Σελίδες

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

O άνθρωπος ζει σε ένα πολύ άσχημο μέρος του σύμπαντος





«Η οργανική ζωή πάνω στη γη παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην Ακτίνα της Δημιουργίας, διότι εγγυάται τη μεταβίβαση των ενεργειών και επιτρέπει την ανάπτυξη της Ακτίνας. Το αναπτυσσόμενο σημείο της Ακτίνας είναι η σελήνη. Η ιδέα είναι τελικά ότι η σελήνη θα γίνει σαν τη γη και η γη σαν τον ήλιο. Μετά θα εμφανιστεί μια άλλη σελήνη, και έτσι η ανάπτυξη θα συνεχιστεί ως ένα ορισμένο σημείο. Αλλά αυτό είναι κάπως νωρίς για να το συλλάβουμε ακόμη.

Η οργανική ζωή είναι ένα είδος συσκευής λήψης για να πιάνει και να μεταβιβάζει τις επιδράσεις που έρχονται από τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος. Παράλληλα με το γεγονός ότι χρησιμεύει σαν μέσο επικοινωνίας ανάμεσα στη γη και στους πλανήτες, η οργανική ζωή τρέφει τη σελήνη. Όλα όσα ζουν, υπηρετούν τους σκοπούς της γης. Όλα όσα πεθαίνουν, τρέφουν τη σελήνη. Αυτό φαίνεται παράξενο στην αρχή, αλλά  όταν κατανοήσουμε τους νόμους που διέπουν την οργανική ζωή, θα αντιληφθούμε ότι βασίζεται σε έναν πολύ σκληρό νόμο, το νόμο ότι μια κατηγορία ζωντανών όντων τρώει μια άλλη κατηγορία. Αυτό όχι μόνο επιτρέπει στην οργανική ζωή να αυτοσιτίζεται, αλλά της επιτρέπει να τρέφει και τη σελήνη και να χρησιμεύει και σαν μεταδότης ενεργειών. Έτσι, η οργανική ζωή υπηρετεί πολλούς σκοπούς – τους σκοπούς των μεγαλύτερων κόσμων, των πλανητών, της γης και της σελήνης.

Γεννιέται το ερώτημα: πως μπορούμε να το αποδείξουμε; Μπορούμε να βρούμε ορισμένες αποδείξεις αργότερα, αναλογικά με τον άνθρωπο, διότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος σύμφωνα με την ίδια αρχή όπως και η Ακτίνα της Δημιουργίας. Υπάρχουν πολλά που δεν μπορούμε να αποδείξουμε με αντικειμενικό τρόπο, αλλά ίσως να μπορέσουμε να βρούμε αποδείξεις μελετώντας τον εαυτό μας.

ΕΡ: Γιατί πηγαίνει η ψυχή στο φεγγάρι όταν πεθαίνουμε;

ΑΠ: Το φεγγάρι πεινάει.

ΕΡ: Δεν πεινάει και η γη;

ΑΠ: Ολόκληρη η επιφάνεια της γης, η σύνθεσή της και η δομή της, εξαρτώνται από την οργανική ζωή. Η γη δέχεται το σώμα, διότι αυτό θέλει. Είναι θέμα γεύσης και όρεξης Η σελήνη θέλει το ένα, η γη το άλλο. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Αργότερα θα δείτε πιο καθαρά πως συνδέονται τα πράγματα, πως το ένα πράγμα κάνει το άλλο να μεγαλώνει. Ορισμένες ύλες μεταβιβάζονται στη σελήνη με τον τρόπο αυτό, οι οποίες διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να φτάσουν ως εκεί. Και φτάνουν ήδη χωνεμένες.

ΕΡ: Τι είναι η γη; Είναι ζωντανή; Που τελειώνει η οργανική ζωή και που αρχίζει η γη;

ΑΠ: Η οργανική ζωη είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο – ζώα, φυτά, άνθρωποι και όλοι οι μικροοργανισμοί. Όσο για τη γη είναι ασφαλώς ένα ζωντανό ον αλλά σε εντελώς διαφορετική κλίμακα. Τίποτα δεν είναι νεκρό στη φύση. Νεκροί είναι μόνο μερικοί άνθρωποι.

ΕΡ: Ποια είναι η μορφή επικοινωνίας μεταξύ της οργανικής ζωής και της γης;

ΑΠ: Υπάρχουν πολλές μορφές επικοινωνίας. Όταν εισπνέετε αέρα, για παράδειγμα, αυτό είναι επικοινωνία.

Βρισκόμαστε στη γη σαν μέρος της οργανικής ζωής. Η οργανική ζωή βρίσκεται κάτω από ορισμένες επιδράσεις που έρχονται από όλους τους πλανήτες και, αφού αποτελούμε μέρος της, οι επιδράσεις αυτές μας επηρεάζουν και μας. Βρισκόμαστε επίσης και κάτω από ορισμένες επιδράσεις που προέρχονται από τον ήλιο, το Γαλαξία και, ίσως, κάτω από τις επιδράσεις Όλων των Κόσμων, αν και, φυσικά, οι επιδράσεις Όλων των Κόσμων σε ένα μεμονωμένο άνθρωπο είναι πολύ μικρές. Δεν γνωρίζουμε πολλά, σχετικά με επιδράσεις που έρχονται από το φεγγάρι, γνωρίζουμε όμως ότι αυτό παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην οργανική ζωή και, αν δεν κατανοήσουμε με ποιο τρόπο συνδέονται τα πάντα και με ποιο τρόπο η ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη συνδέεται με τους πλανήτες και τον ήλιο, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τη θέση του ανθρώπου και τη ζωή του όπως είναι τώρα.

Για παράδειγμα, χωρίς αυτό το διάγραμμα είναι αδύνατον να καταλάβει κανείς ότι ο άνθρωπος ζει σε ένα πολύ άσχημο μέρος του σύμπαντος, και ότι πολλά πράγματα που τα θεωρούμε άδικα, με τα οποία επαναστατούμε και προσπαθούμε να τα καταπολεμήσουμε, είναι στην πραγματικότητα αποτέλεσμα αυτής της θέσης της οργανικής ζωής πάνω στη γη. Αν ήμασταν στο φεγγάρι, θα ήταν πολύ χειρότερο- δεν θα υπήρχε δυνατότητα ανάπτυξης – μπορούμε να αναπτύξουμε ορισμένα μέρη μέσα μας.

Ελάχιστο ποσοστό πλανητικών επιδράσεων φθάνουν σε μας, σαν μεμονωμένα άτομα. Γενικά, οι πλανητικές επιδράσεις γίνονται αισθητές μόνο από τις μάζες των ανθρώπων. Έτσι, είναι υπεύθυνες για τους πολέμους, τις επαναστάσεις και τα παρόμοια. Ο μεμονωμένος άνθρωπος βρίσκεται σε πολύ μικρό ποσοστό κάτω από πλανητικές επιδράσεις, διότι το μέρος που μπορεί να επηρεαστεί από αυτές δεν είναι αναπτυγμένο. Αυτό το μέρος είναι η ουσία.


Ως ένα σημείο, ο άνθρωπος βρίσκεται και κάτω από την επίδραση του ήλιου, και μπορεί να βρεθεί κάτω από πολύ ανώτερες επιδράσεις αν αναπτύξει ανώτερα κέντρα και συνδεθεί με αυτά. Ανάπτυξη λοιπόν σημαίνει τη μετάβαση από κάποιο είδος επιδράσεων σε κάποιο άλλο. Για την ώρα, είμαστε πιο συγκεκριμένα κάτω από την επίδραση της σελήνης. Πρέπει να γινόμαστε όλοι και πιο ενσυνείδητοι για να μπορέσουμε να έρθουμε κάτω από ανώτερες επιδράσεις.»


Peter Ouspensky - O Tέταρτος Δρόμος









Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Ο πλούσιος μάγος και τα πρόβατα



«Υπάρχουν, όμως, χίλια πράγματα που εμποδίζουν τον άνθρωπο να ξυπνήσει, που τον κρατούν δέσμιο των ονείρων του. Για να δράσει συνειδητά, με την πρόθεση να ξυπνήσει, είναι απαραίτητο να γνωρίζει τη φύση των δυνάμεων που τον κρατούν σε κατάσταση ύπνου.

Πρώτα απ’όλα, πρέπει να αντιληφθείτε ότι ο ύπνος, που μέσα σ’αυτόν ζει και κινείται ο άνθρωπος, δεν είναι φυσιολογικός αλλά μια ύπνωση. Ο άνθρωπος είναι υπνωτισμένος και αυτή η κατάσταση της ύπνωσης διατηρείται και ενισχύεται αδιάκοπα μέσα του. Θα λεγε κανείς ότι υπάρχουν δυνάμεις που έχουν συμφέρον να κρατήσουν τον άνθρωπο σε κατάσταση ύπνου και να τον εμποδίσουν να δει την αλήθεια και να κατανοήσει τη θέση του.

Υπάρχει μια Ανατολική ιστορία για έναν πλούσιο μάγο που είχε πολλά πρόβατα. Ήταν, όμως, ταυτόχρονα, και πολύ φιλάργυρος. Δεν ήθελε να μισθώσει βοσκούς, ούτε να βάλει φράχτη γύρω από το λιβάδι όπου έβοσκαν τα πρόβατα. Γι αυτό, τα πρόβατα συχνά περιπλανιόνταν στο δάσος, έπεφταν στις χαράδρες και, πάνω απ’όλα, έφευγαν γιατί ήξεραν ότι ο μάγος ήθελε το κρέας και το τομάρι τους και αυτό δεν τους άρεσε.

Τελικά ο μάγος βρήκε μια λύση. Υπνώτισε τα πρόβατά του και, πρώτα απ’όλα, τους υπέβαλε την ιδέα ότι ήταν αθάνατα και ότι δεν θα πάθαιναν τίποτα αν τα έγδερναν, ότι, αντίθετα, αυτό θα ταν για το καλό τους και μάλιστα πολύ ευχάριστο. Τους υπέβαλε ύστερα την ιδέα ότι ο μάγος ήταν καλό αφεντικό, ότι αγαπούσε το κοπάδι του τόσο πολύ ώστε ήταν έτοιμος να κάνει τα πάντα στον κόσμο για χατίρι τους. Ύστερα, τους είπε ότι έστω κι αν τους συνέβαινε κάτι δεν θα συνέβαινε τότε, οπωσδήποτε όχι εκείνη τη μέρα γι αυτό δεν ήταν ανάγκη να σκέφτονται. Ύστερα, τους υπέβαλε την ιδέα ότι δεν ήταν καθόλου πρόβατα. Σε μερικά υπέβαλε την ιδέα ότι ήταν λιοντάρια, σε άλλα ότι ήταν αετοί, σε άλλα ότι ήταν άνθρωποι και σε άλλα ότι ήταν μάγοι.

Μετά απ’αυτό, τέλειωσαν οι έγνοιες και οι στενοχώριες του με τα πρόβατα. Ποτέ δεν ξανάφυγαν, αλλά περίμεναν ήσυχα την ώρα που το μάγος θα απαιτούσε το κρέας και τα τομάρια τους.

Αυτή η ιστορία απεικονίζει πολύ καλά την κατάσταση του ανθρώπου.»


Peter Ouspensky- Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού











Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Περισσότερο απο Κόλαση




"Ναι, είναι περισσότερο από Κόλαση να’χεις φτερούγες από φως και πόδια από μολύβι, να σε ανεβάζει στην επιφάνεια η ελπίδα και να σε σέρνει στο βυθό η απελπισία."


Mikhail Naimy - To βιβλίο του Μιρδάδ











Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Αυτό το μάταιο τρέξιμο



"Αυτό το μάταιο τρέξιμο
πίσω απ’ τους  πόθους της καρδιάς σου,
ανάμεσα στ’ άνθη της φθοράς,
σε κρατάει μέσα στη σκιά τους.
Δεν μπορείς να ξεφύγεις
από τη μανιασμένη θλίψη
βουτώντας σε μια στιγμή λησμονιάς."


Jiddu Krishnamurti - Παραβολές και ποιήματα 









Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Μεταρσίωση - Βρεττάκος





Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα,
λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό.
Τις ζώνες γύρω του έσπασε και ανατινάζεται θερμό
το πνεύμα μου σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα.

Σαν γαλαξίας απέραντος το σύμπαν σέρνω στο χορό.

Ήλιο τον ήλιο γκρέμισα, θόλο το θόλο χάλασα,
κι είμαι σα μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα,
που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό.


Νικηφόρος Βρεττάκος - Μεταρσίωση






Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

Όταν ο άνθρωπος ξυπνήσει, μπορεί να πεθάνει. Όταν πεθάνει, μπορεί να γεννηθεί



«Ο όχλος ούτε θέλει, ούτε αναζητεί τη γνώση και οι ηγέτες του όχλου, για το δικό τους συμφέρον, προσπαθούν να ενισχύσουν το φόβο του όχλου και την απέχθειά του για κάθε τι το νέο και το άγνωστο. Η σκλαβιά, που μέσα σε αυτήν ζει η ανθρωπότητα, βασίζεται σε αυτό το φόβο. Είναι μάλιστα δύσκολο να φανταστεί κανείς όλη τη φρίκη αυτής της σκλαβιάς. Δεν καταλαβαίνουμε τι χάνουν οι άνθρωποι. Αλλά για να κατανοήσουμε την αιτία αυτής της σκλαβιάς, αρκεί να δούμε πως ζουν οι άνθρωποι, τι αποτελεί τον σκοπό της ύπαρξής τους, ποιο είναι το αντικείμενο των επιθυμιών τους, των παθών και των φιλοδοξιών τους, τι σκέπτονται, για ποια πράγματα μιλούν, τι σκοπούς υπηρετούν και τι πράγματα λατρεύουν. Σκεφτείτε σε τι ξοδεύει τα χρήματά της η πολιτισμένη ανθρωπότητα. Ακόμα κι αν εξαιρέσουμε τον πόλεμο, τι είναι εκείνο που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο σεβασμό, σε τι στηρίζεται η μεγαλύτερη μάζα; Αν, για μια στιγμή, σκεφτούμε αυτά τα ζητήματα, θα φανεί καθαρά ότι η ανθρωπότητα, έτσι όπως είναι σήμερα, με τα σημερινά ενδιαφέροντά της, δεν μπορεί να περιμένει κάτι το διαφορετικό από αυτό που έχει. Αλλά, όπως είπα ήδη, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.»

(…)

«ένας άνθρωπος μπορεί να έχει γεννηθεί, αλλά για να γεννηθεί, πρέπει πρώτα να πεθάνει και για να πεθάνει πρέπει πρώτα να ξυπνήσει.»

«Όταν ο άνθρωπος ξυπνήσει, μπορεί να πεθάνει. Όταν πεθάνει, μπορεί να γεννηθεί.»

(…)

«Μιλήσαμε ήδη αρκετά για το νόημα της «γέννησης». Αυτό έχει σχέση με την αρχή της ανάπτυξης της ουσίας (…) Αλλά για να μπορέσει ο άνθρωπος να το πετύχει αυτό, ή τουλάχιστο να αρχίσει να το πετυχαίνει, πρέπει να πεθάνει, δηλαδή πρέπει να ελευθερωθεί από χιλιάδες μικρο – προσκολλήσεις και ταυτίσεις που τον κρατούν στην κατάσταση που βρίσκεται.

Είναι προσκολλημένος στο κάθε τι στη ζωή του. Προσκολλημένος στη φαντασία του, στη βλακεία του, ακόμα και στον πόνο του, ίσως περισσότερο σε αυτόν παρά σε οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να ελευθερωθεί από την προσκόλλησή του. Η προσκόλληση σε πράγματα, η ταύτιση με πράγματα, διατηρούν ζωντανά μέσα του χιλιάδες από άχρηστα εγώ. Αυτά τα εγώ πρέπει να πεθάνουν, για να γεννηθεί το μεγάλο Εγώ. Αλλά πώς να τα αναγκάσει κανείς να πεθάνουν; Δεν θέλουν να πεθάνουν.

Σε αυτό το σημείο, η δυνατότητα της αφύπνισης έρχεται να σώσει την κατάσταση. Αφυπνίζομαι, σημαίνει αντιλαμβάνομαι τη μηδαμινότητά μου, δηλαδή την απόλυτη και πλήρη μηχανικότητά μου και την πλήρη και απόλυτη αδυναμία μου. Και δεν αρκεί να την αντιληφθεί κανείς φιλοσοφικά, με λέξεις. Είναι απαραίτητο να την αντιληφθεί με καθαρά, απλά και συγκεκριμένα γεγονότα, με τα δικά του γεγονότα. Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να γνωρίζει λίγο τον εαυτό του, θα ανακαλύψει μέσα του πολλά πράγματα, που θα τον τρομοκρατήσουν. Όσο ο άνθρωπος δεν τρομοκρατείται με τον εαυτό του, δεν γνωρίζει τίποτα γι αυτόν. Κάποιος έχει δει κάτι στον εαυτό του που τον τρομοκρατεί. Αποφασίζει να το αποβάλει, να το σταματήσει, να το τερματίσει. Αλλά όσες προσπάθειες κι αν κάνει, νιώθει ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει, ότι όλα παραμένουν όπως ήταν πριν. Εδώ θα δει την αδυναμία του, την ανικανότητα και τη μηδαμινότητά του.

Ή πάλι, όταν ό άνθρωπος αρχίζει να γνωρίζει τον εαυτό του, βλέπει ότι δεν έχει τίποτα δικό του, δηλαδή ότι όλα όσα θεωρούσε δικά του, οι απόψεις του, οι σκέψεις του, οι πεποιθήσεις του, τα γούστα του, οι συνήθειές του, ακόμα και τα σφάλματα και οι αδυναμίες του, δεν είναι δικά του, αλλά ότι έχουν σχηματιστεί ή με τη μίμηση ή είναι δανεισμένα από αλλού. Αν τα νιώσει αυτά, ίσως να νιώσει τη μηδαμινότητά του. Και νιώθοντας τη μηδαμινότητά του θα πρέπει να δει τον εαυτό του όπως πραγματικά είναι, όχι για ένα δευτερόλεπτο, ούτε για ένα λεπτό, αλλά αδιάκοπα, χωρίς να το λησμονήσει ποτέ.

Αυτή η αδιάκοπη συνειδητότητα της μηδαμινότητάς του και της αδυναμίας του, θα του δώσει κάποτε το θάρρος να «πεθάνει», δηλαδή να πεθάνει όχι απλώς νοητικά ή στη συνειδητότητά του, αλλά και να απαρνηθεί πραγματικά και για πάντα αυτές τις πλευρές του εαυτού του που, ή είναι περιττές από την πλευρά της εσωτερικής του ανάπτυξης ή την εμποδίζουν. Αυτές οι πλευρές είναι, πρώτα απ’όλα, το «ψεύτικο εγώ» του και μετά όλες οι φανταστικές ιδέες που εχει για την «ατομικότητά» του, τη «θέλησή» του, τη «συνειδητότητά» του, την «ικανότητά του να ενεργεί», τις δυνάμεις του, την πρωτοβουλία του, την αποφασιστικότητά του και τα παρόμοια.»


(...)

«η ζωή φυσικά συνεχίζει ο δρόμο της, αλλά οι άνθρωποι δεν παύουν να πιστεύουν τις δικές τους ή στων άλλων τις θεωρίες και πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να γίνει κάτι. Όλες αυτές οι θεωρίες είναι βέβαια πέρα για πέρα φανταστικές, βασικά γιατί δεν υπολογίζουν το πιο σημαντικό δηλαδή το δευτερεύοντα ρόλο που παίζουν στην παγκόσμια κίνηση η ανθρωπότητα και η οργανική ζωή. Οι διανοητικές θεωρίες τοποθετούν τον άνθρωπο στο κέντρο των πάντων. Τα πάντα υπάρχουν γι αυτόν, ο ήλιος, τα αστέρια, το φεγγάρι, η γη. Ξεχνούν ακόμα και το σχετικό μέγεθος του ανθρώπου, τη μηδαμινότητα του την εφήμερη ύπαρξή του και άλλα πράγματα. Ισχυρίζονται ότι αν θέλει ο άνθρωπος, μπορεί να αλλάξει τη ζωή του, δηλαδή να οργανώσει τη ζωή του σύμφωνα με λογικές αρχές. Και όλη την ώρα εμφανίζονται νέες θεωρίες που, με τη σειρά του, προκαλούν αντίθετες θεωρίες. Και όλες αυτές οι θεωρίες και η σύγκρουση ανάμεσά τους, συνιστούν, χωρίς άλλο, μια από τις δυνάμεις που κρατούν την ανθρωπότητα στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα. Πέρα από αυτό, όλες αυτές οι θεωρίες για τη γενική ευημερία και τη γενική ισότητα, δεν είναι μόνο ανέφικτες, αλλά θα ταν και μοιραίες αν πραγματοποιούνταν. Τα πάντα στη φύση έχουν τη σκοπιμότητά τους, τόσο η ανισότητα των ανθρώπων όσο και η δυστυχία του.»

(…)

«αν μπορούσε κανείς να καταλάβει όλη τη φρίκη της ζωής των συνηθισμένων ανθρώπων, που γυρίζουν γύρω από ασήμαντα ενδιαφέρονται και από ασήμαντους σκοπούς, αν μπορούσε να καταλάβει τι χάνουν, θα καταλάβαινε ότι ένα πράγμα μόνο είναι σοβαρό γι αυτόν – να ξεφύγει από τον γενικό νόμο, να ελευθερωθεί. Τι μπορεί να είναι σοβαρό για έναν φυλακισμένο και καταδικασμένο σε θάνατο; Μόνο ένα: πώς να σωθεί, πώς να γλιτώσει. Τίποτα άλλο.»


Αποσπάσματα απο το βιβλίο του Peter Ouspensky,
 "Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού"







Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

Ξαφνικά ο αέρας μένει ακίνητος



"Ξαφνικά ο αέρας μένει ακίνητος, με κομμένη την ανάσα από κάποια μεγάλη προσδοκία, και επικρατεί σιωπή σαν εκείνη που έρχεται για μια στιγμή μόνο ύστερα από ένα λαμπρό ηλιοβασίλεμα, όταν όλη η γη βρίσκεται σε βαθιά λατρεία. Υπάρχει βαθιά σιγαλιά όπως σε μια νύχτα όπου τα μακρινά αστέρια στέλνουν απαλά φιλιά το ένα στο άλλο. Υπάρχει μια απρόσμενη ησυχία, όπως η ξαφνική ακινησία σε μια γεμάτη κεραυνούς καταιγίδα, και βασιλεύει μεγάλη γαλήνη όπως στα προαύλια των ιερών ναών. Μέσα μου, ο πόνος κι η θλίψη αιώνων κάπως ησυχάζουν. Υπάρχει ένα αμυδρό και ηρεμιστικό μουρμουρητό στον αέρα, καθώς τα μάτια μου κλείνουν απαλά. Τα πάντα, ζωντανά και άψυχα, ξεκουράζονται από τον εξαντλητικό μόχθο τους. Όλη η γη κοιμάται ειρηνικά και ονειρεύεται γλυκά όνειρα."

Jiddu Krishnamurti -  Παραβολές και ποιήματα – το Μονοπάτι 









Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Ο καθένας έχει μάσκες



"Οι άνθρωποι φοράνε το ένα ή το άλλο είδος μάσκας και πιστεύουν πως είναι ακριβώς σαν τη μάσκα αυτή, ενώ την πραγματικότητα, είναι εντελώς διαφορετικοί. Ο καθένας μας έχει αρκετές μάσκες, όχι μια. Παρατηρήστε τις δικές σας μάσκες και τις μάσκες των άλλων ανθρώπων.

Προσπαθήστε να συνειδητοποιήσετε ότι σε διαφορετικές συνθήκες έχετε διαφορετικές μάσκες και παρατηρήστε πώς τις αλλάζετε , πώς τις προετοιμάζετε , και ούτω καθεξής . Ο καθένας έχει μάσκες , αλλά αρχίστε με τη δική σας . Είναι πολύ χρήσιμο να μελετάτε τις μάσκες."

Peter Ouspensky






Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Πάντοτε νομίζουμε πως έχουμε καιρό



Τα παρακάτω αποσπάσματα σχετίζονται με την ιδέα της επαναστροφής/ επανεμφάνισης. Για το ίδιο θέμα δείτε και τις παρακάτω αναρτήσεις απο το ιστολόγιο για τη Σοφία Άντζακα.









"Ματαιότης ματαιοτήτων, είπεν ο Εκκλησιαστής.
Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης"



"Όλα τα πράγματα είναι μόχτο γεμάτα,
που να το ανιστορήσει δε δύναται ο άνθρωπος.
Το μάτι δεν χορταίνει να βλέπει
και το αυτί δε γεμίζει ν’ ακούει.
Εκείνο που υπήρξε, αυτό θα είναι πάλι.
Κι ό,τι γένηκε αυτό θα ξαναγίνει.
Και κάτω από τον ήλιο νέο κανένα δεν είναι.
Έχει πράγμα, που να μπορεί κανείς
να πει γι’ αυτό: Δες, αυτό είναι νέο;
Θάχει γίνει πια στους αιώνες τους πριν από μας.
Κανείς τα περασμένα δεν τα θυμάται.
Και τα μελλούμενα κανείς δε θα τα θυμηθεί,
Απ’ όσους θα υπάρξουνε υστερότερα."  (Εκκλησιαστής 1:1-11)



"Οι ζώντες γνωρίζουν ότι θα αποθάνουν, ενώ οι νεκροί
δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτε και ουδεμία έχουν πλέον ανάμνηση, 
διότι η μνήμη τους λησμονείται."  (Εκκλησιαστής 9:5-6)









«Και ξαφνικά θυμήθηκα ότι πάνω απ’όλα ήθελα να ξέρω τι σκεπτόταν ο Γ. (σημ. Γκουρτζίεφ)  για την «αιώνια επαναστροφή», για την επανάληψη των ζωών, όπως την είχα συλλάβει εγώ. Πολλές φορές είχα προσπαθήσει να ανοίξω συζήτηση επάνω σ’αυτό το θέμα και να πω τις απόψεις μου στον Γ.  Αλλά αυτές οι συζητήσεις σχεδόν πάντα είχαν παραμείνει μονόλογος.  Ο Γ. άκουγε σιωπηλά και ύστερα άρχιζε να μιλάει για κάτι άλλο.

«Πολύ καλά», είπα «πέστε μου τι νομίζετε για την επαναστροφή. Είναι αληθινή ή όχι; Αυτό που εννοώ είναι τούτο. Ζούμε μόνο μια φορά και μετά εξαφανιζόμαστε ή υπάρχει κάτι που επαναλαμβάνεται ίσως άπειρες φορές, αν και δεν το ξέρουμε και δεν το θυμόμαστε;»

«Αυτή η ιδέα της επανάληψης», είπε ο Γ. «δεν αποτελεί την πλήρη και απόλυτη αλήθεια, αλλά είναι η πλησιέστερη προσέγγιση σ’αυτήν.  Σ’αυτή την περίπτωση, η αλήθεια δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Αλλά αυτά που είπες είναι πολύ κοντά σ’αυτήν. Και αν καταλάβεις γιατί δεν μιλάω γι’αυτήν, θα βρίσκεσαι ακόμα πιο κοντά.

Τι ωφελεί τον άνθρωπο να γνωρίζει αυτή την επαναστροφή, αν δε τη θυμάται και αν ο ίδιος δεν αλλάζει; Μπορεί μάλιστα να πει κανείς ότι αν ο άνθρωπος αλλάξει, η επανάληψη δεν ισχύει γι αυτόν. Αν του μιλήσεις γι αυτήν, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να αυξήσεις τον ύπνο του. Γιατί να κάνει προσπάθειες σήμερα, όταν έχει τόσο χρόνο και τόσες δυνατότητες μπροστά του – ολόκληρη την αιωνιότητα; Γιατί να ενοχληθεί σήμερα; Γι αυτό ακριβώς, το σύστημα δεν λέει τίποτα για την επανάληψη και περιορίζεται μόνο σε τούτη δω τη ζωή που την ξέρουμε. Το σύστημα δεν έχει νόημα χωρίς τον αγώνα για την αλλαγή του εαυτού. Και η εργασία για την αλλαγή του εαυτού πρέπει να αρχίσει σήμερα, αμέσως.»


Peter Ouspensky - Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού








«Στο βιβλίο μου «Ένα νέο πρότυπο του σύμπαντος», έγραφα πριν από πολύ καιρό, ότι οι άνθρωποι μπορεί να είναι πολύ διαφορετικοί σε σχέση με την επανεμφάνιση, άλλοι μπορεί να έχουν διαφορετικές παραλλαγές ή δυνατότητες, μερικοί μπορεί να έχουν ανοδική πορεία και άλλοι καθοδική και πολλά άλλα. Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμιά σχέση με την εργασία. Στην περίπτωση των ανθρώπων που έρχονται πιο κοντά στην εργασία, ίσως είναι δυνατόν, αν και μόνο θεωρητικά, να μελετήσουμε τρεις διαδοχικές επανεμφανίσεις.
Ας υποθέσουμε ότι η πρώτη είναι όταν κανείς πλησιάζει τη δυνατότητα να έρθει σε επαφή με κάποιο είδος ιδεών ανώτερου νου. Η δεύτερη, όταν οριστικά έρχεται σε επαφή με την επίδραση Γ. Και η Τρίτη, που θα ήταν το αποτέλεσμα της επαφής αυτής. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι μετά από τη δεύτερη, οι δυνατότητες της επανεμφάνισης ελαττώνονται σημαντικά. Πριν έρθει κανείς σε επαφή με την επίδραση Γ, φαίνονται απεριόριστες, αλλά μετά απ’αυτή την επαφή η δυνατότητα της επανεμφάνισης μειώνεται.
Αν το καταλάβουμε αυτό, θα μπορούμε να μιλάμε για την επανεμφάνιση με κάποια δόση λογικής και θα έχουμε κάποιο όφελος. Διαφορετικά, αν τα παίρνουμε όλα στο ίδιο επίπεδο, η συζήτηση θα είναι απλώς θεωρητική και τελείως άσκοπη.

Θέλετε να πείτε ότι αφού έρθει κανείς σε επαφή με τις επιδράσεις Γ, μειώνεται ο αριθμός των ευκαιριών;

Ναι, διότι η επίδραση Γ δεν μπορεί να μένει ανεκμετάλλευτη. Οι επιδράσεις Β είναι ουσιαστικά απεριόριστες. Αυτό σημαίνει ότι ρίχνονται στη ζωή και μπορεί κανείς να τις δέχεται ή να μην τις δέχεται. Δεν μειώνονται. Αλλά η επίδραση Γ είναι περιορισμένη. Προσπαθήστε να απαντήσετε σε αυτή την ερώτηση μόνοι σας και θα καταλάβετε γιατί πρέπει να είναι περιορισμένη η δυνατότητα να δέχεται κανείς την επίδραση Γ, διότι αν δεν την χρησιμοποιεί, τι ωφελεί να την σπαταλάει;»

(…)

«Οι άνθρωποι, συχνά, ρωτάνε αν θυμάται κανείς προηγούμενες ζωές, αλλά ξεχνάνε ότι αυτό δεν είναι δυνατόν χωρίς τη λειτουργία των ανώτερων κέντρων. Πολύ συχνά, ακούμε ανθρώπους να λένε, κυρίως σε σχέση με αυτό που ονομάζουν «μετενσάρκωση», ότι θυμούνται τις ζωές τους σε προηγούμενες μετενσαρκώσεις, και γράφουν βιβλία για το τι ήταν αυτοί πριν. Αυτό είναι καθαρή φαντασία.

Πρέπει να καταλάβετε ότι, στη συνηθισμένη μας κατάσταση, δεν είναι δυνατόν να θυμόμαστε προηγούμενες ζωές – δεν υπάρχει κανένα μέσο με το οποίο να θυμόμαστε. Στο νου μας και στα κέντρα μας, όλα είναι καινούρια. Αυτό που μπορεί να περνάει από τη μια ζωή στην άλλη είναι η ουσία. Μπορεί λοιπόν κανείς να έχει απλώς κάποια ακαθόριστη αίσθηση, αντί για συγκεκριμένες αναμνήσεις, και είναι δύσκολο να υποθέσουμε ότι μπορεί να θυμάται κάτι συγκεκριμένο. Μόνο στα πρώτα χρόνια της ζωης μας είναι δυνατόν να γίνει αυτό, στην πραγματικότητα, αλλά τότε συνήθως δεν το προσέχουμε αυτό το αίσθημα ή, αν το προσέξουμε, δημιουργεί φαντασία.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στη θεωρία της μετενσάρκωσης και στη θεωρία της επανεμφάνισης;

Η ιδέα της μετενσάρκωσης είναι ένα είδος προσαρμογής της ιδέας της επανεμφάνισης στη συνηθισμένη μας αντίληψη, διότι σαν θεωρία, η ιδέα της επανεμφανισης είναι πολύ πιο δύσκολη για μας – απαιτεί μια τελείως καινούρια αντίληψη του χρόνου. Ακόμη και μορφωμένοι άνθρωποι χρειάζονται κάποιες γνώσεις μαθηματικών για να αντιληφθούν την ιδέα της επανεμφάνισης. Η επανεμφάνιση είναι στην αιωνιότητα, αλλά η μετενσάρκωση είναι στο χρόνο. Προϋποθέτει ότι ο χρόνος υπάρχει ξέχωρα από μας και ότι εμείς συνεχίζουμε να υπάρχουμε σ’αυτό το χρόνο μετά το θάνατο. Για παράδειγμα, στο βουδισμό παίρνουν σαν δεδομένο ότι ο άνθρωπος πεθαίνει και ξαναγεννιέται αμέσως, διότι αυτό το καταλαβαίνουν πιο εύκολα οι συνηθισμένοι άνθρωποι. Αλλά δεν έχουμε καμιά απόδειξη ότι ο χρόνος υπάρχει πέρα από τη ζωή μας. Ο χρόνος είναι η ζωή κάθε ανθρώπου, και περικλείει μέσα του όλο το χρόνο, και όταν τελειώνει η ζωή, τελειώνει και ο χρόνος.»

(…)

«Αλλά πρέπει να καταλάβετε ότι όταν αρχίζει κανείς να αποκτάει μια ορισμένη γνώση, οι πιθανότητες μειώνονται όλο και περισσότερο, διότι αν δεν την χρησιμοποιεί, θα είναι όλο και πιο δύσκολο να την αποκτήσει, αυτό είναι πολύ φυσικό. Και το ίδιο ισχύει για την κάθε μέρα, για τον κάθε χρόνο, για όλη μας τη ζωή – αυτό πρέπει να καταλάβουμε. Η ιδέα της επανεμφάνισης είναι χρήσιμη γιατί αναφέρεται σε αυτή τη ζωή αν δεν κάνουμε κάτι σήμερα, πως μπορούμε να περιμένουμε ότι θα το κάνουμε αύριο; Αν μπορούμε να το κάνουμε σήμερα, πρέπει να το κάνουμε. Κανένας δεν μπορεί να το αναβάλλει για αύριο, διότι αύριο θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο. Πάντοτε νομίζουμε πως έχουμε καιρό.»

(…)

«Όσο οι άνθρωποι ενεργούν μηχανικά, τα πράγματα είναι δυνατόν να επαναλαμβάνονται συνέχεια, να επαναλαμβάνονται σχεδόν επ’αόριστον. Αλλά αν οι άνθρωποι γίνουν ενσυνείδητοι, ή αν εμφανιστεί η δυνατότητα να γίνουν ενσυνείδητοι, τότε ο χρόνος τους γίνεται περιορισμένος. Δεν μπορούν να περιμένουν απεριόριστο αριθμό επανεμφανίσεων αν έχουν ήδη αρχίσει να γνωρίζουν κάτι η να μαθαίνουν κάτι. Όσο περισσότερα μαθαίνουν, τόσο περισσότερο μειώνεται ο χρόνος τους. Οι άνθρωποι πάντοτε ξεχνάνε ότι υπάρχει μόνο ένας πολύ περιορισμένος αριθμός ευκαιριών για τον καθένα και ότι αν χάσει κανείς μια δυνατότητα σε μια ζωή, τότε στην επόμενη ζωή, θα την χάσει πιο εύκολα. Όσο πιο κοντά φτάνει κανείς στη δυνατότητας αλλαγής, τόσο μειώνεται και ο αριθμός των ευκαιριών, και αν βρει μια ευκαιρία και δεν την χρησιμοποιήσει, μπορεί να την χάσει τελείως. Είναι η ίδια αρχή με εκείνη που εφαρμόζεται στη μια ζωή. Θυμάστε, είπαμε ότι στην εργασία, σε σχέση με τη μια ζωή, ο χρόνος μετριέται, και όσο πιο σοβαρά εργάζονται οι άνθρωποι, τόσο πιο αυστηρά υπολογίζεται ο χρόνος τους.»

(…)

«Είναι ανάγκη να γίνουμε ενσυνείδητοι σ’αυτή τη ζωή. Έχουμε μονο αυτή τη ζωή. Μπορείτε να πείτε στον εαυτό σας: «Αν έζησα πριν, δεν το θυμάμαι. Αυτό σημαίνει πως αν ξαναζήσω και πάλι δεν θα το θυμάμαι». Αν γίνετε ενσυνείδητος σ’αυτή τη ζωή, θα θυμάστε, και θα θυμάστε όσα θυμάστε τώρα. Αν δεν θυμάστε τον εαυτό σας τώρα, τότε, και την επόμενη φορά δεν θα θυμάστε τον εαυτό σας, και έτσι θα είναι το ίδιο. Η δυνατότητα αλλαγής αρχίζει μόνο με τη δυνατότητα να αρχίσει κανείς να θυμάται τον εαυτό του τώρα. Όλα τα άλλα είναι απλώς λέξεις.»


Peter Ouspensky  - Ο Τέταρτος Δρόμος










«Η ζωή του ανθρώπου είναι μια ταινία. Είναι βέβαια δύσκολο το καρτεσιανό μας πνεύμα να δεχθεί την αντίληψη αυτή. Το τρισδιάστατο πνεύμα μας δεν προσαρμόζεται εύκολα σε ιδέες και γεγονότα που αγγίζουν το πεδίο του αιώνιου.

Όσο κι αν φαίνεται ακατανόητο, η ζωή μας είναι μια αληθινή ταινία επινοημένη σύμφωνά με ένα σενάριο. Η ταινία αυτή γυρίζει μόνιμα και ασταμάτητα, έτσι ώστε, τη στιγμή του θανάτου του, ο άνθρωπος ξαναγεννιέται και, πράγμα που φαίνεται παράλογο, γεννιέται στον ίδιο τόπο, την ίδια ημερομηνία που είχε γεννηθεί και από τους ίδιους γονείς. Και η ταινία ξαναρχίζει.

Κάθε ανθρώπινο ον γεννιέται λοιπόν με την ιδιαίτερη ταινία του, που αντιπροσωπεύει το πεδίο δράσης, στο οποίο ο άνθρωπος έχει κληθεί να εφαρμόσει τις συνειδητές του προσπάθειες. Η επανάληψη της ταινίας δεν είναι η μετενσάρκωση, παρ’όλο που οι δυο αυτές έννοιες συχνά συγχέονται. Για τους γνωστούς μας λόγους ο εξωτερικός άνθρωπος ζώντας μέσα στον κανόνα Μέλλον – Παρελθόν δεν μπορεί να αγκαλιάσει το σύνολο της ταινίας του, ούτε καν το τμήμα εκείνο που περιλαμβάνει το άμεσο μέλλον. Για να το κατορθώσει, πρέπει να διευρύνει τη σχισμή του Παρόντος του. Πολλές φορές του συμβαίνει να αισθανθεί, εμπρός σε ορισμένα γεγονότα, την εντύπωση ότι τα έχει ήδη δει ή ζήσει. Ορισμένοι θεωρούν το γεγονός σαν μια απόδειξη της λεγόμενης μετενσάρκωσης.
Στην πραγματικότητα, τα φαινόμενα αυτού του είδους είναι συνέπεια μιας τυχαίας και πρόσκαιρης συρροής λεπτών ενεργειών στον οργανισμό: η σχισμή του ατομικού Παρόντος διευρύνεται τότε για λίγες στιγμές και μερικά σημαντικά γεγονότα του άμεσου μέλλοντος γλιστρούν προς τη συνείδηση εγρηγόρσεως. Έτσι δημιουργείται η εντύπωση της επιστροφής ενός παρελθόντος. Από μια άποψη, αυτό συμβαίνει. Η εντύπωση όμως ότι έχουμε ήδη ζήσει το γεγονός προκαλείται από τη μηχανική προβολή της ταινίας.

Η μετενσάρκωση είναι ένα φαινόμενο τελείως διαφορετικής τάξης. Ενώ η θεωρητική ταινία ξετυλίγεται ολοκληρωτικά στο πεδίο των δυνατοτήτων, δηλαδή στην αιωνιότητα, η ταινία του εξωτερικού ανθρώπου προσκολλάται στο πεδίο της πραγματοποιήσεως, άρα στο Χρόνο, μόνον όμως κατά το μέτρο εκείνο που είναι απόλυτα απαραίτητο για να ικανοποιηθούν οι σκοποί της Ακτίνας της Δημιουργίας.
Η αληθινή μετενσάρκωση τοποθετείται ολοκληρωτικά στο πεδίο του Πραγματικού, δηλαδή στα γενικά πλαίσια της Εκδηλώσεως. Επιμείναμε στο γεγονός ότι η ανθρώπινη Προσωπικότητα δεν είναι μια πραγματικότητα, με την κοινή σημασία του όρου, αλλά μια δυνατότητα. Και σαν τέτοια παρουσιάζεται στην ταινία, με την οποία συνδέεται και δεν θα εξαφανιστεί παρά τη στιγμή της δεύτερης Γέννησης. Τη στιγμή όμως αυτή, θα έχει πάψει να είναι Προσωπικότητα γιατί, με την αδιάσπαστη ένωσή της με το πραγματικό Εγώ, θα μεταμορφωθεί και θα γίνει Ατομικότητα.

Όσο ο άνθρωπος ζει μέσα στη ζούγκλα, βυθισμένος στις πλάνες και τα ψεύδη, ικανοποιημένος από τον εαυτό του, η ταινία ξετυλίγεται με την δύναμη του αυτοματισμού. Και η Προσωπικότητα παραμένει ίση με τον εαυτό της. Οι περιστάσεις αρχίζουν να αλλάζουν από τη στιγμή που ο άνθρωπος διαβαίνει το πρώτο Κατώφλι. Το πέρασμα αυτό μπορεί να συγκριθεί με τη σύλληψη της μελλοντικής Ατομικότητας. Η Κλίμακα συμβολίζει την περίοδο της εγκυμοσύνης και η διάβαση από το δεύτερο Κατώφλι αντιπροσωπεύει τη δεύτερη Γέννηση, τη γέννηση της Ατομικότητας. 
Στη μετέπειτα ανάπτυξή της, αντίστοιχη με τους φθόγγους ΜΙ και ΡΕ της Οδού, η Ατομικότητα τείνει όλο και περισσότερο να ενοποιηθεί με τους ανώτερους κόσμους. Αποκτώντας τότε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που ανταποκρίνονται στη φύση της, συμμετέχει προοδευτικά στην πραγματική, αντικειμενική ύπαρξη που τελικά θα χαρακτηρίσει το είναι της. Αυτή είναι η Σωτηρία, δηλαδή η απελευθέρωση από την επίδραση της ταινίας.

Μόνο στο σημείο αυτό της εξελίξεως, είναι δυνατόν να υπάρξει αληθινή, ατομική μετενσάρκωση. Δεν είναι μηχανική αλλά πραγματοποιείται συνειδητά, συνήθως για να εκπληρωθεί μια αποστολή.»

(…)

« Η ταινία στην οποία έχει γεννηθεί και ζει ο άνθρωπος μπορεί να γυρίζει ως τη συντέλεια του κόσμου, με τον όρο ότι ο άνθρωπος θα είναι ευτυχισμένος και ικανοποιημένος, αποδίδοντας στον εαυτό του όλα τα προτερήματα και επιρρίπτοντας στους άλλους τα αίτια των σφαλμάτων και των δυστυχιών του. Μια τέτοια ύπαρξη δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν καθαρά ανθρώπινη. Την χαρακτηρίσαμε ανθρωποειδή. Ο όρος δικαιολογείται με την έννοια ότι ο εξωτερικός άνθρωπος, βυθισμένος στην επάρκειά του, αντιπροσωπεύει το επιστέγασμα μια εξέλιξης του είδους που κράτησε πολλές χιλιετηρίδες αρχίζοντας από τους προγόνους του, τα ζώα, ενώ από την άποψη της εσωτερικής εξέλιξης, δεν είναι παρά μια δυνατότητα που δεν έχει ακόμα πραγματοποιηθεί.

Αν το πρόβλημα της εσωτερικής εξέλιξης από τη σκοπιά της ταινίας και των διάφορων θέσεων που ο άνθρωπος μπορεί να καταλάβει σε αυτήν, είναι φανερό ότι η εξέλιξη είναι αδύνατη όσο η ταινία μπορεί να θεωρείται ότι γυρίζει ουσιαστικά στον ίδιο κύκλο.

Τα πρόσωπα της ταινίας είναι ανθρωποειδή, μαριονέτες, νεκροί, όπως είπε ο Ιησούς που νομίζουν όμως ότι ζουν. Η εσωτερική ανέλιξη αρχίζει μόλις ο άνθρωπος, με συνειδητές προσπάθειες, αποδειχθεί ικανός να διασπάσει τον κύκλο για να τον μετασχηματίσει σε ανιούσα σπείρα.

Η σπείρα αντιπροσωπεύει μια μέση κατάσταση ανάμεσα στη θέση όπου βρίσκεται η ανθρώπινη Προσωπικότητα όταν είναι δεμένη με την ταινία που γυρίζει μηχανικά, μόλις διαχωρισμένη από το πεδίο του αιώνιου και στη θέση της τέλειας, ελεύθερης Ατομικότητας, ικανής – αν παραστεί ανάγκη – να ενσαρκωθεί συνειδητά στο χρόνο.

Η κατάσταση αυτή είναι ενδιάμεση, με την έννοια ότι η ταινία απομακρύνεται στο εξής από το πεδίο του αιώνιου, από το πεδίο δηλαδή των δυνατοτήτων. Η καμπύλη της ζωής που, στην πραγματικότητα, δεν διαφέρει από τον κύκλο για τον εξωτερικό άνθρωπο, μετατρέπεται σε σπείρα και δεν καταλήγει πια, όπως πριν, στο σημείο σχεδόν της εκκίνησής του. Η απόσταση ανάμεσα στα δυο σημεία θα χαρακτηρίζεται στο εξής από καθαρή πρόοδο μέσα στο Χρόνο.

Η σπειροειδής ταινία είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων που ανεβαίνουν την Κλίμακα Είδαμε ότι η ολοκληρωτική απόσπαση από την ταινία γίνεται μόλις περαστεί το δεύτερο Κατώφλι. Αν ο άνθρωπος το επιτύχει, σε μια μόνο ζωή, και διασπάσει από την πρώτη φορά τον κύκλο, δεν επιστρέφει πια. Τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ σπάνιες: είναι ίδιο των δικαίων. Συνήθως η αποκόλληση αυτή απαιτεί περισσότερες ζωές, περισσότερες δηλαδή ελίξεις της σπείρας.

Κατά γενικό κανόνα, κάθε έλξη τοποθετείται στο Χρόνο και επομένως μπορεί να εμφανιστεί σαν μετενσάρκωση. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια επιστροφή στην εξωτερική ζωή. Η ψευτομετενσάρκωση αυτή δεν είναι ούτε συνειδητή ούτε προσωπική: είναι ο θίασος της ταινίες που επανέρχεται χωρίς όμως να θυμάται προηγούμενες εμπειρίες.

Όμως, η αλλαγή είναι δυνατή από τη στιγμή που οι συνειδητές προσπάθειες του ανθρώπου τείνουν, ευρύνοντας την αντίληψη του Παρόντος, να αυξήσουν τη σημασία του συντελεστή Χρόνος.

Σε μια ταινία που ξετυλίγεται στις εξελίξεις μιας σπείρας, το περιεχόμενο του έργου αλλάζει, και αλλάζει διπλά: πρώτα, κατά μήκος μιας ζωής, δηλαδή σε μια έλιξη, έπειτα από σπείρα σε σπείρα. Η σύνθεση του θιάσου, οι περιστάσεις, τα σκηνικά μετασχηματίζονται. Δυο στοιχεία ωστόσο παραμένουν μόνιμα: πρώτα ο γενικός σκοπός που είναι να φθάσει κανείς και να διαβεί το δεύτερο Κατώφλι, έπειτα ο απόλυτος όρος για τη διάβαση αυτή, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα υπόλοιπα των καρμικών βαρών που συσσωρεύτηκαν, τόσο στην παρούσα ζωή όσο και στη διαδρομή των προηγούμενων σπειρών, πρέπει να εξουδετερωθούν και να εκκαθαριστούν. Όλα τα δράματα, λέει η Παράδοση, πρέπει να παιχτούν μέχρι τη λύση τους, πριν από το δεύτερο Κατώφλι.

Η εργασία είναι σκληρή και δύσκολη γιατί ο άνθρωπος πλανάται συνεχώς. Ο προσεκτικός αναγνώστης έχει κατανοήσει ότι για να ακολουθήσει τη σπείρα ή να ανέβει την Κλίμακα πρέπει να ανήκει στους ανθρώπους που έχουν ήδη απορροφήσει μια ορισμένη ποσότητα επιδράσεων «Β» και διαθέτουν μαγνητικό κέντρο κάπως ανεπτυγμένο.


Boris Mouravieff – Γνώση (πρώτος τόμος)