Σελίδες

Τρίτη 16 Αυγούστου 2016

Το φίδι που δαγκώνει την ουρά του γίνεται ένας κύκλος


«Αν οι Μύστες που έζησαν στην Αρχαιότητα επέμειναν τόσο στην αναγκαιότητα της γνώσης του εαυτού μας, είναι επειδή αυτή η γνώση ανοίγει μεγάλες δυνατότητες προόδου και επιτυχίας. Όσο δεν γνωρίζουμε τις ανάγκες του Ανώτερου Εγώ μας, επιμένουμε να δίνουμε ό,τι έχουμε στο φυσικό σώμα, με αποτέλεσμα αυτό να οδηγείται στο κορεσμό, ενώ η ψυχή και το πνεύμα αντιθέτως πεινούν, διψούν, υποφέρουν και λιμοκτονούν.

Πως θέλετε όμως, οι άνθρωποι, καθώς δεν πιστεύουν καν ότι υπάρχουν και άλλα σώματα, να ασχοληθούν με το να δώσουν τροφή σε αυτά και να τα ενδυναμώσουν; Δύσκολο να πιστέψει κανείς σε τι κατάσταση βρίσκονται πολλοί – ακόμα και μεταξύ των καλλιεργημένων – που είναι υπερήφανοι για την καλλιέργεια, τα διπλώματα, τις γνωριμίες τους, κι όμως είναι συνέχεια καταπονημένοι, βασανισμένοι. Αυτό αποδεικνύει, ότι κάτι δεν πάει καλά στην ζωή τους. Είναι καλύτερα να μην είναι κανείς τόσο αλαζών όσο βρίσκεται ακόμη στην άγνοια.

Γνώθι σ’αυτόν. Όλη η επιστήμη, όλη η σοφία βρίσκεται εδώ: να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να ξαναβρείς τον εαυτό σου, αυτή η συγχώνευση του κατώτερου «εγώ» με το ανώτερο «Εγώ». Το σύμβολο του Μύστη που κατόρθωσε να ξαναβρεί τον εαυτό του είναι ο όφις που δαγκώνει την ουρά του. Το φίδι που έρπει στη γη σχηματίζει μια ευθεία ή μια ελικοειδή γραμμή, και η γραμμή είναι ένας περιορισμός. Αλλά το φίδι που δαγκώνει την ουρά του γίνεται ένας κύκλος και ο κύκλος συμβολίζει το άπειρο, το απεριόριστο, την αιωνιότητα. Ο άνθρωπος που κατόρθωσε να υλοποιήσει το σύμβολο του κύκλου, μπαίνει σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν πλέον περιορισμοί, όπου δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο άνω και στο κάτω, διότι όλες οι δυνάμεις, τα πλούτη και οι αρετές που το αληθινό Εγώ κατέχει διοχετεύονται στο μικρό «εγώ». Το μικρό και το μεγάλο αποτελούν πλέον ένα, και ο άνθρωπος γίνεται μια θεότητα.»

Omraam  Mikhael  Aivanhov







Κυριακή 14 Αυγούστου 2016

Ο σκοπός της ανθρώπινης ψυχής



"Το ύψιστο συναίσθημα είναι η εμπειρία της ενότητας με το Παν. Αυτός είναι ο μεγάλος νόστος στην αλήθεια που λαχταράει η ψυχή. Αυτό είναι το συναίσθημα της τέλειας αγάπης. Ο μοναδικός σκοπός της ψυχής – μονάδας. Η ενοποίηση με το Όλο.  Η τέλεια αγάπη είναι για το συναίσθημα ό,τι είναι το τέλειο λευκό για το χρώμα. Πολλοί νομίζουν πως το λευκό είναι η απουσία χρώματος. Δεν είναι. Είναι η συμπερίληψη όλων των χρωμάτων. Το λευκό είναι κάθε άλλο χρώμα που υπάρχει σε ένωση.  Έτσι λοιπόν, και η αγάπη δεν είναι η απουσία ενός συναισθήματος (μίσους, φόβου, λαγνείας, ζήλιας, απληστίας), αλλά το σύνολο όλων των συναισθημάτων. Το άθροισμα. Το συναθροιστικό ποσόν. Το παν. 


Για να βιώσει η ψυχή την τέλεια αγάπη, πρέπει να βιώσει κάθε ανθρώπινο συναίσθημα. Πως μπορείς να νιώσεις συμπόνια για κάτι που δεν το καταλαβαίνεις; Πως μπορείς να συγχωρήσεις σε έναν άλλον εκείνο που δεν έχεις βιώσει ποτέ στον εαυτό σου; Βλέπουμε λοιπόν τόσο την απλότητα όσο και το εκπληκτικό μέγεθος του ταξιδιού της ψυχής. Καταλαβαίνουμε τελικά τι επιδιώκει: ο σκοπός της ανθρώπινης ψυχής είναι ΝΑ ΒΙΩΣΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, έτσι που να μπορεί ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ." 

Neale Donald Walsch







Τετάρτη 10 Αυγούστου 2016

Άλλαζε τον εαυτό σου σιωπηλά



«Άλλαζε τον εαυτό σου και αυτό άφηνέ το να συμβαίνει πολύ σιωπηλά, χωρίς να προκαλεί ούτε θόρυβο, ούτε φασαρία, ούτε αναστάτωση. Και μέσα από εκείνη τη σιωπή, έρχεται η αγάπη, η ομορφιά σου, ένα ιδιαίτερο βάθος στο βλέμμα σου, μια ιδιαίτερη αύρα στο είναι σου.

Κάθε άτομο χρειάζεται να γίνει διαλογιστής, ένας σιωπηλός παρατηρητής, ώστε να μπορέσει να ανακαλύψει τον εαυτό του, την ομορφιά του, την αγάπη του, τον αυτοσεβασμό του και τη δύναμη της ατομικότητάς του. Κι αυτή η ανακάλυψη πρόκειται να αλλάξει τα πάντα γύρω του. Κι αν μπορέσουν να αλλάξουν πολλοί άνθρωποι μέσα από το διαλογισμό, τότε είναι εφικτό να δημιουργηθεί πραγματικά ένας καινούριος κόσμος, ένας κόσμος ελευθερίας.»


Osho








Κυριακή 7 Αυγούστου 2016

Και αυτό θα περάσει




Ένας σπουδαίος βασιλιάς, που κυβερνούσε πολλές περιοχές, βρισκόταν σε τόσο μεγαλειώδη θέση, που μόνο σοφοί εργαζόταν κοντά του. Κι όμως, μια μέρα ένιωσε σύγχυση και κάλεσε τους σοφούς του.
Είπε: «δεν γνωρίζω την αίτία, κάτι όμως με σπρώχνει να αναζητήσω ένα συγκεκριμένο δαχτυλίδι, που να μπορεί να με κρατάει σε ισορροπία. Πρέπει να έχω ένα τέτοιο δαχτυλίδι, που να με κάνει χαρούμενο όταν είμαι στεναχωρημένος και να με στεναχωρεί όταν είμαι χαρούμενος.»
Οι σοφοί συμβουλεύτηκαν ο ένας τον άλλο και μπήκαν σε βαθύ συλλογισμό. Τελικά, αποφάσισαν ποιο δαχτυλίδι ταίριαζε στο χαρακτήρα του βασιλιά.
Το δαχτυλίδι που επινόησαν, ήταν ένα, πάνω στο οποίο χαράχτηκε η φράση: «Κι αυτό θα περάσει».
(…)



Υπάρχει μια ιστορία πίσω από την ιστορία. Λέγεται ότι οι σούφι έχουν ένα δαχτυλίδι – αυτός είναι ένας κρυφός τρόπος για να λέγονται τα πράγματα – οι σούφι έχουν ένα δαχτυλίδι κι αν μπορέσεις να πάρεις αυτό το δαχτυλίδι, θα πας πέρα από τη ζωή και το θάνατο, θα πας πέρα από το σκοτάδι και το φως, θα πας πέρα από τη μέρα και τη νύχτα, θα πας πέρα από τη δυστυχία και την ευτυχία, θα πας πέρα από τις δυαδικότητες. Οι σούφι έχουν ένα δαχτυλίδι. Αν μπορείς να κρατήσεις αυτό το δαχτυλίδι….
 (…)

Ο βασιλιάς ζητάει το μυστικό για τη συνταγή της αλχημείας: «όταν είμαι χαρούμενος, να με στεναχωρεί. Όταν είμαι στεναχωρημένος, να με κάνει χαρούμενο.»
Τι ζητάει; Ζητάει την κυριότητα των διαθέσεών του. Κι αυτή είναι η μοναδική κυριότητα! Όταν είσαι δυστυχισμένος, είσαι δυστυχισμένος. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε, είσαι απλώς ένα θύμα. Λες: «Είμαι δυστυχισμένος, δεν μπορώ να κάνω τίποτα.» Όταν έρχεται, έρχεται. Είσαι δυστυχισμένος. Μερικές φορές είσαι δυστυχισμένος δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό. Όταν έρχεται, έρχεται δεν είσαι εσύ ο κύριος.
Τι λέει; Λέει: «Αναζητώ τη μυστική φόρμουλα, ώστε να μπορώ να γίνω κύριος των διαθέσεών μου κι όταν θέλω, να μπορώ να μεταμορφώνω την ευτυχία μου σε στεναχώρια και τη στεναχώρια μου σε έκσταση.» Λέει ότι θέλει να γίνει κύριος των διαθέσεών του, όχι θύμα. Θέλει να μπορεί να κάνει αυτό που θέλει.
Και υπάρχει φόρμουλα. Υπάρχει ένα δαχτυλίδι με ένα κρυφό μήνυμα μέσα του, που μπορεί να μεταμορφώσει. Και τότε είναι απλώς υπέροχο, όταν μπορείς να αλλάξεις τις διαθέσεις σου. Απλώς τις ανοίγεις και τις κλείνεις.
(…)

Με το πρώτο θα συμφωνήσεις. Με το δεύτερο θα πεις: «Για ποιο λόγο;  Και τα δυο όμως συνυπάρχουν. Αν γίνεις κύριος του ενός, γίνεσαι κύριος και του άλλου. Και δεν υπάρχει τίποτα λάθος στο να είσαι λυπημένος, αν είσαι εσύ ο κύριος.
Η λύπη έχει ένα βάθος, που δεν μπορεί ποτέ να το έχει η χαρά. Η λύπη έχει μια ομορφιά από μόνη της, μια πολύ απαλή ομορφιά, βαθιά, απαλή. Καμία χαρά δεν μπορεί ποτέ να την έχει αυτήν την ομορφιά. Η χαρά είναι ρηχή, έχει μέσα της χυδαιότητα.
Η λύπη έχει βάθος, μεγαλύτερη πληρότητα από ό,τι μπορεί να δώσει οποιαδήποτε χαρά. Εσύ δεν την έχεις απολαύσει, επειδή δεν έχεις μπορέσει να φέρεις προς τα εκεί τη συνειδητότητά σου. Όταν ένας άνθρωπος γίνεται όλο και πιο συνειδητός, απολαμβάνει το κάθε τι, ακόμα και τη λύπη. Τότε η λύπη κάθεται γύρω του, όπως έρχεται και κάθεται το βράδυ και τα πάντα γίνονται σιωπηλά. Ούτε τα πουλιά δεν τραγουδούν ούτε οι άνεμοι δεν φυσάνε το κάθε τι γίνεται σιωπηλό και το κάθε τι κάθεται μέσα σε μια βαθιά χαλάρωση.
Η λύπη είναι όμορφη, αν γνωρίζεις. Αν δεν γνωρίζεις, τότε ούτε η χαρά δεν είναι όμορφη, οπότε πως μπορεί να είναι όμορφη η λύπη;
Ο βασιλιάς είπε: «Θέλω να γίνω κύριος των διαθέσεών μου. Θέλω να κρατιέμαι σε ισορροπία». Αν δεν είσαι κύριος των διαθέσεών σου και φυσάνε από μόνες τους, πως μπορείς να έχεις ισορροπία; Πως μπορείς να έχεις ένα αποκρυσταλλωμένο είναι; Ξαφνικά έρχεται μια διάθεση και είσαι δυστυχισμένος και τα πάντα μέσα σου τρέμουν. Έρχεται μια άλλη διάθεση και είσαι ευτυχισμένος. Και πάλι υπάρχει διέγερση και τα πάντα μέσα σου τρέμουν.
Έχεις παρατηρήσει ότι και η παρατεταμένη ευτυχία σε κουράζει επίσης;  Είναι επειδή υπάρχει διέγερση. Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος για μεγάλη χρονική περίοδο, αλλιώς θα είναι υπερβολικό για το σώμα, για το νου, για την ψυχοσωματική σου οντότητα. Σε κάνει να τρέμεις, είναι σαν πυρετός. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να μείνουν ευτυχισμένοι για πάντα. Θα πεθάνουν, θα πάθουν καρδιακές προβολές, πιεση του αίματος και πολλά πράγματα.
(…)

Όταν σου έρχεται μια διάθεση θυμού, μίσους, πάθους, σεξ, δυστυχίας, λύπης ευτυχίας – ακόμη κι όταν διαλογίζεσαι, μια στιγμή ευδαιμονίας, να θυμάσαι πάντοτε: Κι αυτό θα περάσει. Να το θυμάσαι συνεχώς. Κι αυτό θα περάσει. Και τι θα σου συμβεί αν μπορείς να το θυμάσαι συνεχώς;  Τότε η ευτυχία δεν θα είναι ευτυχία, αλλά μια φάση που έρχεται και φεύγει. Έρχεται και φεύγει, δεν είσαι εσύ αυτή. Είναι κάτι τυχαίο, είναι κάτι περιφερειακό. Εσύ είσαι ο παρατηρητής.
Όταν θυμάσαι «κι αυτό θα περάσει, κι αυτό θα περάσει, κι αυτό θα περάσει» ξαφνικά εσύ είσαι διαχωρισμένος από αυτό. Αυτό φεύγει κι εσύ μένεις ανέπαφος. Έρχεται η δυστυχία, άφησέ την να έρθει. Απλώς να θυμάσαι ότι κι αυτό θα περάσει. Έρχεται η ευτυχία.
Να θυμάσαι ότι κι αυτό θα περάσει. Και σιγά σιγά, δημιουργείται μια απόσταση ανάμεσα στις διαθέσεις και σε εσένα. Δεν ταυτίζεσαι πια μαζί τους, έχεις γίνει παρατηρητής. Απλώς τις κοιτάζεις σαν θεατής. Δεν ασχολείσαι πια, έχεις γίνει αδιάφορος.

Κατεβαίνει μέσα σου η σιωπή, μια σιωπή που δεν έχει δημιουργηθεί από σένα, μια σιωπή που δεν είναι επιβεβλημένη ακινησία, μια σιωπή που κατεβαίνει ξαφνικά από άγνωστες πηγές, από το θεϊκό, από το όλο. Και τότε είσαι αποκρυσταλλωμένος. Τότε τίποτα δεν ταράζει τα θεμέλιά σου, τότε τίποτα δεν σε κάνει να τρέμεις. Τίποτα! Ούτε η ευτυχία ουτε η δυστυχία.
Και τότε ξέρεις ότι και οι δυο είναι το ίδιο. Αν βλέπεις το πρόσωπο της ευτυχίας, τότε πίσω της βρίσκεται η δυστυχία. Αν βλέπεις το πρόσωπο της δυστυχίας, τότε πίσω της είναι η ευτυχία. Είναι το ίδιο. Όταν έρχεται πάνω σου η ευτυχία, μοιάζει σαν ευτυχία. Όταν φεύγει από σένα και σου δείχνει το πίσω της μέρος, είναι δυστυχία. Όσο μεγαλύτερη η απόσταση, τόσο μεγαλύτερη η επίγνωση. Οσο περισσότερη η επίγνωση, τόσο μεγαλύτερη η απόσταση. Εγκαθίστασαι. Γίνεσαι ένας βούδας κάτω από το δέντρο μπόντι. 

Αυτό όμως δεν θα σου συμβεί μέχρι να πεθάνεις. Αυτό είναι μια ανάσταση, η γέννηση του απόλυτα καινούριου. Το παλιό πρέπει να δώσει δρόμο. Οι παλιές σου συμπεριφορές, αντιλήψεις, φιλοσοφίες, ιδεολογίες, η παλιά σου ταυτότητα, το παλιό εγώ πρέπει να δώσουν δρόμο στο καινούριο.
Το καινούριο βρίσκεται πάντα εκεί, μα δεν υπάρχει χώρος μέσα σου για να έρθει. Ο επισκέπτης έχει έρθει, όμως ο οικοδεσπότης δεν είναι έτοιμος. Δώσε χώρο, γίνε πιο ευρύχωρος μέσα σου. Κάνε χώρο, δημιούργησε κενό
Κι αυτό το μήνυμα είναι υπέροχο αυτό είναι ένα κλειδί πασπαρτού, να το θυμάσαι αυτό.
Το δαχτυλίδι που επινόησαν, ήταν ένα, πάνω στο οποίο χαράχτηκε η φράση: «κι αυτό θα περάσει».
Άφησέ το να γίνει συνεχής ενθύμηση. Άφησέ το να γίνει, να γίνει τόσο βαθύ, που ακόμη κι όταν κοιμάσαι, να γνωρίζεις: κι αυτό θα περάσει.
Ακόμα και μέσα στα όνειρά σου να το γνωρίζεις: κι αυτό θα περάσει. Άφησέ το να γίνει σαν αναπνοή, να είναι συνεχώς παρόν. Κι αυτή η παρουσία θα σε μεταμορφώσει. Είναι ένα κλειδί πασπαρτού. Μπορεί να ανοίξει την πιο κρυφή πόρτα μέσα στο ίδιο σου το είναι και από εκεί μέσα στο ίδιο το είναι της ύπαρξης.»

Osho







Παρασκευή 5 Αυγούστου 2016