Συνομιλία κουφών

“Το συναίσθημα μιας, έστω και μερικής απελευθερώσεως και η χαρά που δοκιμάζει κανείς έπειτα από κάθε νίκη στον εαυτό του, ξεπερνούν την περιορισμένη και αδύναμη ακόμη αντίληψη του εξωτερικού ανθρώπου, γι αυτό αισθάνεται την ανάγκη να τις εκφράσει.

Η ανάγκη αυτή είναι, κατά κάποιον τρόπο, νόμιμη αλλά και ο άνθρωπος πρέπει να είναι προσεκτικός. Ο κανόνας που δίνει η Παράδοση στο θέμα αυτό είναι κατηγορηματικός: διατάζει τη ΣΙΩΠΗ. Θα ήταν όμως λάθος να νομίζουμε ότι απαιτεί πραγματικό τάμα σιωπής. Σωπαίνω, με την εσωτερική του έννοια σημαίνει: μιλώ αλλά μιλώ μέσα σε αυστηρά καθορισμένα όρια: ο άνθρωπος πρέπει να λέει εκείνο που πρέπει, όταν πρέπει και σε όποιον πρέπει. Αυτό, φυσικά, αποκλείει κάθε φλυαρία και κάθε πολυλογία.

Στον κανόνα της σιωπής προστίθεται και μια άλλη προσταγή που πρέπει να προσπαθήσει κανείς να σεβαστεί από τα πρώτα βήματά του στην εσωτερική εργασία. Αν παρατηρήσει τα πρόσωπα που παίρνουν μέρος σε μια συζήτηση ή σε μια γενική συνομιλία, θα αντιληφθεί ότι αντί να ακούνε για τον εαυτό τους, δηλαδή για να μάθουν, και να μιλούν για τους άλλους, ο καθένας – και κανένας δεν ξεφεύγει από τον κανόνα – μιλάει για τον εαυτό του και ακούει από ευγένεια τους άλλους. Ο καθένας θέλει να επιβάλει τις ιδέες του και αναζητεί την κατάλληλη ευκαιρία για να το πραγματοποιήσει. Περιμένοντας να παρουσιαστεί η ευκαιρία αυτή, ακούμε με σχετική υπομονή και προσοχή ό,τι λέγεται. 

Εννοείται ότι μια τέτοιου είδους συνομιλία είναι ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΚΟΥΦΩΝ, από όπου δεν μπορεί κανείς να μάθει τίποτε και από όπου, συνήθως, δεν μαθαίνει τίποτε. Ο καθένας από τους συνομιλητές, τη στιγμή του χωρισμού, φεύγει με τα εφόδια που είχε όταν ήρθε, με τη διαφορά όμως ότι το είδος αυτό της συζητήσεως προκαλεί σημαντική απώλεια λεπτών ενεργειών.»

Boris Mouravieff – Γνώση