«Όταν είμαι μόνος στο δωμάτιό μου, ή στον καθαρό αέρα του βουνού ή μπροστά στην απεραντοσύνη του ωκεανού, γιατί να ασχοληθώ με ασήμαντα πράγματα; Η απεραντοσύνη, η ενότητα, το σύνολον, αυτό μου αρέσει. Θέλω να βυθισθεί η ψυχή μου στον Κοσμικό ωκεανό και να πιει όσο μπορεί, να ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει.
Πρέπει να χαρίσουμε στην ανθρώπινη ψυχή αυτή την απεραντοσύνη γιατί εκεί νιώθει χαρά, εκεί μπορεί και αναπνέει ελεύθερα. Δώστε της μοναχά έναν χώρο περιορισμένο, και θα την δείτε να πνίγεται, να νιώθει σαν φυλακισμένη. Εξάλλου το ίδιο συμβαίνει και στους ανθρώπους: περιορίζονται υπερβολικά σε μικροπράγματα και δεν τους μένει ούτε ένα λεπτό για να βυθιστούν στην απεραντοσύνη και να νιώσουν πληρότητα. Φαίνεται ότι δεν τους μένει χρόνος. Ε λοιπόν, αυτό ακριβώς είναι που κουράζει τους ανθρώπους: όλα αυτά τα μικροπράγματα στα οποία αναλώνονται ταυτόχρονα.
Βέβαια, το να περιοριστούν είναι απαραίτητο. Ας πούμε, η γέννηση ενός παιδιού: είναι ένας περιορισμός, ο οποίος όμως είναι απαραίτητος προκειμένου να εκδηλωθεί κάποιος. Για να μπορέσει να κατέβει στην ύλη, ο άνθρωπος είναι αναγκασμένος να περιορίσει τον εαυτό του, αλλά όταν πεθάνει ξαναγυρίζει στην ενότητα, στην απεραντοσύνη.
Η ζωή αποτελείται από αυτές τις δυο διαδικασίες, και για να είσθε ευτυχισμένοι πρέπει να ξέρετε πώς να τις εφαρμόζετε στη δική σας ύπαρξη: να μπαίνετε βαθιά μέσα σας να ενώνεστε με το σύμπαν, με την Παγκόσμια Ψυχή, και μετά να μπορείτε να κινείστε ανάμεσα στους ανθρώπους. Αλλά να μην παραμένετε εκεί για πολύ γιατί αλλιώς θα πλήξετε και θα υποφέρετε. Ξαναπάρτε λοιπόν το δρόμο προς τα πάνω και βυθισθείτε στον Κοσμικό ωκεανό. Το ότι οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι και αισθάνονται να τους περιβάλλει το κενό και η απελπισία, οφείλεται στο ότι δεν ξέρουν πώς να εφαρμόζουν τις δυο αυτές μεθόδους.»
Omraam Mikhael Aivanhov - Γνωθι σαυτον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου