Η αγάπη συγχωνεύει

«Αγάπη, αίσθημα και αφοσίωση συχνά συγχέονται μεταξύ τους. Η αγνή  αγάπη είναι ιδιότητα της ψυχής και είναι εντελώς περιεκτική. Η αγνή αγάπη μας συνδέει με το Θεό και μεταξύ μας.

(…)

Το αίσθημα συγκινεί και είναι ασταθές. Η αφοσίωση μπορεί να είναι φανατική και σκληρή. Η αγάπη όμως σμίγει και συγχωνεύει. Αντιλαμβάνεται, ερμηνεύει και συνθέτει όλες τις μορφές και όλες τις εκφράσεις, όλες τις αιτίες και όλες τις φυλές, σε μια φλογερή καρδιά αγάπης που δεν γνωρίζει χωριστικότητα, ούτε διαίρεση, ούτε δυσαρμονία. Το να πραγματοποιήσει κανείς αυτή την θεία έκφραση στην καθημερινή του ζωή,  θεωρείται το ανώτατο που βρίσκεται μέσα μας.»

Alice Bailey - Απο τη Βηθλεέμ στο Γολγοθά

Οι άνθρωποι παγιδεύτηκαν

«Θα έπρεπε να ξέρεις ότι οι σκέψεις δεν φαίνονται αλλά υπάρχουν. Εάν μια σκέψη μίσους μπορεί να δημιουργήσει μετρήσιμο δηλητήριο μέσα στο σώμα, αυτό θα πει ότι οι σκέψεις έχουν υλική πύκνωση και βαρύτητα. Κάθε άνθρωπος έχει τις δικές τους σκέψεις. Όλοι οι άνθρωποι έχουν τις δικές τους σκέψεις. Όλη η γη βοά από τις εκκωφαντικές σκέψεις των ανθρώπων που ζουν σε αυτήν. Εάν το συλλογικό των ανθρωπίνων σκέψεων τείνει προς μια κατεύθυνση, αυτή η κατεύθυνση γίνεται πραγματικότητα. Ένα ανθρώπινο ον, του οποίου οι σκέψεις διαφοροποιούνται από τις συλλογικές, είναι δώρο για τη γη. Οι «ελεύθερες» σκέψεις είναι βάλσαμο και σωτηρία για τη γη.»
(…)
«Οι άνθρωποι παγιδεύτηκαν μέσα στα ίδια τα δώρα τα οποία χαρίστηκαν σε αυτούς από τη φύση. Το να δημιουργούν οι άνθρωποι πραγματικότητα, μέσα από τη σκέψη, χαρίστηκε σε αυτούς από την ίδια τη δημιουργία. Με λίγα λόγια, επιτράπηκε από τη δημιουργία οι άνθρωποι να υλοποιούν μέσα από τη σκέψη. Αργότερα όμως, παγιδεύτηκαν σε πολύ χαμηλές υλοποιήσεις της δημιουργίας και ξεχάστηκαν μέσα σε αυτές. Μέσα σε αυτές τις χαμηλές υλοποιήσεις, όλων των ειδών οι δυσαρμονίες συμβαίνουν. Όταν λοιπόν οι άνθρωποι ζουν σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον και η πραγματικότητά τους απαρτίζεται από δυσαρμονικά γεγονότα, τότε, είναι φυσικό η σκέψη τους να ακολουθεί την πραγματικότητα αυτή. Η σκέψη εγκλωβίστηκε σαν πουλί μέσα στη φυλακή των χαμηλών υλοποιήσεων και ο άνθρωπος έγινε δούλος.»

Ελένη Ιεροδιακόνου – Αναζητώντας τη δύναμη

Συχνά δίνουμε στη Ζωή πικρά ονόματα

"Συχνά δίνουμε στη Ζωή πικρά ονόματα, αλλά μόνο όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε πικρόχολοι και σκοτεινοί. Και τη θεωρούμε κενή και ανώφελη, αλλά μόνο όταν η ψυχή μας τριγυρνά σε ερημιές και η καρδιά έχει μεθύσει βυθισμένη στο εγώ της.

Η ζωή είναι βαθιά και υψηλή και μακρινή. Παρόλο που μόνο το πιο μακρινό σας όραμα μπορεί να φτάσει ως τα πόδια της, εντούτοις είναι κοντά. Και παρόλο που μόνο η ανάσα της ανάσας σας φτάνει στην καρδιά της, η σκιά της σκιάς σας διασχίζει το πρόσωπό της, και η ηχώ της πιο αμυδρής κραυγής σας γίνεται άνοιξη και φθινόπωρο στο στήθος της.

Και η Ζωή σκεπάζεται με πέπλα και κρύβεται όπως σκεπάζεται και κρύβεται ο ευρύτερος εαυτός σας. Κι όμως, όταν μιλάει η Ζωή, όλοι οι άνεμοι γίνονται λέξεις. Κι όταν μιλάει ξανά, το χαμόγελο στα χείλη σας και τα δάκρυα στα μάτια σας γίνονται κι αυτά λέξεις. Όταν τραγουδάει, οι κουφοί ακούν και μένουν ακίνητοι. Κι όταν πλησιάζει περπατώντας, οι τυφλοί τη βλέπουν και την ακολουθούν με έκπληξη και θαυμασμό."

Khalil Gibran

Ο άνθρωπος είναι ένα διαμάντι τυλιγμένο με διάφορα κουρέλια.

«Ο άνθρωπος είναι τέλειο ον. Εάν απορρίψει αυτό που δεν είναι, τότε θα παραμείνει μέσα σε αυτόν αυτό που πραγματικά είναι. Η εύρεση της αλήθειας είναι η απόρριψη εκείνου που δεν είναι αληθινό.

Ο άνθρωπος είναι ένα διαμάντι τυλιγμένο με διάφορα κουρέλια. Εάν αφαιρέσεις τα κουρέλια από τον άνθρωπο, τότε θα ανακαλύψεις το διαμάντι που κρύβει. Εάν το ψεύτικο καταπέσει, τότε θα παραμείνει το αληθινό μέσα σε αυτόν.

Η αλήθεια δεν είναι η συσσώρευση γνώσεων. Η αλήθεια δεν είναι ένα σωρό κανόνες, για το πώς πρέπει να είναι ένα ανθρώπινο πλάσμα. Η αλήθεια δεν είναι μια νοητική κατανόηση. Η αλήθεια είναι η αυθεντική ολότητα  αυτού που είναι ένα ανθρώπινο πλάσμα.

Εφόσον ο άνθρωπος είναι ευγενική σπορά, η αλήθεια του είναι επίσης ευγενική. Εφόσον ο δημιουργός είναι πάνσοφος, τότε και το δημιουργημά του στην αληθινή του μορφή, είναι σοφό επίσης. Εφόσον ο δημιουργός είναι πανάγαθος, τότε, και ο άνθρωπος στη φυσική του μορφή είναι επίσης πανάγαθος. Η εύρεση της αλήθειας ή η γνώση του εαυτού δεν είναι μια νοητική γνώση. Η εύρεση της αλήθειας είναι η απογύμνωση του ανθρώπου, από αυτό, που δεν είναι αλήθεια μέσα σε αυτόν. Η εύρεση της αλήθειας είναι ΑΦΑΙΡΕΣΗ  μέσα σε αυτόν και όχι πρόσθεση.»

 

Ελένη Ιεροδιακόνου – Αναζητώντας τη δύναμη

Κάθε ον αυτοπροσδιορίζεται.

"Οι πιο μεγάλοι νόμοι της Δημιουργίας κρύβονται σ΄ αυτή την εικόνα που λέει ότι κάθε ον κατευθύνεται προς ότι του μοιάζει. Έτσι ακριβώς προσδιορίζονται και τα γεγονότα, το μέλλον, το πεπρωμένο. Αυτοί που μελέτησαν σε βάθος τις σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στο ανθρώπινο ον και τις δυνάμεις της Φύσης, ανακάλυψαν ότι υπάρχει μεταξύ τους μία απόλυτη αντιστοιχία.

Κάθε παλμός, κάθε δόνηση, καθώς τείνει να βρει μίαν άλλη δόνηση όμοια μ΄ αυτή για να ενωθεί μαζί της, έτσι όλα τα όντα, με τις εντελώς συγκεκριμένες δονήσεις τους, με τα δικά τους «μήκη κύματος», εισέρχονται σε επικοινωνία, σε σχέση με άλλα όντα, με άλλες υπάρξεις και άλλες δυνάμεις μέσα στο απέραντο σύμπαν, τα οποία διαθέτουν τα ίδια «μήκη κύματος», τους ίδιους παλμούς.

Έτσι, με τις σκέψεις του, με τα συναισθήματά του και τις πράξεις του, ο άνθρωπος μπαίνει σε συγγένεια, σε σχέση, με περιοχές, με οντότητες που έχουν τα ίδια μήκη κύματος και με τη δύναμη της έλξης, υποχρεωτικά θα πρέπει μία μέρα, αργά ή γρήγορα να συναντηθούν. Όμως, καθώς οι άνθρωποι αγνοούν αυτές τις αλήθειες, μετά από μερικά χρόνια ή μερικές ενσαρκώσεις, βρίσκονται μπροστά σε όντα ή μπροστά σε καταστάσεις φοβερές. Δεν γνώριζαν ότι αυτό που έκαναν, τα σχέδια που έτρεφαν, η ατμόσφαιρα την οποία εξέπεμπαν, θα τους οδηγούσαν μοιραία, δια του μαγνητικού νόμου της συγγένειας, προς τις αντίστοιχες περιοχές.

Ανάλογα με τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις επιθυμίες που τρέφουμε μέσα μας, ή θα μας έλξουν οι Ουράνιες Περιοχές όπου θα συναντήσουμε εκπληκτικής ομορφιάς όντα, όντα φωτεινά, αγνά, ευγενή ή αντίθετα θα μας παρασύρει μία δυνατή έλξη μέχρι την Κόλαση.

Όλα κρύβονται εδώ, σ΄ αυτά τα λόγια: Κάθε ον αυτοπροσδιορίζεται. Αυτοπροσδιορίζεται ήδη και μόνο με την επιλογή του Ιδανικού του."

Omraam Mikhael Aivanhov

Ξοδεύουμε πολύ χρόνο αναζητώντας την ευτυχία

«Ξοδεύουμε πολύ χρόνο αναζητώντας την ευτυχία, ενώ ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος θαύματα. Και μόνο που είμαστε ζωντανοί και περπατάμε στη Γη είναι ένα πραγματικό θαύμα. Ωστόσο, οι περισσότεροι από εμάς τρέχουμε λες και υπάρχει κάποιο καλύτερο μέρος που πρέπει να φθάσουμε. Η ομορφιά είναι εδώ και μας καλεί κάθε μέρα, κάθε ώρα, αλλά σπάνια είμαστε σε θέση να ακούσουμε.

Η βασική συνθήκη για να καταφέρουμε να ακούσουμε το κάλεσμα της ομορφιάς και να αποκριθούμε σε αυτό είναι η σιωπή. Εάν δεν υπάρχει σιωπή μέσα μας – αν το μυαλό μας, το σώμα μας, είναι γεμάτο θορύβους – τότε δεν μπορούμε να ακούσουμε το κάλεσμα της ομορφιάς.

Υπάρχει ένα ραδιόφωνο στο κεφάλι μας, συντονισμένο στη «συχνότητα της ασταμάτητης σκέψης». Το μυαλό μας είναι γεμάτο θορύβους και γι αυτό δεν μπορούμε να ακούσουμε το κάλεσμα της ζωής, το κάλεσμα της αγάπης. Η καρδιά μας καλεί, αλλά εμείς δεν ακούμε. Δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε την καρδιά μας.

Μερικές φορές παρασυρόμαστε από ενοχές και θλίψη για το παρελθόν. Ανακαλούμε παλιές αναμνήσεις και εμπειρίες, μόνο και μόνο για να υποφέρουμε ξανά και ξανά αναβιώνοντας έναν παλιό πόνο. Είναι εύκολο να εγκλωβιστούμε στη φυλακή του παρελθόντος.

Μπορεί επίσης να παρασυρθούμε από το μέλλον. Κάποιος που έχει άγχος και φόβο για το μέλλον είναι εξίσου παγιδευμένος. Το άγχος, ο φόβος και η αβεβαιότητα για όσα θα συμβούν στο μέλλον μας αποτρέπουν από το να ακούσουμε το κάλεσμα της ευτυχίας. Έτσι, το μέλλον γίνεται κι αυτό ένα είδος φυλακής.

Ακόμα κι αν καταβάλουμε προσπάθεια να επικεντρωθούμε στο παρόν, συχνά χάνουμε τη συγκεντρωσή μας και νιώθουμε άδειοι, σαν να έχουμε ένα κενό μέσα μας. Μπορεί να ανυπομονούμε για κάτι, να προσδοκούμε κάτι, να περιμένουμε να έρθει κάτι που θα κάνει τη ζωή μας λίγο πιο συναρπαστική. Προσβλέπουμε σε κάτι που θα αλλάξει την κατάσταση, επειδή βρίσκουμε την κατάσταση που βιώνουμε στο παρόν βαρετή, χωρίς τίποτα το εξαιρετικό, τίποτα το ενδιαφέρον.

Ενσυνείδηση είναι η συνθήκη που καταλαγιάζει τον θόρυβο μέσα μας. Συχνά περιγράφεται σαν ένα καμπανάκι που μας υπενθυμίζει να σταματήσουμε και να αφουγκραστούμε. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα πραγματικό καμπανάκι ή οτιδήποτε άλλο θα μας βοηθούσε να θυμόμαστε να μην παρασυρθούμε από τον θόρυβο γύρω και μέσα μας. Το καμπανάκι θα μας υπενθυμίζει να σταματήσουμε και να ακολουθήσουμε για λίγο την εισπνοή και την εκπνοή μας, αφήνοντας χώρο για σιωπή. Ταυτόχρονα λέμε στον εαυτό μας: «Εισπνέω, γνωρίζω ότι εισπνέω, εκπνέω, γνωρίζω ότι εκπνέω.» Εισπνέοντας και εκπνέοντας ενσυνείδητα, δίνοντας προσοχή μόνο στην αναπνοή, μπορούμε να καταλαγιάσουμε όλο το θόρυβο μέσα μας – το μουρμούρισμα για το παρελθόν, το μέλλον και τη λαχτάρα μας για κάτι παραπάνω.»

Thich Nhat Hanh - Σιωπή