Δεν έχουμε καλέσει τον φίλο στον ιερό μυστικό τόπο

«Ίσως μέχρι τώρα δεν έχουμε καλέσει τον φίλο στον ιερό μυστικό τόπο της καρδιάς. Τον συναντούσαμε σαν τοίχος προς τοίχο, σαν μυαλό προς μυαλό, σαν αναμνήσεις προς αναμνήσεις, σαν ταμπέλες χαρακτηρισμών ο ένας για τον άλλον. Ο φίλος και σύντροφός μας είναι παγιωμένος στον νου μας σαν αυτό ή εκείνο, σαν πρόβλημα ή σαν κάτι υψηλό και μοναδικό. Τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Χτίζαμε με υλικά γήινα κάτι που είναι υπεργήινο, αχρονικό, φως, ασώματο, αγέννητο, θεϊκό. Χτίζαμε με τις μνήμες και την παιδεία του παρελθόντος ένα «σωματό-μυαλό» και τον αντιμετωπίζαμε σαν «σωματό-μυαλό». Τον αντιμετωπίζαμε θέλοντας να πάρουμε ή να δώσουμε. Τον βλέπαμε πλούσιο και θέλαμε να δανειστούμε ή τον βλέπαμε φτωχό κι από οίκτο του δίναμε κάτι, για να αυτοχαρακτηριστούμε είτε ως επαίτης είτε ως δότης φιλάνθρωπος. Αυτά είναι του μυαλού παιχνίδια. Χτίζαμε, μέσω των ιζημάτων του βράχου που καλύπτει την καρδιά, ένα αντίστοιχο αντικείμενο αγνοώντας ολοκληρωτικά την ουσία, την άπειρη καρδιά, το αιώνιο πυρ του Εαυτού. Ενώ η σχέση με τον φίλο και σύντροφο μπορεί να γίνει ιερή κοινωνία, μελέτη, σιωπή και συνοδοιπορία, διαστρέφεται από τα ιζήματα των βράχων και γίνεται σωματική, συναισθηματική, νοητική, υλιστική σχέση εξάρτησης ή κυριαρχίας, εκμετάλλευσης και δέσμευσης. Φανταστείτε το: η καρδιά μας προσπαθεί να έρθει σε επαφή με την καρδιά του και στην έξοδό της συναντά τα ιζήματα του βράχου και η ακτίνα της διαστρέφεται. Τότε παράγονται οι περιορισμοί, τα μπλοκαρίσματα, οι φόβοι, οι επιθυμίες. Δεν λειτουργεί η καρδιά, αλλά οι προβολές των λανθασμένων αδενικών λειτουργιών και δεν σχετιζόμαστε εμείς αλλά βράχος με βράχο, ανησυχία με ανησυχία, ύλη με ύλη, νους με νου, σώμα με σώμα. Κι αυτή η λειτουργία – λόγω μη έρευνας – στηρίζεται από όλο το περιβάλλον μας, το οποίο συνήθως υποστηρίζει ό,τι ψεύτικο, ό,τι  διαστροφικό στο όνομα της δήθεν ελευθερίας. Βάψαμε τις αλυσίδες μας χρυσές και τις κάνουμε δώρο ο ένας στον άλλον. Κάναμε κόμμα αλυσοδεμένων, ζητώντας να εγγράψουμε κι άλλα μέλη. Σιγά σιγά όλοι το θεωρούν φυσικό να διαστρέφονται, να εκμεταλλεύονται, να κοροϊδεύουν, να κλέβουν, να φοβούνται, να βασανίζουν και να λένε το ανατριχιαστικό συμπέρασμα: «έτσι είναι η ζωή». Δεν είναι έτσι η ζωή! Η ζωή είναι ζωή καρδιάς!»

Νίκος Στεφανίδης - Μυστική καρδιά