαν ευλογία και υπόσχεση. Στην κοιλάδα, όταν οδηγείτε τα κοπάδια σας στο ποτάμι. Στους αγρούς σας, όπου ασημί ρυάκια ενώνονται με το πράσινο γρασίδι. Στους κήπους σας, όταν οι πρώτες δροσοσταλίδες καθρεφτίζουν τα ουράνια. Στα λιβάδια σας, όταν η ομίχλη της βραδιάς μισοκρύβει το δρόμο σας. Σ’όλα αυτά η θάλασσα είναι μαζί σας, μάρτυρας της κληρονομιάς σας, και αποζητά την αγάπη σας.

Είστε σαν νιφάδα χιονιού που κυλάει προς τη θάλασσα.”

Khalil Gibran