«Η καρδιά φροντίζει
τον φίλο ως μητέρα! Τον φροντίζει ως παιδί, άχρονο, αμόλυντο, λαμπερό – ό,τι
δρόμο κι αν ακολουθήσει παραμένει μέσα της ως πραγματική φύση, ως φως, ως
Εαυτός. Έτσι όταν κι όποτε επιστρέψει το «παιδί» της, μέσα της ξαναβρίσκει την
πραγματική του φύση. Τι πολύτιμη στάση! Τι διαμαντένια στάση! Μένει ίδια, αγνή,
απαράμιλλη, όμορφη, σταθερή, φλόγινη, ουράνια, αχαρακτήριστη. Μητέρα αιώνια,
αληθινή τροφοδότης. Μέσα από την καρδιά μας ο φίλος γεύεται την απειροσύνη του.
Γεύεται την κίνησή του που τώρα γίνεται απεριόριστη. Γεύεται τη δυνατότητα να
δημιουργήσει, ενώ πριν οι ταμπέλες του νου, του βράχου, των ιζημάτων των άλλων,
τον περιόριζαν. Στην καρδιά φτερώνεται! Νιώθει φτερά τις πλάτες του, τα κέντρα
του φλογίζονται και ψάχνει τις πραγματικές του ανάγκες, βλέποντας, ίσως για
πρώτη φορά, τις ψεύτικες επιθυμίες. Μόνο η καρδιά χαρίζει απλότητα και
λιτότητα. Μέσα από τον πλούτο της έρχεται το μέτρο το άριστο μέτρο!
Πότε κάποιος βρήκε
μέσα μας απεριόριστη χαρά κι απεριόριστο χώρο; Πότε γυμνώθηκε από τους
περιορισμούς του, από τους αυτοχαρακτηρισμούς του, από τις δεσμεύσεις του, από
τα εμπόδιά του και στάθηκε ελεύθερος; Πότε ελευθερώθηκε μέσα μας κάποιος από
την ανικανότητά του, ώστε να φανεί η ικανότητα της καρδιάς του;
Γιατί κατοικεί μέσα
μας η δέσμευση, η ανικανότητα, το πάθος, η διαστροφή, το ψεύτικο του άλλου; Γιατί
αγαπάμε τον φίλο με τα ελαττώματά του….
Βάζετε κάποιον στο
σπίτι σας με τα λασπωμένα υποδήματά του; Όχι. Αλλά, μέσα σας τον βάζετε βρώμικο
και τον αποδέχεστε. Αφού αυτό λοιπόν γίνεται, αφαιρέστε τη βρωμιά σαν να μην
υπήρξε ποτέ. Δείτε τον καθαρό! Ζητήστε τον καθαρό! Δώστε του την ικανότητα
κάθαρσης κι εξαγνισμού. Δώστε του τη φυσική του λάμψη. Αυτό, όμως μην το
περιμένετε από τον άλλον – γίνεται μέσα στον μυστικό τόπο της καρδιάς. Η καρδιά
αποκαθαίρει και η ώση της, η πυρφόρα ακτίνα της αγκαλιάζει κι εξαγνίζει. Έτσι
στέκει μέσα μας αγνός, καθαρός, πνεύμα, φως! Έτσι διατηρείται μέσα μας ο
φίλος.»
Νίκος Στεφανίδης – Μυστική καρδιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου